เหนือภูผา

บท4เหนือภูผา

"นายหญิงค่อยๆ สูดลมหายใจนะคะ"

เหล่าคนงานรีบวิ่งมาประคองร่างเล็กที่นอนหายใจรวยริน ใบหน้าหวานแดงซ่านเพราะสภาพอากาศที่ร้อนระอุ

"เกิดอะไรขึ้น"

มืดรีบพาร่างสูงที่นั่งบนวีลแชร์มาหยุดอยู่ใกล้ๆ นายหญิงของไร่ที่นอนเป็นลมอยู่ ยาดม ยาหม่องถูกนำมาจ่อจมูก และบีบนวดตามตัวเต็มไปหมด

"นายหญิงเป็นลมค่ะ สงสัยไม่ชินกับอากาศร้อน"

"แค่นี้ก็ทำอ่อนแอ"

แม้ดวงตาจะมองไม่เห็น แต่ก็ได้ยินเสียงหอบหายใจดังชัด เขารีบยกมือเรียกลูกน้องคนสนิทเข้ามาใกล้ๆ

"โทรเรียกไอ้หมอนัด"

"ครับพ่อเลี้ยง"

มืดรีบหยิบโทรศัพท์ต่อสายหา 'หมอนัด' หมอประจำไร่ให้เข้ามาโดยด่วน ก่อนจะรีบก้มลงบอกอาการของนายหญิงให้เจ้านายหนุ่มฟังเป็นระยะ

ร่างบอบบางถูกอุ้มเข้ามาในบ้าน หมอนัดรีบเดินเข้ามาด้วยความร้อนรน แต่ทว่าต้องชะงักขาค้างไว้เพราะเห็นไอ้เพื่อนตัวดีนั่งอยู่

"อ้าว กูนึกว่ามึงเป็นอะไร"

"ไม่ใช่พ่อเลี้ยงครับ แต่เป็นนายหญิง"

"เดี๋ยวนะ นายหญิงไหน มึงมีเมียแล้วเหรอ"

"เลิกพูดมาก รีบไปดูอาการได้แล้ว"

ร่างสูงจ้องมองเจ้าของไร่ส้มอย่างจับผิด ก่อนจะรีบเดินเข้าไปตรวจคนไข้ในห้อง มืดที่เห็นหมอเข้าไปก็รีบสาวเท้าเดินตามหลังไปอย่างลืมตัว

"ไ****ด! พากูไปด้วย"

"ลืมครับพ่อเลี้ยงๆ"

มือหนารีบเข็นรถวีลแชร์เข้าไปในห้องนอน ที่มีร่างเล็กนอนหลับตาพริ้มอยู่

"นายหญิงหน้าซีดมากเลยครับ"

เสียงกระซิบรายงานดังข้างหูทำเอาภูผาอดเป็นห่วงร่างเล็กตรงหน้าไม่ได้ เขาเล่นแรงไปหรือเปล่านะ

"ความดันต่ำมากครับ ชีพจรเต้นอ่อนแรงมากเลย"

เสียงบิ้วดังขึ้นอยู่เป็นระยะ หมอนัดอดไม่ได้ที่จะกลั้นขำ ที่จริงหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้มีอาการหน้าเป็นห่วงเลยสักนิด แต่พอเห็นใบหน้าหล่อของเพื่อนซีดลง ก็นึกอย่างจะแกล้งด้วยอีกคน

"ไอ้นัด ผู้หญิงคนนั้นเป็นไงบ้าง"

"อาการไม่ดีเลยว่ะ"

ภูผาหน้าเสียขึ้นกว่าเดิมอีก ความมืดสนิทของดวงตาทำเอาเขาหงุดหงิดในใจขึ้นมาเสียดื้อๆ

"เกิดอะไรขึ้นวะ ไหนบอกว่าแค่เป็นลม"

"อาการแย่กว่าที่คิด"

"แย่ยังไงมึงก็พูดออกมาสิว่ะ!"

"คนที่แย่อ่ะมึงนั้นแหละ! เป็นห่วงขนาดนั้นเชียวไอ้เสือแห่งเชียงราย"

"ไอ้เวร หมอไร้จรรยาบรรณ!"

"ฮ่าๆ ไปแกล้งเขาใช่ไหมล่ะ ถึงรู้สึกผิดขนาดนั้น"

ร่างสูงไม่ตอบ เขารีบสะกิดลูกน้องข้างๆ ให้เลื่อนรถวีลแชร์ไปใกล้เตียงนอนคิงไซส์ มือหนาพยายามควานหาร่างบอบบาง เพื่อสัมผัสตัวเธอ

ตัวเธออุ่นจนร้อนกว่าปกติ ชายหนุ่มค่อยๆ ยกมือขึ้นสูงไปเรื่อยๆ จนหมอนัดทนสภาพไม่ไหวรีบพามือเพื่อนตัวเองไปแตะหน้าผากคนที่นอนหมดสติอยู่

"ตัวร้อนเหรอ"

"อยู่กลางแดดนาน กูให้ยาลดไข้ไว้แล้ว"

"มึงตรวจดีแล้วแน่นะ"

"เออ เหลือกูมุดเข้าในตัวเขาเพื่อตรวจแล้วล่ะ"

"ไ****ดไปส่งไอ้หมอหน่อย"

"ครับพ่อเลี้ยง"

"เดี๋ยวๆ เล่ามาก่อนนี้ใคร เมียมึงเหรอ"

"ลูกสะใภ้แม่กู"

"เชี่ย สวยสะเด็ดเจ็ดย่านน้ำขนาดนี้หลงผิดมาเจอมึงได้ไง"

เท้าหนักยกขึ้นถีบคนข้างๆ ไปเต็มแรง แม้จะมองไม่เห็นแต่เขาก็ไม่พลาดที่จะถีบโดนไอ้เพื่อนหมอ

"กูเจ็บไอ้เวร"

"ออกไปได้แล้วมึงอ่ะ"

"เออๆ มีอะไรโทรมานะ"

มือหนาควานหาร่างเล็กบนเตียงอีกครั้ง เขาขยับตัวเพื่อได้สัมผัสเธอมากขึ้น สิ่งนุ่นนิ่มบนมือคงจะเป็นพวงแก้มใส ชายหนุ่มแตะเบาๆ ไปตามกรอบหน้า

"พ่อเลี้ยงครับ ฮันแน่! แอบเป็นห่วงนายหญิงเหรอครับ"

เสียงแซวของไ****ดทำเอาภูผารีบชักมือกลับแทบไม่ทัน เขามองมันอย่างคาดโทษแม้จะไม่เห็นว่าร่างลูกน้องยืนอยู่ตรงไหนก็ตาม

"พากูกลับห้อง"

"อ้าว แล้วพ่อเลี้ยงไม่อยู่ดูนายหญิงเหรอครับ"

"ไม่ กูไม่ได้เป็นห่วงขนาดนั้น"

"ครับผม ไม่ห่วงก็ไม่ห่วง เห้ยนายหญิง!!"

"เป็นอะไรไ****ด!!"

เสียงร้อนรนถามออกมาอย่างลืมตัว มือแกร่งปัดป่ายไปมาที่เนื้อตัวหญิงสาว ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ

"ผมจะบอกว่านายหญิงนอนหลับครับ"

"ไอ้เวร! มึงโดนตีนกูแน่"

"กลัวแล้วครับ"

"รีบพากูขึ้นห้อง"

"ครับๆ"

"แล้วตามป้าหญิงหรือใครก็ได้มาเฝ้าด้วย ไม่อยากให้ใครมาตายในบ้านกู"

มืดแอบยกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินแบบนั้น ปากแข็งอย่างกับคีมเหล็กก็พ่อเลี้ยงไร่ส้มแห่งเชียงรายนี้แหละ

"นายหญิงไข้ขึ้นครับ"

ร่างสูงที่แทบไม่ได้นอน เพราะต้องวิ่งขึ้นลงชั้นล่างและชั้นบน ตั้งแต่พานายตัวเองขึ้นมาบนห้อง เขาถูกวางหน้าที่ให้เป็นนกพิราบส่งข่าวทั้งคืน

"เช็ดตัวยัง"

"แม่กำลังเช็ดตัวให้อยู่ครับ"

"อืม"

มืดก้มหน้าให้เจ้านายหนุ่มอีกครั้ง เขาเดินเข้าออกรอบที่สิบได้แล้ว เพราะคนตรงหน้าเอาแต่ตะโกนถามไถ่อาการของนายหญิงอยู่เรื่อย

"ไ****ด!"

ไม่ทันได้ล้มตัวลงนอน เสียงเรียกด้านบนก็ดังขึ้นอีกครั้ง ร่างกำยำค่อยๆ พาร่างกายที่พร้อมจะหลับไหลเต็มแก่ขึ้นมายังห้องของเจ้านายหนุ่ม

"ครับพ่อเลี้ยง"

"อาการเป็นไงบ้าง"

นั้นไง ถามครั้งที่ร้อยแล้วมั้งคืนนี้ เขาจะอยากจะยกร่างเล็กของเมียเจ้านายขึ้นมานอนบนเตียงตรงนี้จริงๆ เลย

"ตัวร้อนครับ แต่ไข้ลดกว่าเมื่อตอนค่ำแล้ว"

"พากูลงไปหน่อย"

"พ่อเลี้ยงจะลงไปดูนายหญิงเหรอครับ"

"เออ อย่าถามเซ้าซี้กูรำคาญ"

"ครับๆ"

มืดค่อยๆ ประคองเจ้านายนั่งลงบนรถวีลแชร์ แล้วพาลงมาด้านล่างอีกครั้ง เขาเข็นรถไปหยุดที่เตียงนอนคิงส์ไซส์ จับมือหนาพาไปกุมมือนายหญิงให้เสร็จสรรพ

ความร้อนที่สัมผัสได้ ทำเอาภูผาขมวดคิ้วขึ้นมา เขาเลื่อนมือสัมผัสตัวหญิงสาวไปทั่วเพื่อเช็คดูอาการ

"มึงไปนอนเถอะ"

"แล้วพ่อเลี้ยงจะกลับยังไงครับ"

"กูหาทางกลับเองได้"

"งั้นก็ได้ครับ"

ทันทีที่หูทั้งสองข้างสัมผัสได้ถึงความเงียบ เขาก็รีบควานมือไปตามตัวร่างเล็กตรงหน้าเพื่อจะแตะดูหน้าผากของเธอแผ่วเบา

"ทำไมตัวร้อนวะ"

"ฮือ พ่อค่ะ"

มือเล็กรีบเอื้อมไปกุมมือปริศนาของใครไม่รู้มาจับเอาไว้แน่นด้วยความละเมอ เสียงหวานครางออกมาเป็นระยะเพราะพิษไข้

"อย่าทิ้งหนูไปนะพ่อ"

"ปิ่น ใจเย็นๆ"

ภูผาร้องห้ามหญิงสาวบนเตียงที่ละเมอหนักกว่าเดิม เขาได้ยินเสียงสะอื้นออกมาบ่งบอกว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่

"ฮึก หนูคิดถึงพ่อ"

ปิ่นมุกยกมือหนาขึ้นมาแตะแก้มใสของตัวเองเบาๆ ชายหนุ่มยกมืออีกข้างลูบเรือนผมนุ่นเพื่อปลอบประโยนอย่างไม่เคยทำให้ใครแบบนี้มาก่อน

"นอนเถอะ"

เสียงกระซิบดังขึ้นแผ่วเบา ก่อนจะได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ แม้จะมองไม่เห็นแต่เขารับรู้ได้ว่าเธอคงหลับไปแล้ว

ภูผาปล่อยมือจากร่างเล็กตรงหน้า เขาขยับตัวเล็กน้อย เพื่อก้มใบหน้านอนลงข้างขอบเตียง

ไม่ได้เป็นห่วงหญิงสาวตรงหน้าหรอกนะ เขาแค่เกรงใจลูกน้องหากต้องไปปลุกมันให้พาขึ้นข้างบนก็แค่นั้น...

.

.