ปิ่นมุกนอนยืดขาอยู่บนเสื่อผืนใหญ่กับเหล่าคนงานหญิงข้างลำธาร ใบหน้าหวานทอดมองลำธารสีใสที่ไหลเป็นชั้นๆ อย่างสวยงาม อารมณ์คุกรุ่นตั้งแต่กลับจากไร่ค่อยๆ ดีขึ้นเมื่อได้สัมผัสบรรยากาศที่ผ่อนคลายแบบนี้
"นายหญิงหิวไหมคะ นี้ขนมค่ะ"
หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะแกะใบตองที่ห่อขนมออก พร้อมกับหยิบช้อนตักเนื้อขนมหอมกรุ่นเข้าปาก เมื่อนึกถึงเรื่องตอนเที่ยงใบหน้าก็บึ้งตึงขึ้นมาอีกครั้ง
"คนบ้า ไม่กินก็ไม่ต้องกินสิ"
เสียงพึมพำบ่นออกมาแผ่วเบาอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา พร้อมกับเหล่าคนงานหญิงที่รีบวิ่งออกไป
"ปิ่น"
"มาทำไม"
เสียงแข็งตอบกลับทำเอาภูผาลอบกลืนน้ำลายลงคอ มันเหมือนกับประโยคที่เขาใช้พูดกับหญิงสาวเมื่อตอนเที่ยงไม่มีผิดเพี้ยน
"มาง้อ"
"ไม่จำเป็น"
ภูผามองคนตรงหน้าที่เมินเขา แถมยังสาดคำพูดแสนเย็นชาตอบกลับอีก ร่างสูงรีบเดินมาทรุดนั่งข้างๆ ทอดสายตาดูหญิงสาวขยับตัวออกห่าง
"ปิ่นทอดไข่
