"นายหญิงค่อยๆ สูดลมหายใจนะคะ"
เหล่าคนงานรีบวิ่งมาประคองร่างเล็กที่นอนหายใจรวยริน ใบหน้าหวานแดงซ่านเพราะสภาพอากาศที่ร้อนระอุ
"เกิดอะไรขึ้น"
มืดรีบพาร่างสูงที่นั่งบนวีลแชร์มาหยุดอยู่ใกล้ๆ นายหญิงของไร่ที่นอนเป็นลมอยู่ ยาดม ยาหม่องถูกนำมาจ่อจมูก และบีบนวดตามตัวเต็มไปหมด
"นายหญิงเป็นลมค่ะ สงสัยไม่ชินกับอากาศร้อน"
"แค่นี้ก็ทำอ่อนแอ"
แม้ดวงตาจะมองไม่เห็น แต่ก็ได้ยินเสียงหอบหายใจดังชัด เขารีบยกมือเรียกลูกน้องคนสนิทเข้ามาใกล้ๆ
"โทรเรียกไอ้หมอนัด"
"ครับพ่อเลี้ยง"
มืดรีบหยิบโทรศัพท์ต่อสายหา 'หมอนัด' หมอประจำไร่ให้เข้ามาโดยด่วน ก่อนจะรีบก้มลงบอกอาการของนายหญิงให้เจ้านายหนุ่มฟังเป็นระยะ
ร่างบอบบางถูกอุ้มเข้ามาในบ้าน หมอนัดรีบเดินเข้ามาด้วยความร้อนรน แต่ทว่าต้องชะงักขาค้างไว้เพราะเห็นไอ้เพื่อนตัวดีนั่งอยู่
"อ้าว กูนึกว่ามึงเป็นอะไร"
"ไม่ใช่พ่อเลี้ยงครับ แต่เป็นนายหญิง"
"เดี๋ยวนะ นายหญิงไหน มึงมีเมียแล้วเหรอ"
"เลิกพูดมาก รีบไปดูอาการได้แล้ว"
ร่างสูงจ้องมองเจ้าของไร่ส้มอย่างจับผิด ก่อนจะรีบเดินเข้าไปตรวจคนไข้ในห้อง มืดที่เห็นหมอเข้าไปก็รีบสาวเท้าเดินตามหลังไปอย่างลืมตัว
"ไ****ด! พากูไปด้วย"
"ลืมครับพ่อเลี้ยงๆ"
มือหนารีบเข็นรถวีลแชร์เข้าไปในห้องนอน ที่มีร่างเล็กนอนหลับตาพริ้มอยู่
"นายหญิงหน้าซีดมากเลยครับ"
เสียงกระซิบรายงานดังข้างหูทำเอาภูผาอดเป็นห่วงร่างเล็กตรงหน้าไม่ได้ เขาเล่นแรงไปหรือเปล่านะ
"ความดันต่ำมากครับ ชีพจรเต้นอ่อนแรงมากเลย"
เสียงบิ้วดังขึ้นอยู่เป็นระยะ หมอนัดอดไม่ได้ที่จะกลั้นขำ ที่จริงหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้มีอาการหน้าเป็นห่วงเลยสักนิด แต่พอเห็นใบหน้าหล่อของเพื่อนซีดลง ก็นึกอย่างจะแกล้งด้วยอีกคน
"ไอ้นัด ผู้หญิงคนนั้นเป็นไงบ้าง"
"อาการไม่ดีเลยว่ะ"
ภูผาหน้าเสียขึ้นกว่าเดิมอีก ความมืดสนิทของดวงตาทำเอาเขาหงุดหงิดในใจขึ้นมาเสียดื้อๆ
"เกิดอะไรขึ้นวะ ไหนบอกว่าแค่เป็นลม"
"อาการแย่กว่าที่คิด"
"แย่ยังไงมึงก็พูดออกมาสิว่ะ!"
"คนที่แย่อ่ะมึงนั้นแหละ! เป็นห่วงขนาดนั้นเชียวไอ้เสือแห่งเชียงราย"
"ไอ้เวร หมอไร้จรรยาบรรณ!"
"ฮ่าๆ ไปแกล้งเขาใช่ไหมล่ะ ถึงรู้สึกผิดขนาดนั้น"
ร่างสูงไม่ตอบ เขารีบสะกิดลูกน้องข้างๆ ให้เลื่อนรถวีลแชร์ไปใกล้เตียงนอนคิงไซส์ มือหนาพยายามควานหาร่างบอบบาง เพื่อสัมผัสตัวเธอ
ตัวเธออุ่นจนร้อนกว่าปกติ ชายหนุ่มค่อยๆ ยกมือขึ้นสูงไปเรื่อยๆ จนหมอนัดทนสภาพไม่ไหวรีบพามือเพื่อนตัวเองไปแตะหน้าผากคนที่นอนหมดสติอยู่
"ตัวร้อนเหรอ"
"อยู่กลางแดดนาน กูให้ยาลดไข้ไว้แล้ว"
"มึงตรวจดีแล้วแน่นะ"
"เออ เหลือกูมุดเข้าในตัวเขาเพื่อตรวจแล้วล่ะ"
"ไ****ดไปส่งไอ้หมอหน่อย"
"ครับพ่อเลี้ยง"
"เดี๋ยวๆ เล่ามาก่อนนี้ใคร เมียมึงเหรอ"
"ลูกสะใภ้แม่กู"
"เชี่ย สวยสะเด็ดเจ็ดย่านน้ำขนาดนี้หลงผิดมาเจอมึงได้ไง"
เท้าหนักยกขึ้นถีบคนข้างๆ ไปเต็มแรง แม้จะมองไม่เห็นแต่เขาก็ไม่พลาดที่จะถีบโดนไอ้เพื่อนหมอ
"กูเจ็บไอ้เวร"
"ออกไปได้แล้วมึงอ่ะ"
"เออๆ มีอะไรโทรมานะ"
มือหนาควานหาร่างเล็กบนเตียงอีกครั้ง เขาขยับตัวเพื่อได้สัมผัสเธอมากขึ้น สิ่งนุ่นนิ่มบนมือคงจะเป็นพวงแก้มใส ชายหนุ่มแตะเบาๆ ไปตามกรอบหน้า
"พ่อเลี้ยงครับ ฮันแน่! แอบเป็นห่วงนายหญิงเหรอครับ"
เสียงแซวของไ****ดทำเอาภูผารีบชักมือกลับแทบไม่ทัน เขามองมันอย่างคาดโทษแม้จะไม่เห็นว่าร่างลูกน้องยืนอยู่ตรงไหนก็ตาม
"พากูกลับห้อง"
"อ้าว แล้วพ่อเลี้ยงไม่อยู่ดูนายหญิงเหรอครับ"
"ไม่ กูไม่ได้เป็นห่วงขนาดนั้น"
"ครับผม ไม่ห่วงก็ไม่ห่วง เห้ยนายหญิง!!"
"เป็นอะไรไ****ด!!"
เสียงร้อนรนถามออกมาอย่างลืมตัว มือแกร่งปัดป่ายไปมาที่เนื้อตัวหญิงสาว ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
"ผมจะบอกว่านายหญิงนอนหลับครับ"
"ไอ้เวร! มึงโดนตีนกูแน่"
"กลัวแล้วครับ"
"รีบพากูขึ้นห้อง"
"ครับๆ"
"แล้วตามป้าหญิงหรือใครก็ได้มาเฝ้าด้วย ไม่อยากให้ใครมาตายในบ้านกู"
มืดแอบยกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินแบบนั้น ปากแข็งอย่างกับคีมเหล็กก็พ่อเลี้ยงไร่ส้มแห่งเชียงรายนี้แหละ
"นายหญิงไข้ขึ้นครับ"
ร่างสูงที่แทบไม่ได้นอน เพราะต้องวิ่งขึ้นลงชั้นล่างและชั้นบน ตั้งแต่พานายตัวเองขึ้นมาบนห้อง เขาถูกวางหน้าที่ให้เป็นนกพิราบส่งข่าวทั้งคืน
"เช็ดตัวยัง"
"แม่กำลังเช็ดตัวให้อยู่ครับ"
"อืม"
มืดก้มหน้าให้เจ้านายหนุ่มอีกครั้ง เขาเดินเข้าออกรอบที่สิบได้แล้ว เพราะคนตรงหน้าเอาแต่ตะโกนถามไถ่อาการของนายหญิงอยู่เรื่อย
"ไ****ด!"
ไม่ทันได้ล้มตัวลงนอน เสียงเรียกด้านบนก็ดังขึ้นอีกครั้ง ร่างกำยำค่อยๆ พาร่างกายที่พร้อมจะหลับไหลเต็มแก่ขึ้นมายังห้องของเจ้านายหนุ่ม
"ครับพ่อเลี้ยง"
"อาการเป็นไงบ้าง"
นั้นไง ถามครั้งที่ร้อยแล้วมั้งคืนนี้ เขาจะอยากจะยกร่างเล็กของเมียเจ้านายขึ้นมานอนบนเตียงตรงนี้จริงๆ เลย
"ตัวร้อนครับ แต่ไข้ลดกว่าเมื่อตอนค่ำแล้ว"
"พากูลงไปหน่อย"
"พ่อเลี้ยงจะลงไปดูนายหญิงเหรอครับ"
"เออ อย่าถามเซ้าซี้กูรำคาญ"
"ครับๆ"
มืดค่อยๆ ประคองเจ้านายนั่งลงบนรถวีลแชร์ แล้วพาลงมาด้านล่างอีกครั้ง เขาเข็นรถไปหยุดที่เตียงนอนคิงส์ไซส์ จับมือหนาพาไปกุมมือนายหญิงให้เสร็จสรรพ
ความร้อนที่สัมผัสได้ ทำเอาภูผาขมวดคิ้วขึ้นมา เขาเลื่อนมือสัมผัสตัวหญิงสาวไปทั่วเพื่อเช็คดูอาการ
"มึงไปนอนเถอะ"
"แล้วพ่อเลี้ยงจะกลับยังไงครับ"
"กูหาทางกลับเองได้"
"งั้นก็ได้ครับ"
ทันทีที่หูทั้งสองข้างสัมผัสได้ถึงความเงียบ เขาก็รีบควานมือไปตามตัวร่างเล็กตรงหน้าเพื่อจะแตะดูหน้าผากของเธอแผ่วเบา
"ทำไมตัวร้อนวะ"
"ฮือ พ่อค่ะ"
มือเล็กรีบเอื้อมไปกุมมือปริศนาของใครไม่รู้มาจับเอาไว้แน่นด้วยความละเมอ เสียงหวานครางออกมาเป็นระยะเพราะพิษไข้
"อย่าทิ้งหนูไปนะพ่อ"
"ปิ่น ใจเย็นๆ"
ภูผาร้องห้ามหญิงสาวบนเตียงที่ละเมอหนักกว่าเดิม เขาได้ยินเสียงสะอื้นออกมาบ่งบอกว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่
"ฮึก หนูคิดถึงพ่อ"
ปิ่นมุกยกมือหนาขึ้นมาแตะแก้มใสของตัวเองเบาๆ ชายหนุ่มยกมืออีกข้างลูบเรือนผมนุ่นเพื่อปลอบประโยนอย่างไม่เคยทำให้ใครแบบนี้มาก่อน
"นอนเถอะ"
เสียงกระซิบดังขึ้นแผ่วเบา ก่อนจะได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ แม้จะมองไม่เห็นแต่เขารับรู้ได้ว่าเธอคงหลับไปแล้ว
ภูผาปล่อยมือจากร่างเล็กตรงหน้า เขาขยับตัวเล็กน้อย เพื่อก้มใบหน้านอนลงข้างขอบเตียง
ไม่ได้เป็นห่วงหญิงสาวตรงหน้าหรอกนะ เขาแค่เกรงใจลูกน้องหากต้องไปปลุกมันให้พาขึ้นข้างบนก็แค่นั้น...
.
.