บทที่20
กวนเสี่ยวถงและจางลี่ใช่เวลาเกือบห้าวันกว่าจะมาถึงน้ำตกที่ว่าระว่างทางไร้อุปสรรคใดๆ ร่างบางเดินโซซัดโซเซรู้สึกถึงความแปรปรวนภายในร่างกาย แต่ก็ฝืนใจก้าวเดินต่อไป เสียงน้ำตกดังสนั่น จุดหมายของนางคงอยู่ไม่ไกล
“คุณหนูพักก่อนดีไหมเจ้าค่ะ”
กวนเสี่ยวถงส่ายหน้าวืด
“ข้าอยากไปให้ถึง”
จางลี่ตัดสินใจเดินเข้ามาประคอง แม้ตัวนางเองก็เหนื่อยล้าจากการเดินทาง แต่สีหน้าของคุณหนูไม่ค่อยสู้ดี
จ้าวหยุ่นหลงยืนลุ้นให้กวนเสี่ยวถงถึงน้ำตกนางจะได้นั่งพักเสียที หากปรากฏตัวแล้วลงไปอุ้มนางได้เขาทำแล้ว
ไม่ช้าน้ำตกขนาดใหญ่ก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ความเหนื่อยล้าหายเป็นปลิดทิ้ง
“ถึงแล้วอาลี่” ร่างบางน้ำตาคลอ “เจ้าว่าท่านตาจะดีใจหรือไม่ที่เจอข้า”
“ต้องดีใจสิเจ้าคะ” จางลี่พยักหน้าให้กำลังใจ
“หากพวกท่านรุ้ว่าข้าเป็นใคร พวกท่านจะดีใจจนิงๆหรอที่ข้ากลับมา แล้วถ้าหากพวกเขาไม่ต้อนรับข้าล่ะ” กวนเสี่ยวถงเริ่มระแวง มาร
