บทที่14
“กรี้สสสสสสสสสสสสส”
เสียงกรี๊ดร้องของสตรีดังมาจากเรือนหลัก บ่าวที่ทำงานอยู่บริเวณนั้นมองหน้ากันเลิกลั่ก รีบเร่งมือทำงานของตนให้เรียบร้อยจะได้ออกไปจากบริเวณนี้
“ทำไม! เพราะข้าไม่ใช่องค์หญิงหรืออย่างไร จ้าวหยุ่นหลงถึงมองข้ามข้าเสมอทั้งๆที่ข้าก็เฝ้ารอเจ้ามาตลอด” ไป๋ลู่กรีดร้อง มือของนางกำกระดาษเอาไว้จนยับ
พี่ชายของนางส่งม้าเร็วมาส่งข่าวว่ากำลังเดินทางกลับเมืองหลวงพร้อมรัชทายาท แต่คนที่นางเฝ้ารอคอยมาตลอดไม่ได้กลับมาเพียงลำพังอีกแล้ว หนนี้จ้าวหยุ่นหลงพาองค์หญิงของซีเป่ยกลับมาด้วย เหตุใดสตรีที่ยืนเคียงข้างเขามีแต่องค์หญิงกัน ฐานะของนางก็มิได้ต่ำต้อยไปกว่าสตรีใดในแคว้นเลย นางเป็นถึงคุณหนูตระกูลไป๋บิดาเคยเป็นถึงเสนาบดี อีกทั้งยังเป็นหลานสาวของประมุขยุทธภพ แม้นางจะไร้วรยุทธเพราะมีพี่ชายปกป้องเสมอมาจึงไม่เคยเห็นความจำเป็นต้องเจ็บตัวฝึกฝน หากบิดาและมารดาของนางไม่ถูกศัตรูของท่านตาที่เป็นปร
