"เอาเหล้ามาให้ข้าอีก"
เมิ่งลี่เฟยเมาแล้ว นางเขย่ากาสุราอันว่างเปล่าใบหน้านวลกลายเป็นริ้วแดงอย่างเห็นได้ชัด เสี่ยวเหลียนแอบคุณหนูเทสุราจอกของตนเองทิ้งไปบ่อยครั้ง สติจึงยังเต็มเปี่ยม ยังมีสุราอีกกาอยู่ด้านข้าง เมิ่งลี่เฟยโยนกาที่ว่างเปล่าทิ้ง คว้าสุรากาใหม่ขึ้นมาแล้วกรอกใส่ปากตนเองราวกับมันคือน้ำชาอุ่นกาหนึ่ง
เสี่ยวเหลียนรีบดึงกาสุราออกจากมือของเมิ่งลี่เฟย นางจับมือคุณหนูเอาไว้แล้วห้ามปรามมิให้ดื่มอีก
"คุณหนูพอเถิดเจ้าค่ะ เพียงแค่นี้ท่านอ๋องก็ไม่พอพระทัยแล้ว บ่าวเกรงว่าหากท่านอ๋องมาเห็นท่านในสภาพนี้จะยิ่งไม่พอพระทัยมากขึ้นนะเจ้าคะ"
เมิ่งลี่เฟยกลับหัวเราะคล้ายขบขัน ทว่าสีหน้าแสดงออกว่ากำลังเจ็บปวดอย่างชัดเจน นางกัดฟันพ่นลมหายใจออกมา
"เสี่ยวเหลียนคนผู้นั้นเขาจะคิดเช่นใดกับข้า เจ้าจะใส่ใจไปทำไม ในเมื่อเขารังเกียจข้าปานนั้นต่อให้ข้าทำดีร้อยหนเขาก็ยังมองข้าเป็นคนเลว ดังนั้นเราจะไปฝืนใจคนคนหน
