เสียงนั้นหยุดการกระทำที่กำลังร้อนแรงของคนทั้งคู่ทันใด เมิ่งลี่เฟยหัวเราะต่ำในลำคอ ราวกับว่าสตรีนางนั้นมีสายลับอยู่ในเรือนของตนเอง ถึงได้เป็นนกรู้ไปเสียทุกเรื่อง
เต๋อลู่หานผละออกจากร่างเล็กของเมิ่งลี่เฟย กลิ่นดอกเหมยของนางยังหอมกรุ่นติดปลายจมูก และสัมผัสนุ่มนิ่มก็ยากจะถอนใจได้ ทว่าเขากลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบออกไป
"เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ข้าไปดูนางครู่เดียว เดี๋ยวข้ากลับมา"
เมิ่งลี่เฟยทำท่าคล้ายจะบอกเขาว่าตามสบาย สัมผัสที่ได้รับเมื่อสักครู่ยอมรับว่าทำให้นางใจเต้นไม่น้อย ทว่าบัดนี้หัวใจกลับรู้สึกชาจนกระตุก ริมฝีปากของนางเหยียดออกเป็นรอยยิ้มอ่อนบาง สีหน้ามิได้ทุกข์ร้อนกับการอยู่หรือไปของเขาเลยแม้แต่น้อย
เต๋อลู่หานออกจากเรือนไปด้วยความรวดเร็ว ในยามนี้นี่เองที่เมิ่งลี่เฟยแน่นิ่งคล้ายหุ่นฟางตัวหนึ่ง นางสูดหายใจลึก นัยน์ตาพลันหลุบต่ำ ใคร่ครวญเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างนิ่งเงียบเนิ่นนานกระทั่งเสี่ย
