เสน่หาใต้แสงดาว

ตบ

เสียงนี้ไม่ต้องหันไปมองนิดาก็รู้ว่าเป็นใคร สีหน้านิดาเปลี่ยนไปโดยพลัน แจงยืนคอแข็งส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาที่เธอ เมฆา ดาด้า แสนรักที่นั่งรอข้าวกลางวันอยู่ด้วยพากันงุนงง พวกเขาไม่เคยเห็นหญิงสาวคนนี้ แต่ก็สัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากร่างระหงที่ยืนค้ำโต๊ะพวกเขาอยู่

“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วนี่” นิดาตอบเสียงสะบัด จ้องตอบด้วยสายตาแบบเดียวกัน

“ฉันมีเยอะเลย” แจงคว้าข้อมือของนิดาเมื่อเห็นว่าเริ่มมีคนมองมาทางเธอมากขึ้น

“ไม่ต้องจับ ฉันเดินเองได้” นิดาสะบัดแขนออก พูดลอดไรฟันที่ขบกันแน่น เธอไม่อยากให้ที่นี่มีเรื่องเสื่อมเสียให้คนเอาไปพูดข้างนอก จึงลุกพรวดขึ้น เดินนำแจงออกไป

สิริที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวจำคนที่เดินออกไปกับนิดาได้จึงรีบวิ่งมาที่โต๊ะ พนักงานทั้งสามยังทำหน้างงงันกับท่าทีแข็งกร้าวของผู้หญิงทั้งสองคนอยู่

“น้องนิไปไหน” สิริน้ำเสียงร้อนรน

“ไม่รู้อะ เหมือนมีปัญหากัน ผู้หญิงคนนั้นมาขอคุยด้วย ดูแรงทั้งคู่ ใครเหรอสิริ” ดาด้าถาม

“ก็ที่คุณธีร์เดือดวันก่อนนั่นแหละ คนนี้มากับกลุ่มนั้น แต่ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เกี่ยวด้วยไหม เดี๋ยวโทร.หาคุณธีร์ก่อนดีกว่า ไม่งั้นระเบิดลงที่นี่อีกแน่ เด็กๆ ในนี้ขวัญหนีดีฝ่อหมด”

“งั้นเราแอบตามไปดีกว่า เผื่อเขาทำอะไรน้องจะได้ช่วยได้ทัน” เมฆาลุกขึ้นแล้วเดินกึ่งวิ่งออกไปทันที ตามด้วยเพื่อนอีกสองคน แต่พวกเขากวาดตามองไปทั่วๆ ก็ไม่เห็นผู้หญิงทั้งสองคนแล้ว จึงแยกย้ายกันตามหา

ขณะเดียวกัน นิดาเดินนำแจงผ่านส่วนของบ้านพักเข้าไปเรื่อยๆ โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จนแจงนึกเป็นห่วงความปลอดภัยของตัวเองเพราะเธอก็ไม่ต่างจากผู้บุกรุกที่เข้ามาหาเรื่องเจ้าของถิ่น

“นี่ คุยกันแถวนี้แหละ” แจงกระชากไหล่นิดา

“ทำไม ลงทุนทำขนาดนี้ยังมีคำว่ากลัวอยู่อีกเหรอ” นิดาหันไปตะคอก แล้วออกเดินต่อ กระทั่งมาถึงสวนหย่อมเล็กๆ ที่ปลอดคนและห่างไกลจากบ้านพักหลังสุดท้าย “ฉันแค่ไม่อยากให้คนอื่นต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้ มันทุเรศ มีอะไรก็ว่ามา” ในเมื่อรุ่นพี่ที่เธอเคยรักเปิดฉากแบบไม่เป็นมิตร นิดาก็ไม่จำเป็นต้องรักษามิตรภาพอีกต่อไป

“ฉันรักภัทร” เป็นคำสารภาพที่เต็มไปด้วยความถือดี ไม่ได้มาบอกเพื่อขอ แต่เพื่อให้นิดาหลีกทางหากมีความคิดที่จะหวนคืน

“ก็ไปบอกเขาสิ มาบอกฉันจะมีประโยชน์อะไร” นิดาหันหลังให้สาวรุ่นพี่ ตอนนี้แม้แต่หน้าเธอก็ไม่อยากจะมอง

“มารยา เล่นตัวเพิ่มมูลค่าให้ผู้ชายเขาคลั่งเหรอ จะบอกให้นะ มันเคยใช้ได้ผล แต่ตอนนี้มันจะไม่เป็นแบบนั้นแล้วย่ะ”

“พูดธุระมาดีกว่า อย่าเพ้อ จะได้จบๆ” นิดาหันไปมองหน้าแจง

“ฉันเกลียดแก เกลียดตั้งแต่ได้ยินชื่อแกตอนแกยังไม่เข้ามหา’ลัย พอยิ่งเห็นหน้า ฉันก็ยิ่งเกลียด” แจงจับต้นแขนนิดา บีบแรงตามความเกลียดที่สะสมมาเนิ่นนาน เล็บที่ตัดแต่งมาอย่างดีฝังลงไปในเนื้ออ่อนจนเลือดซิบ “ฉันต้องเสแสร้งแกล้งทำเป็นรักแกก็เพราะภัทร”

ความเข้มแข็งจอมปลอมที่สร้างขึ้นมาถูกทำลายสิ้นด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ ความเจ็บที่ต้นแขนยังไม่เท่าที่หัวใจเธอในตอนนี้ แจงคือรุ่นพี่ที่สนิทกับนิดามาก แจงแสดงความรักและเอ็นดูเธอเป็นพิเศษ จนนิดารักเธอเหมือนพี่สาวคนหนึ่ง สุดท้ายแล้วทั้งหมดก็แค่ละครโรงใหญ่ที่เธอถูกจับเข้าไปรับบทเป็นคนโง่ แล้วมันจำเป็นขนาดนี้เลยหรือที่จะต้องกลับมาทำร้ายเธอ

“ต้องการอะไรพูดมาเถอะค่ะ ถ้าให้ได้นิก็จะให้” นิดากลับมาแทนตัวเองด้วยสรรพนามที่เคยใช้ เมื่อไม่สามารถฝืนทำเป็นแข็งแกร่งได้อีกต่อไป แต่เธอจะไม่ยอมเสียน้ำตาให้กับคนพรรค์นี้เด็ดขาด

“ภัทรเลิกรักแกไม่ได้ ส่วนฉันก็เลิกรักเขาไม่ได้” เสียงของแจงอ่อนลง “มันเจ็บมากนะ สภาพเขาตอนนี้ไม่เป็นผู้เป็นคน”

“เดี๋ยวเขาก็ดีขึ้นค่ะ พี่แจงจะมาพูดเพื่ออะไร”

“ฉันไม่อยากให้แกกลับไปหาเขา”

“ถ้ามาด้วยเรื่องแค่นี้ ไม่น่าลำบากเลยนะคะ เรื่องของนิกับเขาจบไปแล้ว พี่แจงสบายใจได้”

“ใช่ ถ้ามาด้วยเรื่องแค่นี้ฉันคงไม่ต้องดั้นด้นมา” แจงยิ้มมุมปากอย่างสมเพชตัวเอง

นิดาหลุบตามองมือของอีกฝ่ายที่ล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพาย ไม่ว่าอะไรก็ตามที่อยู่ในนั้น ต้องไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่ นิดาพยายามดึงแขนออกจากมืออีกข้างของแจงที่จับเธอไว้

“หมายความว่าอะไร” น้ำเสียงนิดาตื่นกลัว

“ภัทรชอบคนสวย หึ แกอยากให้เขาเลิกรักแกได้เด็ดขาดไหมล่ะ แกช่วยเขาได้นะ” แจงหยิบขวดสีใสขึ้นมาจากกระเป๋า “เดี๋ยวฉันช่วยแกเอง”

นิดารวบรวมสติกำจัดความกลัวที่ไร้ประโยชน์ “สิ้นคิด รู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำลายอนาคตตัวเอง พี่ภัทรเขาคงรักพี่แจงไม่ลงหรอกนะ ถ้าพี่แจงทำแบบนี้”

“เรื่องนั้นฉันจัดการเอง แกไม่ต้องมาแส่ นี่แหละธุระของฉัน” แจงปล่อยมือจากแขนเล็กบาง มาจับฝาเกลียวบนขวดแล้วหมุน