เสน่หาใต้แสงดาว

ยั่วมากกว่านี้พาเข้าห้องนะ

“ยั่วมากกว่านี้จะพาเข้าห้องนั้น” ธีร์กระซิบ พยักพเยิดไปทางห้องทำงานของคชา ก่อนเดินไปที่โต๊ะตัวเอง

“จะชมสักนิดก็ไม่ได้” นิดาหันไปว่าเขา ตวัดตามองแรง แล้วหันกลับมาหยิบไอแพดขึ้นมาอ่านประวัติสถานที่ท่องเที่ยวที่ดาวส่งมาให้ล่วงหน้า สำหรับออกไปเป็นวิทยากรข้างนอก ขณะที่หูก็ใส่หูฟังที่ต่อกับโทรศัพท์ ฟังเพลงไปเรื่อยๆ นานเข้าก็ร้องคลอตาม เป็นเสียงเดียวที่ดังอยู่ในออฟฟิศที่ทุกคนกำลังทำงาน

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังขึ้นหลายครั้ง เจ้าของโต๊ะก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะรับเพราะเปิดเพลงใส่หูเสียงดัง จนธีร์และเลขาฯ ทั้งสองหันมามอง

“น้องนิ น้องนิ โทรศัพท์ดังค่ะ” เกวลินเป็นคนเดินมาสะกิด

นิดาเอาหูฟังออกจากหู “อะไรนะคะ”

“รับโทรศัพท์ด้วยค่ะ” เกวลินชี้ไปยังโทรศัพท์ที่ดังรบกวนคนทั้งห้อง

“อ้อๆ ขอโทษค่ะ” นิดาทำหน้าแหยๆ แล้วรีบคว้าหูโทรศัพท์ขึ้นมา “สวัสดีค่ะ นิดาค่ะ”

“สวัสดีครับน้องนิ พี่ปราบนะครับ” หนุ่มวิศวะรุ่นพี่ตอบกลับมา วันนั้นตั้งแต่กลับไปเขาก็เฝ้าแต่คิดถึงเธอ ยิ่งนานวันเธอก็ยิ่งดึงดูดสายตา เขาไม่สนหรอกว่าเธอจะเป็นแฟนกับผู้จัดการรีสอร์ตหรือไม่ หรือเป็นแฟนอยู่กับใคร ตราบใดที่บนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอยังไม่ได้สวมแหวน เขาก็ยังมีโอกาส

“อ๋อ จำได้ค่ะ” นิดานึกอยู่ชั่วครู่ก็จำได้ว่าเขาคือใคร

“อีกสิบนาทีพี่จะไปถึงรีสอร์ตนะครับ จะมารับน้องนิไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อ อย่าปฏิเสธพี่นะครับ นี่พี่ขับรถมาจากกรุงเทพฯ เพื่อมากินข้าวกับน้องโดยเฉพาะเลยนะครับ” เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอปฏิเสธ ใช้ความทุ่มเทส่วนตัวมาเป็นข้ออ้าง

นิดาเหลือบตามองไปทางผู้จัดการ เห็นเขาก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสารอยู่

“ตอนนี้ก็สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว บ่ายโมงนิติดงาน กินที่สโมสรได้ไหมคะ ที่นี่อาหารอร่อยไม่แพ้ข้างนอกนะคะ” เพื่อไม่ให้เสียมารยาทจนเกินไป เธอจึงโมเมเรื่องงานขึ้นมา นั่นหมายความว่าเธอจะให้เวลารุ่นพี่คนนี้ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงแล้วต้องออกไปข้างนอก ทั้งที่ความจริงวันนี้เธอไม่ต้องออกไปไหน และเธอจะใช้เวลาที่น่ากระอักกระอ่วนนี้บอกเขาอย่างชัดเจนว่าไม่มีประโยชน์ที่จะจีบเธอ

“อืม แค่นี้ก็ยังดี พี่ผิดเองแหละครับที่ไม่ได้นัดล่วงหน้า งั้นอีกสิบนาทีเจอกันที่สโมสรนะครับ”

“ค่ะ”

หลังจากวางสายนิดาก็ลุกขึ้นเดินไปด้านหลังโต๊ะเขา คว้าสูทที่เขาแขวนไว้มาคลุมเอาดื้อๆ

“จะไปไหน” เขาลุกขึ้นมาจับแขนเธอไว้ ได้ยินนะว่าเสียงแว่วๆ ที่ดังออกมาจากสายเป็นเสียงผู้ชาย

“อยากรู้ก็ตามไปที่สโมสรสิคะ” ดวงตาของเธอเหมือนต้องการความช่วยเหลือ ไม่ได้ประชดประชันอะไรเขา”

“ไม่ต้องไปหรอก”

“เสียมารยาทค่ะ พี่ธีร์ไม่ต้องไปก็ได้ค่ะ เดี๋ยวนิกลับมา” จากนั้นก็สะพายกระเป๋า แล้วเดินออกจากออฟฟิศไป

“เฮ้อออออออ” เสียงถอนหายใจของธีร์ไม่ได้เบาเลย ทำให้ทั้งห้องทั้งกลัว ทั้งงุนงง แต่ก็ไม่กล้าเข้ามาถาม ได้แต่เดากันไปต่างๆ นานา

เขาเก็บเอกสาร เก็บของ เดินดุ่มๆ ไปที่โต๊ะของประชาสัมพันธ์

“หน่อย ใครโทร.มาหานิ” คนที่จะให้คำตอบเขาได้ดีที่สุดก็คือคนที่ต่อสายไปยังโต๊ะของนิดา

“เขาบอกว่าชื่อพี่ปราบ เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของน้องค่ะ” หน่อยตอบตามข้อมูลที่ได้รับมา

“อืม” ธีร์เคาะนิ้วบนโต๊ะประชาสัมพันธ์อย่างขบคิด ไอ้หมอนั่นนี่เอง “วันหลังถ้าพี่อยู่ ทุกสายของนิ ต่อไปที่โต๊ะพี่นะครับ” พูดนิ่งๆ แล้วเดินออกไปอย่างฉุนเฉียว

“อาการน่าเป็นห่วง” ดาด้าพูดขึ้นหลังจากธีร์เดินพ้นประตูออกไปแล้ว

“หมายถึงพี่ธีร์ หรือน้องนิ” จอมถามมาจากโต๊ะของตัวเอง

“ก็พี่ธีร์น่ะสิ” ดาด้าตอบจอมเสร็จก็หันมาทางเพื่อนสนิท “เมฆา นายได้ข่าวจากไร่องุ่นมั่งไหม พี่ธีร์ไปที่นั่นบ้างหรือเปล่า”

เมฆามีเพื่อนทำงานอยู่ที่ไร่องุ่น จึงพอจะทราบความเคลื่อนไหวของที่นั่น

“อืม ก็เห็นว่ายังไปนะ ไปถึงก็เข้าห้องคุณจีเลย” เมฆาบอกไปตามที่เพื่อนทางไร่องุ่นเล่ามา

“คุณจีก็สวย ส่วนคนของเราก็สวยทะลุฟ้า แต่ดื้อ เอาแต่ใจตัวเอง พี่ธีร์จะเลือกใครนะ” ดาด้าทำท่าครุ่นคิด

“ฉันว่าน้องนิไม่ได้มาเป็นตัวเลือกนะ” แสนรักแสดงความเห็น “แต่ฉันว่าพี่ธีร์ชอบน้องมานานแล้ว เพราะดูมันยังไงๆ อยู่ หลายครั้งแล้ว ดูหวงน้องมาก เดี๋ยวเย็นเดี๋ยวร้อน ส่วนคุณจี อาจจะคบแก้เหงา”

“ถ้าแบบนั้นก็หาเรื่องใส่ตัว คบแก้เหงานี่แหละที่สร้างปัญหามานักต่อนักแล้ว” เมฆาบอก ใจก็นึกเป็นห่วงเจ้านายตัวน้อยของเขา

“ฉันเคยแอบถามสิรินะว่าผู้จัดการกับน้องคบกันหรือเปล่า เพราะเห็นว่าไปค้างเป็นเพื่อนน้องบ่อย สิริก็บอกว่าน่าจะสนิทกันเฉยๆ ตามประสาคนที่ต้องสอนงานกัน แต่สิริก็ลุ้นอยู่” ดาด้าเล่า

“ก็คงลุ้นเหมือนพวกเรานั่นแหละ” แสนรักจบประเด็น จากนั้นทุกคนก็หันไปทำงานของตัวเองต่อ

แต่ลุ้นในความหมายของสิริคือ ลุ้นว่าเมื่อไรทั้งสองจะเปิดเผยสถานะที่แท้จริงออกมาเสียที ส่วนตัวสิรินั้นรู้มาจากปากของธีร์แล้ว การได้รับความไว้วางใจให้รู้เรื่องส่วนตัว ทำให้สิริต้องยิ่งเก็บเป็นความลับ และรอให้ทุกอย่างเปิดเผยออกมาโดยพวกเขาทั้งสองคน