“เราต้องไปโรงพยาบาล” เขาทั้งสั่งทั้งขอร้องให้คราวเดียวกัน
“ไม่ เอายามา” เสียงโรยแรง แต่ก็ฝืนลุกขึ้นจะมาดึงถุงยาคืน ธีร์ขบกรามแน่นกับความดื้อรั้น
“งั้นกินข้าวก่อน แล้วค่อยกินยา” ธีร์ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เขาต่อสายลงไปตามเบอร์ที่แปะไว้บนผนัง แล้วสั่งโจ๊กให้เธอ
ระหว่างนั้น นิดาสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม แล้วหลับตา ปล่อยสมองให้ว่าง ตอนนี้เธอไม่อยากคิด ไม่อยากได้ยินอะไร ที่นอนยวบลง จากนั้นเขาก็กลับมากอดรัดเธอเหมือนเดิม ตอเคราสากระคายลากไล้อยู่แถวซอกคอเธอ จมูกโด่งแทบฝังอยู่บนแก้มนวล จากนั้นเธอก็ไม่รับรู้สิ่งใดเมื่อไม่อาจฝืนความอ่อนล้าของร่างกายและการอดหลับอดนอนหลายวันได้ ลึกๆ คือการได้อยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้งทำให้เธออุ่นใจ จนสามารถหลับสนิทได้เป็นครั้งแรกตั้งแต่หนีเขามา
ธีร์รับรู้ว่านิดาหลับสนิทเมื่อเธอหันตัวตะแคงข้างมาทางด้านเขา ยกแขนขากอดก่ายเขาเหมือนหมอนข้างอย่างที่ชอบทำ เขาเกลี่ยปอยผมออกจา
