Ep: 1. น่าฟัด 02
997 Words
ทุกการเคลื่อนไหวของแตงไทยอยู่ในสายตาของบอสใหญ่ทุกอย่าง ไม่ว่าจะทำอะไร หยิบจับอะไร สายตาดุดันจ้องมองจอมอนิเตอร์จับตาดูหญิงสาวหน้าหวาน ผมซอยสั้นตลอด เขาทำราวกับเป็นโรคจิตถ้ำมอง ก็เด็กมันน่า ‘เอา’ จนไม่รู้จะหักห้ามความต้องการยังไงดี มือใหญ่ลูบคลึงเป้ากางเกงตัวเองไปมาเมื่อมันรู้สึกคับแน่นเป้าจนต้องคำรามออกมาด้วยความหงุดหงิด
“แม่งเอ๊ย!” เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ที่ช่างยนต์สาวเข้ามาทำงานที่นี่ บอกไม่ถูกว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง รู้แต่ว่าอยากได้ อยากได้เหลือเกิน อยากแนบอิง แต่ก็ทำแบบนั้นไม่ได้ เมื่อตัวเขาเองเป็นเจ้านาย เด็กนั่นเป็นพนักงานเท่านั้น
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เข้ามา!” ลภัชดนย์ปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วก้มมองกลางหว่างขาตัวเองแล้วมองประตูห้องที่ถูกเปิดผลักเข้ามา
“มีอะไรช่างเอก” เขาถามนายช่างใหญ่ประจำอู่ตัวเองด้วยน้ำเสียงเข้มขรึม
“ผมเอารายงานการสั่งซื้ออะไหล่ของเดือนนี้มาให้คุณเลวดูครับ” เอกบอกเจ้านายหนุ่มของตน
“อือ...ไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปทำงานได้แล้ว แล้วประเมินช่างใหม่เป็นยังไง ผ่านโปรทุกคนไหม” เขาถามถึงช่างสิบสองคนที่รับเข้ามาพร้อมกัน แต่เหนือสิ่งอื่นใดคืออยากรู้เรื่องของแตงไทยมากกว่า
“ผมประเมินให้ผ่านทุกคนครับ ส่วนไอ้แตง ผมก็ให้ผ่าน ไม่อยากเชื่อว่ามันจะเก่งไม่แพ้ผู้ชาย เห็นตัวเล็กๆ หน้าหวานๆ แบบนั้นสู้งานเอาเรื่องเลยครับคุณเลว”
หึหึ
ลภัชดนย์ไม่ตอบ แต่ยกมือโบกไล่อีกฝ่ายให้ไปทำงานของตนต่อ
“งั้นผมขอตัวนะครับคุณเลว”
“อืม” แล้วเขาก็คว้าหยิบแฟ้มที่นายช่างนำมาวางไว้ตรงหน้าขึ้นมาเปิดอ่านดูรายการ ก่อนจะเซ็นอนุมัติให้ฝ่ายบัญชีของตนเอง
วันหยุดนี้แตงไทยกลับบ้านไปพักผ่อน เพราะตั้งแต่มาเริ่มงานที่อู่ลภัชดนย์ เธอก็ไม่ได้กลับบ้านเลย ตอนนี้ผ่านโปรแล้วจึงกลับบ้านได้ในวันหยุด พอมาถึงบ้านที่หลังใหญ่โตของตนเองก็มีเด็กรับใช้คอยต้อนรับ ต่างจากที่อู่ เธอเป็นเพียงเด็กสาวธรรมดา พักห้องพักคนงาน นอนฟูกนอนแข็งๆ ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวคนเล็กของนายทองแท้ เสริมบารมี เธอยิ้มให้กับทุกคนที่ออกมาต้อนรับเธอพร้อมกับเดินไปสวมกอดคุณพ่อของตนเอง ท่านเป็นคุณพ่อที่ใจดี ตามใจเธอทุกอย่างไม่ว่าจะอะไร เธออยากเรียนช่างยนต์ อยากทำงานที่อู่ลภัชดนย์ ท่านก็ไม่ได้ขัดขวาง แต่สนับสนุนเธอทุกอย่าง
“ป๊าฮะ” เธอกอดอ้อนพ่อพร้อมซุกหัวทุยเล็กไปกับอกของท่านที่ตวัดแขนโอบกอดรัดเธอตอบเหมือนกัน
“ว่าไงเรา ผ่านโปรแล้วใช่ไหมถึงกลับมาบ้านได้ฮึไอ้แตง” ทองแท้ดันลูกสาวออกห่างจากอกแล้วเปลี่ยนมาโอบกอดเอวเล็กพาเดินเข้าบ้านแทน
“ผ่านสิฮะ เนี่ยไอ้แตงลูกป๊านะ”
“รู้ว่าไอ้แตงของป๊าเก่ง ว่าแต่จะกลับมาค้างกี่วัน”
“วันเดียวฮะป๊า พรุ่งนี้บ่ายก็ต้องกลับแล้วฮะ กลัวไปทำงานวันจันทร์สาย อีกอย่างแตงเพิ่งผ่านโปรด้วย ว่าแต่เฮียสิงห์ไปไหนป๊า ทำไมเฮียไม่ออกมาต้อนรับน้องสาวกลับบ้านฮะ”
“ไปฮ่องกงน่ะ ป๊าให้ไปดูโรงงานผลิตอะไหล่รถยนต์ที่นั่นน่ะ”
“อ๋อ...ถึงว่าไม่เห็น ป๊าวันนี้มีอะไรกินมั่งฮะ แตงอยากกินอาหารอิตาเลี่ยนน่ะ”
“เดี๋ยวป๊าโทรให้เชฟมาทำให้กินที่บ้านดีไหมไอ้แตง”
“ไม่เอาป๊า วันนี้ไปกินที่ร้านเถอะ ไอ้แตงเลี้ยงเอง ไอ้แตงทำงานมีเงินเดือนแล้วนะป๊า”
“มันจะพอเลี้ยงป๊าเหรอ ป๊ากินแต่ของแพงๆ นะไอ้แตง”
“ถ้ากินแพงนัก ป๊าก็จ่ายเองไง ไปนะป๊า ไม่อยากให้เชฟมาทำให้กินที่บ้านอะ อยากไปนั่งกินบรรยากาศที่ร้านด้วย นะป๊านะ”
“อือ...ไปก็ไปสิ ก็ไอ้แตงของพ่อกลับบ้านมาทั้งที สามเดือนเลยนะที่ลูกไม่ได้กลับบ้าน ดูสิ ซูบผอมหมดแล้ว แก้มก็ตอบลง แก้มที่เคยอ้วนก็ตอบลงไม่น่ารักเลยไอ้แตง เดี๋ยวป๊าจะคุยกับคุณลภัชดนย์ว่าให้ดูแลแกเป็นพิเศษ”
“อย่านะป๊า แตงไม่อยากให้ใครรู้ว่าแตงเป็นลูกของนายทองแท้ เสริมบารมี”
“แล้วแกคิดเหรอว่าคุณเลวจะไม่รู้ว่าแกเป็นลูกฉัน เขาเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทเรานะไอ้แตง”
“ก็เขาไม่พูดอะไรนี่ แสดงว่าไม่รู้แหละ หรือจะรู้ไม่รู้ก็ช่าง เพราะแตงทำงานด้วยความสามารถของแตงเอง เดี๋ยวแตงไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนกลางวันก่อนนะคะ ตอนเย็นเจอกันป๊า” แล้วสาวน้อยห้าวเป้งก็จุ๊บแก้มเหี่ยวย่นของพ่อแล้ววิ่งเดินไปทางบันไดเพื่อจะขึ้นไปยังชั้นสองไปยังห้องนอนส่วนตัวตัวเอง ที่นานสามเดือนไม่ได้กลับมานอน คิดถึงเตียงนอนนุ่มๆ อ่างอาบน้ำที่นอนแช่เล่นที่สุด
หึหึ
ทองแท้ได้แต่ยิ้มส่ายหน้าให้กับท่าทางแสนห้าวของลูกสาวคนเล็กของตนเอง นายทองแท้เป็นพ่อหม้ายลูกติด เขามีลูกชายและลูกสาว ภรรยาจากไปเมื่อแตงไทยอายุได้สิบขวบ นับตั้งแต่นั้นมา เขาก็ไม่ได้แต่งงานใหม่ เพราะสำหรับเขาแล้วการมีครอบครัวใหม่ไม่ได้สำคัญเท่าความรู้สึกของลูกชายและลูกสาว เขาจึงเลือกครองตัวเป็นโสดมาจนถึงอายุหกสิบปี
- Writer
