เลว(ซีรีส์ โหดเลวดี ลำดับที่ ๓)

Ep: 3. เดี๋ยวไปส่ง 01

ช่วงสายลภัชดนย์ตื่นมามองหาคนตัวเล็กที่ตัวเองหาความสุขมาตลอดทั้งคืนบนฟูกนอนขนาดเล็กแข็งในห้องพัก มองไปทั่วห้องเล็กแคบก็ไร้เงาของแตงไทย เขาลุกขึ้นนั่งพิงผนังห้องชันเข่าข้างหนึ่งขึ้นพร้อมกับเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกมา และนั่นทำให้เขายกยิ้มกริ่มมุมปาก

“เก่งนี่ ยังตื่นมาอาบน้ำไหว?” น้ำเสียงพร่าเอ่ยถามคนที่อาบน้ำแต่งตัวออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับสายตากรุ้มกริ่มมองสำรวจร่างน้อยที่หน้าประตูห้องน้ำอย่างกับมองทะลุถึงผิวกายที่ซ่อนข้างในเสื้อผ้าอย่างงั้นแหละ

เงียบ!

แตงไทยไม่ตอบ แต่เดินไปหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กตัวเองมาสะพาย

“จะไปไหน วันนี้วันหยุดนี่ ทำไมไม่นอนพัก จะออกไปเดินขาถ่างประจานตัวเองทำไมแตง” เขารู้สึกไม่พอใจที่ถูกแตงไทยเมิน ทั้งๆ ที่เมื่อคืนมีความสุขกันจนล้นปรี่

“กลับบ้านฮะ”

เธอตอบเหมือนกับว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาไม่ได้สอดประสานหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน และน้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกนั่นทำให้คนใจร้อนต้องขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดินสาวเท้ายาวๆ พาร่างเปลือยตัวเอง เข้าไปหาเจ้าของเสียงพร้อมกับมือหยาบกร้านจับข้อมือเล็กกระชากเข้ามากอดรัดแน่น

“ฮะ? งั้นเหรอแตง ฉันว่าตอนนี้ระหว่างเรามันไม่ควรเป็นแบบนี้แล้วนะ ไม่ควรทำเย็นชาห่างเหินแบบนี้กับผัวรู้ไหมเด็กน้อย” เขาพูดพร้อมกับก้มโน้มหน้าลงมาหาคนตัวเล็กสูงระดับอกตน แต่ถูกมือเล็กข้างที่ว่างจากข้อมือหนายกขึ้นมาดันหน้าของเขาออกห่าง

“อย่าฮะ และก็ปล่อยแตงได้แล้วฮะคุณเลว แตงจะกลับบ้าน วันนี้วันหยุด” เธอบอกเขา

“เดี๋ยวไปส่ง” เขาผละร่างเธอในอ้อมกอดออกห่างเล็กน้อย

“แตงกลับเองได้ฮะ คุณเลวไม่ต้องลำบากไปส่งหรอกฮะ” เธอบอกเขาเสียงเบาก้มหน้ากับอกแกร่ง เพราะไม่อาจเงยหน้าสบตาหรือก้มต่ำไปกว่านี้ได้ เพราะบุรุษที่โอบกอดตัวเองไร้เสื้อผ้าปกปิดร่างกาย

“เก่งนะ ทำเหมือนว่าเมื่อคืนเราไม่ได้ ‘เอา’ กันจนเช้างั้นแหละ เธอเนี่ยเก่งจริงๆ แตง”

เขารู้สึกน้อยใจที่สาวน้อยไม่ได้แคร์และสนใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ตื่นเช้ามาแตงไทยโวยวายร้องไห้ร้องขอความรับผิดชอบแบบนั้นยังจะดีเสียกว่าทำเมินเฉยไม่แคร์ไม่สนใจแบบนี้เสียอีก ‘ให้ตายสิ เขาอยากรับผิดชอบงั้นเหรอ’ เขาถามตัวเองในใจเมื่อเกิดความรู้สึกนี้ขึ้นกับตนเองทั้งๆ ที่ตัวเองไม่เคยแคร์ ไม่สนใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว พอจบก็แยกย้ายจ่ายเงิน แต่กับสาวน้อย ผมซอยสั้น เขาอยาก ‘รับผิดชอบ’ อยากให้เธอ ‘เรียกร้อง’

“ขอบคุณฮะที่ชมแตง และปล่อยแตงได้แล้วค่ะ แตงจะกลับบ้าน”

“ก็บอกแล้วไงจะไปส่ง ฉันจะกลับกับเธอด้วย” เขาบอกย้ำถึงความต้องการของตนเอง

“อย่าเลยฮะ เจ้านายไปส่งลูกน้องมันดูไม่เหมาะ อีกอย่างคุณเลวไม่ควรมาวุ่นวายกับแตงอีก เรื่องเมื่อคืนแตงจะถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกันนะฮะ” เธอบอกเขาทั้งๆ ที่รู้ดีว่าตัวเองไม่มีทางลืมเรื่องระหว่างตนเองและชายหนุ่มได้แน่นอน

หึหึ

ลภัชดนย์ไม่ตอบ แต่ยอมปล่อยร่างน้อยของสาวห้าวออกแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าตัวเองขึ้นมาใส่ ส่วนแตงไทยก็ยืนนิ่งมองดูคนตัวโตที่อยู่ในห้องด้วยแต่งตัวจนเสร็จแล้วก็เอ่ย

“แตงไปแล้วนะฮะ วันจันทร์จะกลับมาทำงานให้ทันเวลาฮะ” เธอเดินสะพายกระเป๋าเป้ใบเล็กไปทางประตู แต่ถูกมือใหญ่กดดันประตูที่จะกระชากเปิดดึงออกไว้

“ทำไมฮะ?” เธอเอี้ยวหน้าหันมาถามคนที่ยืนซ้อนทับอยู่ด้านหลัง

“ก็บอกจะไปส่งไง ฉันมีธุระจะคุยกับคุณทองแท้ พ่อเธอพอดี”

“คุณเลวรู้ว่าแตงเป็นลูกของพ่อ” เธอผละมือจากลูกบิดทันทีเมื่อรู้ว่าเขารู้ว่าตัวเองคือใคร

“รู้สิ รู้ตั้งแต่วันแรกแล้วเด็กน้อย ฉันรู้ประวัติช่างทุกคนในอู่นั่นแหละ และคิดเหรอว่าจะปิดบังฉันได้ คนอื่นไม่รู้แต่ฉันรู้จัก เพราะฉันกับพ่อเธอและพี่ชายเธอ เราสนิทกัน” เขาเน้นย้ำในท้ายประโยคแล้วพูดต่อ “ไปกันเถอะ กลับด้วยกันเนี่ยแหละ ฉันมีเรื่องจะคุยกับพ่อเธอด้วย” พูดจบเขาก็ฉวยโอกาสจับข้อมือเล็ก

“คะ...คุยระ...เรื่องอะไรคะ” เธอถามเสียงสั่นพร้อมกับดึงกระชากมือออกจากอุ้งมือหนา แต่ก็ไร้ประโยชน์เมื่อมือใหญ่กำแน่นเกินกว่าจะดึงกระชากออกได้

“ทำไม กลัวฉันไปบอกเรื่องของเรารึไงแตง” เขาถามเสียงใสพร้อมกับโน้มหน้าก้มต่ำมาหมายจะกดแนบปากกับหน้าผากมนของเธอ แต่เหมือนเธอจะรู้ทันยกมือขึ้นปิดปากเขาไว้

“คุณเลวไม่บอกหรอกฮะ คนหวงความโสดอย่างคุณเลวน่ะเหรอจะบอกเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าบอกไปคุณเลวก็จะถูกบังคับให้แต่งงานกับแตง”

หึหึ

“เหมือนจะรู้จัก ‘ผัว’ ตัวเองดีเหลือเกินนะแตง” แล้วมือข้างที่ว่างอยู่ก็เปิดดึงกระชากประตูเปิดกว้างออกแล้วดึงลากบังคับสาวห้าวพาเดินออกจากห้องพักไปโดยไม่สนว่าเจ้าตัวจะไม่เต็มใจไปกับตน

“แตงบอกคุณเลวแล้วไงฮะว่าเรื่องเมื่อคืนให้มันจบไป ไม่ต้องพูดถึงมันอีก และปล่อยมือแตงได้แล้วฮะ เดี๋ยวพี่ๆ ในอู่เห็น”

“เห็นแล้วทำไม ก็เธอเป็น ‘เมีย’ ฉันนี่ และเป็นมาสดๆ ร้อนๆ ด้วย ซอกคอยังเต็มไปด้วยรอยดูด ถึงจะทาครีมแล้ว แต่มันก็ยังเห็นจางๆ นะ ถ้ามองและสังเกตก็จะเห็น”

เขาบอกยิ้มๆ แล้วปิดประตูห้องให้สาวเจ้าและสั่งให้เธอล็อกห้องก่อนจะพาเดินออกจากหน้าห้อง คนอย่างลภัชดนย์ไม่เคยสนใจอะไร ใครจะมองจะนินทาก็ช่างปะไร อีกอย่างวันนี้วันหยุด พนักงานต่างพากันออกไปเที่ยวข้างนอก ไม่ก็กลับบ้านไปหาแฟน หรือไม่ก็พาแฟนไปเที่ยว ในอู่วันนี้เลยเงียบผิดปกติ จะมีก็แต่พนักงานรักษาความปลอดภัยเท่านั้นที่ยังคงอยู่ดูแลความปลอดภัย