ช่วงค่ำ
"ใกล้จะมืดแล้วนะ หรือม๊าควรจะโทรบอกให้หนูปลาวาฬนอนหอดี" ซาร่าพูดขึ้น ขณะมานั่งรับลมบริเวณลานหน้าบ้าน ในมือยังจับโทรศัพท์เปิดดูข้อความที่คุยกับปลาวาฬไปช่วงบ่าย
"ปกติป่านนี้คุณปลาวาฬต้องกลับมาแล้วนะคะ" ป้ามะลินั่งด้านข้างบอก
"ถ้ามันลำบากขนาดนั้นก็ไปนอนหอเถอะ" ร่างสูงทิ้งกายบนเก้าอี้ม้าหินอ่อน รูปร่างกำยำทำให้เสื้อเชิ้ตสีขาวบนอกปริออก
"เอางั้นก็ได้จ๊ะ" ท่านรีบกดต่อสายไปยังปลายทาง แต่ไร้วี่แววว่าจะมีคนรับสาย เคยบอกสามีซื้อเครื่องโทรศัพท์ใหม่ให้แต่ทางเด็กสาวก็ไม่ยอมรับ
"พาม๊าไปทานข้าวก่อน จะเกินเวลาแล้ว" เขาก็ไม่น่ามานั่งรอเป็นเพื่อนมารดาให้เสียเวลา อีกหน่อยหญิงสาวอาจจะหลงระเริงทางสังคมใหม่ ลุ่มหลงราวกับเด็กตื่นแสงสีในเมืองก็ได้
"คุณซาร่าครับ คุณซาร่า!" ลุงชิดรีบวิ่งหน้าตาตื่นหลังนำรถเข้าไปจอดในโรงเก็บ ถือมาพร้อมกระเป๋าเป้สีชมพูมีพวงกุญแจตุ๊กตาห้อยอยู่
"เป็นอะไรลุงชิด ค่อยๆ
