เล่ห์ร้ายคล้ายว่ารัก

เดทแรก

เมื่อถึงวันเสาร์ที่รอคอย

"เจ๊ วันนี้ไปกินข้าวร้านประจำท้ายซอยกัน คิดถึงฝีมือป้าไม่ได้ไปกินนานละ" ศรันย์ส่งไลน์มาหาฟ้าขวัญแต่เช้า

ผ่านไป20นาทีแล้วฟ้าขวัยก็ยังไม่ตอบกลับไลน์ของศรันย์ จนศรันย์สงสัยเดินไปกดกริ่งหน้าบ้าน

"ยังไม่ตื่นหรือเป็นลมในห้องน้ำหรือเปล่าเนี่ย" ศรันย์บ่นแต่บ่นไปอย่างนั้นไม่คิดว่าฟ้าขวัญจะเป็นอะไรไปจริงๆหรอก

"ติ๊งหน่องๆๆๆ" ศรันย์กดกริ่งหน้าบ้านรัวๆ

"มาแล้วๆจะกดอะไรนักหนากำลังแต่งตัวอยู่" ฟ้าขวัญเดินออกมาบ่นศรันย์

"เอ่อ ขอโทษครับผมน่าจะกดกริ่งผิดบ้าน" เมื่อศรันย์เห็นคนที่เดินออกมาไม่ใช่คนที่คุ้นหน้าเลยคิดว่ากดกริ่งผิดบ้าน

"แต่เอ บ้านเจ๊มันก็รั้วติดกับบ้านเรานี่หว่า" ศรันย์ไม่แน่ใจชะเง้อไปมองเลขที่บ้านเพื่อความแน่ใจ

"เจ๊ฟ้าไม่อยู่หรือครับ" ศรันย์ถามผู้หญิงสาวสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"อะไรของแกศรันย์ ฉันนี่ไงฟ้าขวัญมามุกไหนเนี่ย" ฟ้าขวัญหงุดหงิดกับลีลาของศรันย์

"ห๊า นี่เจ๊ฟ้าหรือ ใช่เหรอ เจ๊ฟ้าแอบอยู่ไหนเขาให้คุณมาอำผมใช่ม๊า" ศรันย์หยอกแต่เขาไม่รู้จริงๆว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร

"แก แหกตาดูดีๆ ฉันฟ้าขวัญ" ฟ้าขวัญเดินตรงเข้าไปเอานิ้วมือถ่างตาของศรันย์แล้วเอาหน้าไปจ้องใกล้ๆ

"ฉัน ฟ้าขวัญ" เธอเอานิ้วชี้ชี้เข้าหาตัวเองแล้วพูดเน้นๆหนักๆว่าใช่เธอจริงๆ

"เจ๊ฟ้าจริงๆด้วย ไปทำอะไรมาสวยข้ามคืนขนาดนี้" ศรันย์ตะลึงเมื่อแน่ใจแล้วว่าเธอคือฟ้าขวัญจริงๆ

ภาพที่ปรากฎตรงหน้าของศรันย์คือผู้หญิงสาวผมยาวตรงสลวย แต่งหน้าเข้ากับชุดกระโปรงสวยสีหวาน ปากกระจับได้รูปผิวขาวใสปัดแก้มอมชมพูอ่อนๆดูเป็นธรรมชาติ ปากแดงระเรื่อเงาด้วยลิปติก ไม่ใช่ฟ้าขวัญที่ใส่แว่นหน้าเตอะรวบมัดผมเป็นมวยเหมือนคนแก่ เธอเริ่มเปลี่ยนมาใส่เป็นคอนแทคเลนส์สีน้ำตาลเข้มธรรมชาติแทน

"ฉันมีเดท" ฟ้าขวัญยิ้มภูมิใจ

"เดทกับใครเจ๊ทำไมฉันไม่เห็นรู้"

"แล้วทำไมแกต้องรู้ด้วยล่ะ แต่ที่จริงแกก็เคยเห็นเขานะ"

"ใครวะ"ศรันย์งงหนักไปอีก

"เฮ้ยอย่าบอกนะว่า...ไอ้คนที่มันชอบมาวนเวียนเจอเจ๊บ่อยๆอ่ะ"ศรันย์นึกได้ก้ตกใจ

"ช่ายยยย" ฟ้าขวัญยิ้มเขินรับ

"เอาดีๆนะเจ๊ ฉันว่ามันแปลกๆ เร็วไปเปล่า" ศรันย์เตือนด้วความเป็นห่วง

"เร็วที่ไหนฉันอายุ 35 แล้วนะ"

"ฉันไม่ได้หมายถึงอายุเจ๊" ศรันย์เท้าเอว

"เอาน่าฉันโตแล้ว แต่ก็ขอบใจนะที่เป็นห่วง ฉันไปก่อนนะเด๋วเขาจะรอ"

ศรันย์มองตามทั้งเป็นห่วงทั้งตะลึงในความสวยของฟ้าขวัญ เขาเองก็มองเธอมานานมองทั้งๆที่เธอเป็นป้าเชยในสายตาคนอื่นแต่สำหรับเขาเธอจริงดูสดใสและมีความจริงใจ

........................................................................................................................

ณ ห้างกลางใจตัวเมือง ฟ้าขวัญลงมาจากรถไฟฟ้าแล้วก็เดินเข้าไปตามสะพานทางเชื่อมระหว่างสถานีรถไฟฟ้าและห้าง

ฟ้าขวัญลงบันไดมายืนรอที่ข้างล่าง เธอมองออกไปนอกห้างเห็นรถบิ๊กไบค์คันหนึ่งค่อนข้างสะดุดตาเลี้ยวเข้ามาทางด้านข้างของห้าง คนขับอยู่ในชุดหนังสีดำ แว่นตากันแดด และเมื่อเขาจอดรถและวาดขาออกมาจากตัวรถ ถอดแว่นตาดำออกพร้อมรูดซิปเสื้อแจ๊คเก็ตหนังออก

"เขตตะวัน!" เธอหลงในความเท่ห์ของเขาเพราะทุกทีที่เจอกันคือเสื้อ เชิ้ตแขนยาว ผูกไทด์และกางเกงผ้าสแลคเท่านั้น

เขตตะวันเดินผ่านเธอไปทำท่ามองหา

"เขตตะวัน" ฟ้าขวัญเรียกเขา

"คุณเอ่อ...อ้าวนี่ฟ้าหรือ" เขาเองก็จำเธอไม่ได้เช่นเดียวกัน

"วันนี้สวยจนผมจำไม่ได้เลย" วันนี้เขาพูดความจริง ฟ้าขวัญเธอได้ใช้ความสวยที่พระเจ้าให้มาอย่างถูกวิธีแล้ว

"ขอบคุณค่ะ" เธอเขิน

"เราเข้าไปข้างในกันดีกว่าไปดูรอบกัน" เขาชวนเธอ

หนังที่ทั้งสองคนเลือกดูในวันนี้เป็นหนังแนวสยองขวัญมีจังหวะผีโบ๊ะบ๊ะออกมาให้ตกใจจนฟ้าขวัญได้เอาหน้าซุกที่ไหล่ของเขาด้วยความตกใจ

เขตตะวันเองก็เอ็นดูในความป้าของเธออยู่เหมือนกัน

ระหว่างที่ดูหนังกันเพลิดเพลินเขตตะวันทำแค่เพียงจับมือเธอเป็นบางจังหวะเท่านั้น ทำให้ฟ้าขวัญรู้สึกว่าเขาช่างเป็นสุภาพบุรุษเหลือเกิน

หลังที่ออกมาจากโรงหนังทั้งสองได้แวะหาอะไรทาน เดินเล่น ช็อปปิ้ง จนเวลาล่วงเลยมาถึงตอนเย็น

"ถ้าฟ้าไม่รีบกลับเราไปนั่งรถเล่นกันก่อนนะครับ" เขตตะวันเอ่ยชวนเธอเพื่อสร้างคะแนน

"ไม่รีบค่ะ" เธอตอบอย่างเต็มใจ

เขตตะวันพาฟ้าขวัญซ้อนรถบิ๊กไบค์คู่ใจเคลื่อนตัวออกตากห้างไปมุ่งตรงไปยังถนนสะพานข้ามแม่น้ำเมื่อหาที่จอดรถได้เขาก็พาเธอเดินขึ้นไปชมวิวแม่น้ำที่สะพาน

"เวลาที่ผมเครียดๆผมจะมาที่นี่บ่อย ลมเย็น วิวดี ทำให้สบายใจขึ้นได้เยอะเลยนะครับ" เขตตะวันชวนคุย

"งั้นวันหลังถ้าฟ้าเครียดหรือคิดงานไม่ออกอาจจะต้องมาที่บ้างแล้วล่ะค่ะ" ฟ้าขวัญหันมามองเขาตาเป็นประกาย

"ถ้าฟ้าไม่สบายใจก็นึกถึงผมนะครับ อยากมาเมื่อไรบอกผม" เขตตะวันแสดงความอบอุ่นให้เธอเห็น

"ผมเห็นฟ้าเหมือนจะหนาว"เขตตะวันถอดเสื้อแจ๊คเก็ตหนังคลุมให้เธอ หลังจากที่เห็นเธอกอดอกเอามือถูแขนตัวเองไปมา

"ลมมันแรงน่ะค่ะ เลยเย็นๆ"

เขตตะวันไม่พูดต่อแต่ว่าเขาคว้ามือเธอขึ้นมาจับเอาไว้แล้วเอามืออีกข้างมาช่วยกุมเอาไว้

"ดีขึ้นไหมครับ"

"ดะดะดีขึ้นค่ะ" เธอเขินจนบอกไม่ถูก

"งั้นเรากลับกันดีกว่าเดี๋ยวฟ้าจะไม่สบายเอา" เขาพูดและพาเธอเดินกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์แต่ว่ายังคงจูงมือเธอไว้ไม่ปล่อยจนขึ้นรถ

เขตตะวันขับรถไปส่งเธอที่บ้านระหว่างที่รถวิ่งอยู่เขตตะวันเอื้อมมือไปจับมือของฟ้าขวัญมาจับเอวเขาไว้ทีละข้าง ฟ้าขวัญรู้ทันทีว่าเขาหมายถึงว่าอยากให้เธอกอดเอวเขาไว้ เธอโอบกอดเอวเขาอย่างว่าง่ายและแนบหน้ากับแผ่นหลังกว้างของเขา

คืนนี้เป็นคืนที่ฟ้าขวัญมีความสุขมากเลยทีเดียว จะเรียกว่ากอดแรกกับผู้ชายก็ว่าได้

เมื่อถึงหน้าบ้านของฟ้าขวัญเธอลงจากรถแล้วมายืนข้างๆรถเขา

"ขอบคุณนะคะวันนี้ฟ้ามีความสุขมากเลยค่ะ"

"ฝันดีนะครับ เอาไว้เดทต่อไปฟ้าจะมีความสุขกว่านี้แน่"

เขตตะวันพูดเท่านั้นก็หันหัวรถมอเตอร์ไซค์เลี้ยวออกไป

"ฮึ๊ยยมันจะมีเดทครั้งต่อไป" ฟ้าขวัญยืนเพ้ออยู่ตรงนั้น แต่เธออยู่ในสายตาของศรันย์

"กลับมาเสียดึกเลยนะเจ๊" ศรันย์ทักเขายืนมองผ่านรั้วกำแพงบ้าน ด้วยความที่กำแพงเตี้ยเขาจึงเท้าแขนบนกำแพงและมองเห็นเหตุการณ์ที่หน้าบ้านได้

"เรื่องของฉันไอ้รัน" ฟ้าขวัญทำหน้าหงิกใส่

"ระวังนะเจ๊ รูปหล่อมักหลอกลวง" ศรันย์เปรยดักคอ

"อย่ามาใส่ร้ายแกอิจฉาเขาล่ะสิที่เขาหล่อกว่า" ฟ้าขวัญไม่ฟังเสียงทัดทานใดๆ

"อิจฉาที่เขาได้ไปเดทกับ...มากกว่า" ศรันย์พูดแบบหลบตาเหมือนพูดลอย

"อะไรนะ" ฟ้าขวัญถามได้ยินไม่ถนัด

"ไม่คุยกับแกละฉันไปนอนดีกว่า" ฟ้าขวัญตัดบทแล้วก็ไขกุญแจประตูเดินเข้าบ้านไป

"บิงซู รู้ไหมว่าวันนี้แม่มีความสุขที่สุดในโลกเลย" เธออุ้มบิงซูแมวตัวโปรดของเธอมาไว้ในอ้อมกอด แล้วก็ยิ้มหวานนึกถึงห้วงเวลาที่มีความสุข นาทีนี้คงไม่มีใครเข้าใจเธอนอกจากเจ้าบิงซูที่ได้แต่ฟังไม่เคยเถียงเธอเลย

..........................................................................................................................