เล่ห์ร้ายคล้ายว่ารัก

ฉันอยากกลับไปหาตัวฉันเอง

พรรับฟ้ามานั่งรอศรันย์ก่อนเวลานัดหมาย

"รัน ทางนี้" พรรับฟ้ายกมือเรียกศรันย์เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาในร้าน

"นั่งก่อนสิ" พรรับฟ้าเชิญ

"นี่อเมริกาโน่เย็น ฉันสั่งมาให้แล้ว" เธอเลื่อนแก้วกาแฟไปให้ศรันย์

"คุณรู้ได้ไงว่าผมกินอเมริกาโน่เย็น" ศรันย์แปลกใจที่เธอสั่งกาแฟให้เขาถูก

"เอ่ออ.ก็เดาเอาน่ะ" เธอตอบไม่ถูก

"เข้าเรื่องดีกว่า คุณมีอะไรหรือครับที่นัดผมมาวันนี้ คงไม่ได้มาแค่อยากดื่มกาแฟหรอกนะครับ"

"ฉันมีเรื่องอยากให้ช่วย"

"ช่วยอะไร?"

"ฟ้าอยากไปหาฟ้าขวัญ คุณช่วยพาฟ้าไปหน่อยได้ไหม" เธอขยับตัวเข้ามาใกล้ศรันย์บอกสิ่งที่ต้องการ

"คุณไปเองก็ได้นะเดี๋ยวผมบอกชื่อวัดให้คุณก็น่าจะไปถูกอยู่หรอก"ศรันย์ปฏิเสธ

"แต่ฟ้าอยากให้คุณไปด้วย ระหว่างการเดินทางฟ้ามีอะไรจะเล่าให้คุณฟังสุดท้ายคุณจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ แต่ฟ้าอยากให้เปิดใจรับฟังหน่อย"

"ก็เล่าตอนนี้เลยไม่ได้หรือครับ"

"มันไม่สะดวก เรื่องมันยาวเป็นกิโล ไปถึงบ้านฟ้าขวัญก็น่าจะเล่าจบพอดี" พรรับฟ้าชักแม่น้ำทั้งห้า

"ไปต่างจังหวัดมันต้องค้างคืนแล้วผมก็ไม่มีรถยนต์"

"ไม่ต้องห่วงไปรถฟ้าส่วนเรื่องค้างคืนไม่ใช่ประเด็นเดี๋ยวฟ้าออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด"

"คุณจะไปเมื่อไร"

"เสาร์อาทิตย์หน้าเลยได้ไหม"

"ก็ โอเค" ศรันย์พูดว่าโอเคแต่ก็ยังรู้สึกทะแม่งๆอยู่ดีกับผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา เพิ่งเจอกันครั้งแรกมาชวนไปต่างจังหวัด ค้างคืนก็ไม่กลัว ยายนี่พิลึก ถึงพรรับฟ้าจะสวยแค่ไหนแต่ศรันย์ไม่เคยสนใจเธอเรื่องนั้นเลย เขาไม่ได้ใส่ใจที่อยากจะเสวนากับเธอสักเท่าไรด้วย

"วันเสาร์ตอนเช้าฟ้าจะไปรับคุณที่บ้านเอง"

"ได้เดี๋ยวผมแชร์โลเคชั่นไป"

"ฉันหลับตาไปยังได้เลยรัน" พรรับฟ้าพูดเหมือนศรันย์ช่างไม่รู้อะไรเสียเลย

"คุณว่าอะไรนะ"

"อ๋อ เปล่า แชร์มาเลยค่ะ" เธอแกล้งยิ้มให้

พรรับฟ้านั่งคุยกันได้สักพัก เขตตะวันกับพวกก็ผ่านไปที่หน้าร้าน

"เฮ้ยไอ้ตะวันนั่นมัน นางฟ้าคนสวยของแกนี่หว่า" พัดชี้เป้า

"จริงด้วยว่ะ ทำไมมากับไอ้หน้าจืดนั่นได้วะ" เบนถาม

"หรือว่ามันเป็นแฟนแม่นางฟ้า" รุจคาดเดา

"ใช่หรือไม่ ไม่สำคัญแต่ฉันต้องชิงมาให้ได้" เขตตะวันหยุดมองแล้วพูดขึ้น

เขตตะวันไม่พูดพล่ามทำเพลงก็เดินตรงดิ่งไปในร้าน

"สวัสดีครับคุณฟ้า มาทำอะไรแถวนี้ครับ ผมขอเลี้ยงกาแฟสักแก้วนะครับ"

"ขอบคุณค่ะแต่ฟ้ากำลังจะกลับ ฟ้ากลับก่อนนะรันเดี๋ยวค่อยคุยกันอีกที" พูดเสร็จเธอก็หันไปหาศรัณย์แล้วก็เดินออกไปแบบไม่มีเยื่อใย เธอไม่อยากพูดคุยกับคนอย่างนายเขตตะวัน

"หยิ่งด้วยว่ะงานนี้สงสัยไม่ใช่นางฟ้าแต่อาจจะเป็นเสือสาว" รุจแซวเขตตะวันเชิงว่าเขาอาจจะเจอของแข็งเข้าให้แล้ว

"เออ ยิ่งยากยิ่งอยากได้" เขตตะวันมองตามตาเป็นประกาย เธอช่างมีแรงจูงใจให้เอาชนะเสียเหลือเกิน

"ฉันฝากพวกแกจับตาไอ้ศรันย์นี่หน่อย อยากเขี่ยให้พ้นทาง" เขตตะวันบอกแก๊งค์เพื่อน

"ได้เลย ถนัด"เบนอวยยศตลอดไม่เคยขัดแม้เป็นเรื่องที่ผิด

......................................................................................................

เมื่อถึงวันเสาร์ตามที่นัดหมายกัน

"คุณแม่คะ ฟ้าขอไปค้างบ้านเพื่อนนะคะ คิดถึงไม่เจอกันนานแล้ว" พรรับฟ้าบอกนภา

"เพื่อนคนไหนลูกให้ลุงพรไปส่งนะ" นภายังเป็นห่วง

"คุณแม่ไม่รู้จักหรอกค่ะเพื่อนสมัยเรียน ฟ้าป่วยอยู่ตั้งนานขอไปเจอเพื่อนบ้างนะคะ ไปค้างแค่คืนเดียวค่ะ"

"ไม่ทันไรจะออกไปเที่ยวแล้วหรือลุก แล้วนี่ยังเช้าอยู่เลย"

"ไม่ได้ไปเที่ยวนะคะแค่ไปนอนค้างนอนคุยกันตามประสาเพื่อน สัญญาว่าจะรีบกลับค่ะ"

"แต่ว่า..."

"ขอบคุณคุณแม่มากค่ะจุ๊บๆ" พรรับฟ้ารีบกระโดดหอมแก้มแล้ววิ่งออกไปเพราะกลัวนภาจะห้าม

"จริงๆเลยลูกคนนี้ รีบกลับล่ะ" นภาส่งเสียงไล่หลังตามไป

.........................................................................................................................

พรรับฟ้ามาหาศรันย์ตั้งแต่ 8 โมงเช้ากดกริ่งหน้าบ้านเขา

"มาแต่เช้าเลยนะคุณเรานัดกัน 9 โมงไม่ใช่หรือ" ศรันย์ยังไม่ทันอาบน้ำด้วยซ้ำ

"ไม่เป็นไรฉันขอไปหาบิงซูหน่อยได้ไหม" นี่คือสาเหตุที่เธอมาก่อนเวลานัด

"คุณรู้ได้ไงว่าบ้านเจ๊ฟ้ามีแมวชื่อบิงซู" ศรันย์สงสัยทันที

"เอ่อ ฟ้าขวัญเคยบอกน่ะ" เกือบไปแล้ว

"มันอยู่ในบ้านผมน่ะ ผมเอามาเลี้ยงเองแล้ว"

"เหมี๊ยวววววว" เสียงบิงซูร้องโดยสัญชาตญาณเดินเข้าหาเจ้าของที่รู้สึกว่าคุ้นเคย เหมือนว่ามันรับรู้ได้ว่าคนในร่างนี้คือเจ้านายมัน

"บิงซูเป็นยังไงบ้างหึ ผอมลงหรือเปล่าเนี่ย คิดถึงแม่ไหม" พรรับฟ้าอุ้มบิงซูชูขึ้นแล้วก็ทั้งกอดด้วยความคิดถึงอย่างมาก

"ดูคุณคุ้นเคยกับมันนะ และก็ดูเจ้าบิงซูคุ้นกับคุณมาก ปกติมันไม่ยอมให้คนแปลกหน้าอุ้ม" ศรันย์สังเกตุท่าทางขอพรรับฟ้า ฟ้าขวัญก็มักจะเล่นกับแมวแบบนี้เหมือนกันและเธอก็จะแทนตัวเองว่าแม่กับแมว

"มันน่าจะรู้ว่าฟ้าเป็นเพื่อนกับฟ้าขวัญ" เธอแถไปเรื่อย

"รอผมแป๊บนะอาบน้ำแต่งตัวประเดี๋ยว"

ช่วงเวลาที่นั่งรอศรันย์เธอฉวยโอกาสเล่นกับบิงซูให้หายคิดถึง

"โอเค พร้อมออกเดินทาง เดี๋ยวคุณขับไปก่อนนะแล้วเดี๋ยวผมช่วยผลัดกันขับ ขับเข้าตัวจังหวัดไม่น่ายากไปตามจีพีเอส เดี๋ยวจากนั้นผมพาคุณไปต่อเอง" ศรันย์เสนอ

"ได้ แม่ไปก่อนนะบิงซู" เธออำลาแมวอย่างอาลัยอาวร

..................................................................................................................

ระหว่างการเดินทางพรรับฟ้าก็พยายามชวนศรันย์คุยเพื่อสร้างความคุ้นเคยให้กับศรันย์และให้เขาวางใจในตัวเธอ

"นี่เรียกฟ้าว่าฟ้าก็ได้นะไม่ต้องเรียกคุณ เราน่าจะอายุไม่ห่างกันเท่าไร" พรรับฟ้าบอกศรันย์

"ไม่อ่ะ เรียกแล้วมันอดคิดถึงเจ๊ฟ้าไม่ได้" ศรันย์ปฏิเสธ

"ชื่อเหมือนกันเรียกแล้วจะได้เหมือนว่าเจ๊ฟ้าของคุณอยู่ใกล้ๆไง" พรรับฟ้าพยายามเข้าหาศรันย์

"ไม่มีใครแทนที่เจ๊ฟ้าของผมได้หรอก"

"เจ๊ฟ้าของคุณหรือ?"

"ใช่ เจ๊ฟ้าของผม แล้วทำไมหรือ" ศรันย์หันไปมองหน้า

"ดูเหมือนนายจะรักเจ๊ฟ้ามากเลยนะ เขาคงจะเป็นเหมือนพี่สาวคนหนึ่งเลยใช่ไหม"

"คุณไม่เข้าใจผมหรอก"ศรันย์นั่งปรับเบาะเอนหลังลง

"ว่าแต่คุณเป็นเพื่อนกับเจ๊ฟ้าได้ยังไง" ศรันย์ขอเป็นฝ่ายตั้งคำถามบ้าง เพราะดูแล้วพรรับฟ้าอายุน้อยว่าฟ้าขวัญเยอะ

"เอ่อ เป็นเพื่อนของรุ่นพี่ที่สนิทกันน่ะ แล้วก็มาได้สนิทกันอีกที"

"เจ๊ฟ้าน่าจะอายุมากกว่าคุณหลายปี ทำไมคุณเรียกฟ้าขวัญเฉยๆ"

"ฟ้าขวัญเขาหน้าเด็กน่ะ ตอนแรกที่รู้จักคิดว่าต่างกันไม่กี่ปีก็เลยเรียกแบบนี้มาตั้งนานแล้วจะมาเปลี่ยนเรียกว่าพี่ก็ไม่ชินปากแล้วล่ะ" พรรับฟ้าพูดไปเรื่อย

"เจ๊ฟ้าเนี่ยนะหน้าเด็ก แต่งตัวก็เชย" ศรันย์พูดตรง

"นี่นายว่าฟ้าขวัญหน้าแก่หรือ!" พรรับฟ้าหลุดโมโห

"แล้วทำไมคุณต้องโกรธด้วยผมไม่ได้ว่าคุณเสียหน่อย แต่ถึงเจ๊ฟ้าเขาจะเชยผมก็รักของผม" ศรันย์หลุดบ้าง

"อะ...อะไรนะ" พรรับฟ้าไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน

"รักเหมือนพี่น้อง ขับรถไปคุณน่ะมองทางด้วยอย่ามัวแต่หันมาคุย เดี๋ยวก็ไปไม่ถึงบ้านเจ๊ฟ้าหรอก" ศรันย์แก้ตัวแต่ดูเขาเขิน

พรรับฟ้ายิ้มในความเป็นศรันย์กวนๆไม่เคยเปลี่ยนและเธอก็ยังไม่ได้คิดมากกับคำพูดของเขาเพราะเขาแก้ตัวออกมาแล้วว่ารักแบบพี่น้อง

"รัน" พรรับฟ้าคิดจะเริ่มพูดอะไรบางอย่างกับศรันย์

"รัน" ไม่มีท่าทีที่ศรันย์จะตอบ

"โถ่ หลับเสียแล้ว ฟังเสียงจีพีเอสไปแล้วกันเรา" พรรับฟ้าบ่น

......................................................................................................