เล่ห์ร้ายคล้ายว่ารัก

ไหนว่ารังเกียจไง

เมื่อถึงวันนัดหมายนภาขับรถมาถึงเวลาก่อนเที่ยง เมื่อเธอบีบแตรหน้าประตูบ้านคนรับใช้ในบ้านก็วิ่งมาเปิดประตูให้ทันที เธอหักพวงมาลันเลี้ยวรถไปจอดที่โรงจอดรถอย่างคุ้นเคย

"ไปลูก เข้าไปข้างในกัน" นภาจูงมือลูกสาวเป็นเด็ก

"คุณผู้หญิงรออยู่ด้านในค่ะ"คนรับใช้นำสองแม่ลูกไปที่ห้องรับแขก

"ปริม"

"นภา" สองเพื่อนรักทักทายด้วยความคิดถึง

"สวัสดีคุณน้าปริมสิลูก" นภาบอกลูกสาว

"สวัสดีค่ะคุณน้า" พรรับฟ้ายกมือไหว้

"เรียกน้าปริมเหมือนเดิมสิจ๊ะ" ปริมบอกอย่างกันเอง พรรับฟ้าเรียกใครต่อใครต่างจากนิสัยเดิมไปหมด

"คงยังจำน้าปริมไม่ค่อยได้ อย่าถือสาเลยนะเพิ่งจะหายป่วย" นภาออกตัวให้ลูกสาว

"ไม่เป็นไรหรอกนภา เดี๋ยวคุยกันไปมาก็จำได้เองแหล่ะ มาๆ นั่งก่อนๆ" ปริมเชื้อเชิญ

ทั้งสามนั่งลงสนทนากันอย่างออกรสชาติที่ห้องรับแขก

"หนูฟ้าวันนี้หนูอยากทานอะไรเพิ่มเติมบอกน้าได้เลยนะลูก แม่ครัวบ้านน้าทำกับข้าวอร่อยไม่แพ้ป้าพริ้งที่บ้านหนูแน่จ้ะ รับรอง" ปริมเอาใจพรรับฟ้า

"ฟ้าทานอะไรก็ได้ค่ะ ง่ายๆ" ถ้าเป็นพรรับฟ้าคนเดิมคงไม่พูดประโยคนี้

"แล้วลูกชายเธอล่ะปริม" นภามองซ้ายขวาก็ไม่เห็นแม้เงาของเขตตะวัน

"จริงสิ นี่สีคุณตะวันยังไม่ตื่นอีกหรือนี่จะเที่ยงแล้ว" ปริมเรียกคนรับใช้มาถาม

"คุณตะวันตื่นแล้วนะคะเห็นแต่งตัวลงมาแล้ว" สาวใช้บอก

"อ้าว แล้วเขาไปไหนของเขานะไม่ลงมาตามนัด เดี๋ยวฉันขอตัวไปดูก่อนนะ นภากับหนูฟ้าตามสบายเลยนะจ๊ะ"

"สีเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะด้วยนะ" ปริมบอกกับเพื่อนสาวแล้วหันไปสั่งสาวใช้ตาม

ระหว่างนั้นเองเขตตะวันค่อยๆเดินย่องเลี่ยงไม่เดินผ่านห้องรับแขก โดยที่เขาแอบมองลอดผ่านช่องซี่ไม้ที่เป็นฉากประดับกั้นห้องเพื่อดูว่าแม่จะเห็นเขาหรือเปล่า เขากำลังจะหนีออกไปข้างนอกนั่นเอง

เขากำลังเดินผ่านออกไปแต่สายตาดันไปสะดุดที่สาวสวยนางหนึ่งที่นั่งอยู่โซฟากับน้านภา

"นั่นมันผู้หญิงที่เข้ามาห้ามตอนที่ไอ้หน้าจืดศรันย์กับกลุ่มเพื่อนของเขากำลังมีเรื่องกันนี่" ความสวยสะกดให้เขตตะวันต้องหยุดดูเพื่อให้แน่ใจแล้วเขาก็คิดขึ้นมาและจำได้

"อ้าว ตาตะวันมาด้อมๆมองๆอะไรตรงนี้ แล้วนี่จะไปไหน ตะวันรับปากแม่ไว้แล้วนะจะเบี้ยวหรือ" ปริมฟาดแขนลูกชายเต็มแรง

"คุณแม่ผมเจ็บ"

"ก็ตีให้เจ็บนะสิ นี่แน่ะๆ" ปริมยังตีลูกชายไม่หยุดเหมือนตีเด็กๆ

"เดี๋ยวครับคุณแม่ คุณแม่นั่นใครครับ" เขตตะวันถาม

"ใคร? อ่อก็น้านภาเพื่อแม่กับลูกสาวเขาน่ะสิ นัดกันไว้แล้วจะเบี้ยว แล้วยังจะมาถามอีกว่าใคร จริงๆเลยลูกคนนี้" ปริมบ่นยาว

"ยายไม้เสียบผีนั่นคือนางฟ้าคนนั้นหรือ โตขึ้นมาสวยขนาดนี้เลยหรือนี่" เขตตะวันคิดในใจ

"ผมไม่เบี้ยวแล้วครับ วันนี้จะอยู่เป็นเพื่อนคุยกับคุณแม่แล้วก็น้านภาทั้งวันเลยครับ" เขตตะวันรีบกลับลำอย่างทันท่วงทีสมกับเป็นปลาไหลตัวพ่อ

"ให้มันได้อย่างนี้สิลูกแม่" ปริมดีใจที่ลูกชายไม่ทำให้เสียหน้าวันนี้

"นภา หนูฟ้า นี่ตาตะวันลูกชายน้าจ้ะ" ปริมพาเขตตะวันมาแนะนำ

"ตะวันโตขึ้นเป็นหนุ่มหล่อเลยนะลูก จำฟ้าได้ไหมตอนเด็กๆเคยเล่นกันอยู่" ที่จริงเรียกว่าตีกันน่าจะถูกเพราะไม่เคยลงรอยเลยสักครั้ง

"สวัสดีครับน้านภา สวัสดีครับคุณฟ้า" เขตตะวันทักทายอย่างมีมารยาท

"สวัสดีค่ะคุณตะวัน..." พรรับฟ้าสวัสดีตอบแบบตะลึงมองเขาตาค้าง

"นี่มันนายเขตตะวันชาติชั่วนี่นา โลกกลมอะไรขนาดนี้วะ" พรรับฟ้าคิดในใจ

"ลูกฟ้าตะลึงในความหล่อของลูกชายน้าปริมขนาดนั้นเลยหรือลูก" นภาแซวเมื่อเห็นท่าทางของลูกสาว

"ไปเราไปที่โต๊ะอาหารกันเลยดีกว่าจ้ะ" ปริมทำหน้าที่เจ้าบ้าน

"เชิญครับคุณฟ้า" เขตตะวันเป็นสุภาพบุรุษดึงเก้าอี้ออกมาให้พรรับฟ้า

เมื่อพรรับฟ้าเห็นว่าเขาดึงเก้าอี้ให้ก็แกล้งเดินเลี่ยงไปดึงเก้าอี้ออกมานั่งเองอีกทาง

"ฟ้าอยากนั่งข้างนี้มากกว่าค่ะ" เธอตั้งใจแกล้ง

"งั้นผมขอนั่งข้างคุณฟ้านะครับ" ไม่พูดเปล่าเขานั่งลงเลยทันทีไม่รอให้เธอปฏิเสธเป็นครั้งที่สอง

บนโต๊ะอาหารเขตตะวันดูแลเทคแคร์พรรับฟ้าเป็นอย่างดีเหมือนแฟนไม่มีผิด

"คุณฟ้าทานจานไข่เจียวปูดูครับ เนื้อล้วนๆเต็มคำครับ"

"เด็กๆดูจะเขากันได้ดีนะนภา"ปริมส่งเสริม

"นั่นน่ะสิ เข้ากันได้ง่ายกว่าที่คิด"

"หมอนี่คนเดียวมากกว่ามั๊งคะไม่ใช่ฟ้า" พรรับฟ้าบ่นงึมงำ ตั้งแต่เกิดเหตุกับชีวิตของฟ้าขวัญจนเธอได้เข้ามาอยู่ในร่างของพรรับฟ้าจวบจนเรียบเรียงเหตุการณ์และสาเหตุที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะเขตตะวัน เธอก็เริ่มมีความชิงชังเขาขึ้นมา ยิ่งเพราะเค้าตั้งใจเล่นๆกับเธอเธอก็ยิ่งแค้นและไม่ชอบขี้หน้าผู้ชายคนนี้เอามากๆ

เมื่อสมควรแก่เวลาทุกคนอิ่มอร่อยกับอาหารมื้อเที่ยง นภากับพรรับฟ้าก็เอ่ยขอตัวกลับกัน

"เอาไว้มาทานข้าวบ้านน้าบ่อยๆนะจ๊ะหนูฟ้า" ปริมปูทาง

"ค่ะคุณน้า"

"จะมาบ้านเธอบ่อยๆได้ยังไง เธอกับตะวันก็ต้องไปทานอาหารบ้านฉันด้วยสิ" นภาเข้ากับปริมเป็นปี่เป็นขลุ่ย

"ได้เลยครับน้านภา ผมถือว่าน้านภาอนุญาตแล้วนะครับ แต่เอ...น้านภาจะว่าอะไรไหมครับถ้าผมจะพาคุณฟ้าออกไปทานข้าวนอกบ้านบ้าง" เขตตะวันผู้มากประสบการณ์ในการจีบผู้หญิงเปิดเกมส์

"ได้สิจ๊ะ น้าไม่ว่าหรอก"

"แหมตะวัน เจอกันวันแรกก็จะชวนลูกสาวเขาไปข้างนอกแล้วหรือจ๊ะ" ปริมแซวลูกชายแต่มันก็ได้ดั่งใจเธอ

พรรับฟ้าไม่สนใจทำตามองบนเบะปาก

"ถามฉันก่อนว่าจะไปกับแกไหมไอ้เขตตะวัน" พรรับฟ้าด่าลอดไรฟันที่กัดแน่น

หลังจากที่นภากับลูกสาวกลับบ้านไปเขตตะวันก็มาถามซอกแซกกับปริมผู้เป็นแม่มากมายหลายคำถาม

"คนนี่คือยายไม้เสียบผีตอนเด็กๆจริงๆหรือครับแม่"

"ก็ใช่น่ะสิหนูฟ้าโตขึ้นแล้วเปลี่ยนไปมากเลยนะ"

"สวยมากเลยครับ"

"แน่ะ มาทำเจ้าชู้ใส่เขา ตอนแรกรังเกียจเขาไม่ใช่หรือเราน่ะ รู้งี้แม่แกล้งปล่อยให้ตะวันออกไปเที่ยวกับเพื่อนนอกบ้านเสียก็ดี" ปริมแกล้งว่าดักคอ

"ต้องขอบคุณคุณแม่มากๆเลยครับที่ไม่ทำให้ผมพลาดโอกาสดีๆแบบนี้ ไม่อย่างนั้นผมเสียดายเอ้ยเสียใจแย่"

"ดูเหมือนว่าลูกจะตกหลุมรักหนูฟ้าเข้าให้แล้วนะ ไม่เคยเห็นลูกสนใจผู้หญิงคนไหนออกนอกหน้าแบบนี้"

แม่ยังไม่รู้ว่าผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็นแล้ว...พรรับฟ้า

.......................................................................................................

ระหว่างที่นภาขับรถกลับมาบ้านกับพรรับฟ้า

"แม่ว่าตะวันเขาน่ารักดีนะลูก ดูเหมือนเขาจะชอบคุยกับฟ้าด้วยนะ" นภาพยายามชงลูก

"แต่ฟ้าไม่ค่อยอยากคุยกับเขานะคะ"

"ทำไมล่ะลูก"

"ดูไม่ใช่คนดีสักเท่าไร"

"ตายจริงยายฟ้า เราไปรู้จักเขาตั้งแต่เมื่อไรรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ใช่คนดี"

"เอ่อ..ฟ้าเดาเอาค่ะ"

"นั่นไงแม่ว่าแล้วเราอคติกับเขา ความจริงก็ไม่ค่อยลงรอยกันตั้งแต่เด็กไม่คิดว่าความคิดนี้จะยังติดมาตอนโต" นภาพยายามพูด

"เปิดใจหน่อยนะลูก คบไว้ทำความรู้จักไว้ไม่เสียหลาย"

"เสียสิ เสียถึงขั้นชีวิตฉันนี่ไง ฉันถึงได้มาอยู่ในร่างลูกสาวคุณไง" พรรับฟ้าคิดในใจ

..........................................................................................................

เมื่อกลับมาถึงบ้านสิ่งแรกที่พรรับฟ้าทำคือการส่งข้อความไลน์ไปหาศรันย์

"รัน พรุ่งนี้เที่ยงมาเจอกันที่ร้านกาแฟร้านเดิมนะ " เธอนัดเขาเวลาเที่ยงเพราะรู้ว่าเขาต้องทำงาน

"ได้ครับ"

"แล้วเจอกัน"

ทั้งพรรับฟ้าและศรันย์คุยกันสั้นๆแค่นั้นที่เหลือคงได้คุยยาวเมื่อเจอหน้ากัน

..................................................................................................................