ยกที่1เริ่มได้
1711 Words
ศรันย์และพรรับฟ้าแวะไปส่งธิดาที่บ้านได้คุยกันอยู่สักพักก็ร่ำลาขอตัวกลับมาที่โรงแรม
"ดูคุณเสียใจมากเลยนะตอนที่เห็นเจ๊ฟ้า" ศรันย์ถามเมื่อเห็นเธอเงียบไป
"ใช่เสียใจมาก ถ้าฟ้าเชื่อคำเตือนของรันตั้งแต่ตอนแรกคงไม่เป็นแบบนี้"
"ผมหรือเตือนเรื่องอะไร คุณพูดเหมือนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ๊ฟ้าอย่างนั้นแล่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอกอาจเป็นเพราะฟ้าเข้าใจผู้หญิงด้วยกันและชื่อฟ้าเหมือนกันมั๊ง" พรรับฟ้าแก้เกี้ยว
ทั้งสองคนต่างก็แยกย้ายกันไปพักห้องของตัวเอง แต่พรรับฟ้านอนไม่หลับได้แต่ครุ่นคิดสิ่งที่เกิดขึ้นและหาวิธีเอาคืนกับเขตตะวันด้วยความแค้น
รุ่งเช้าพรรับฟ้าขอไปที่บ้านของธิดาอีกเพื่อแวะไปร่ำลา
"สวัสดีค่ะแม่" พรรับฟ้ายกมือไหว้
"อ้าวฟ้า รัน จะกลับกันวันนี้ใช่ไหม"
"ใช่ครับแต่ก่อนกลับอยากจะแวะมาลาแม่ก่อน"
"เดินทางปลอดภัยกันนะลูกถ้ามีโอกาสก็แวะมาเยี่ยมแม่อีกนะ"
"ได้ค่ะแม่ ฟ้าจะกลับมาหาแม่อีกนะคะ แม่ดูแลตัวเองด้วยนะคะ" พรรับฟ้าเดินเข้าไปกอดธิดา ธิดาเองก็ตอบรับด้วยอ้อมกอดด้วยเช่นกัน
พรรับฟ้ากอดธิดานานและแน่นเป็นพิเศษเหมือนกลัวว่าจะไม่ได้เจอกันอีก
"ไปกันดีกว่าคุณ กอดแน่นอย่างกับแม่ตัวเองงั้นแล่ะ" ศรันย์กวนอีก
..............................................................................................................
ระหว่างที่ขับรถกลับกรุงเทพกันศรันย์เป็นผู้ขับรถเพราะเห็นว่าพรรับฟ้าดูเศร้าๆเหม่อๆ
"นี่คุณถามจริงมาเพื่อได้เห็นศพเจ๊ฟ้าแล้วก็มาหาแม่เขาเท่านี้จริงๆหรือ" ศรันย์เป็นเจ้าหนูจำไมอีกแล้ว
"ใช่ อยากมาเท่านี้แล่ะ"
"คุณโอเคป่ะเนี่ย"
"โอเคสิ" พรรับฟ้าพูดพลางใช้นิ้วแอบปาดน้ำตาแต่ศรันย์ก็เห็นอยู่ดี
"รันถ้าฉันบอกว่าฉันคือฟ้าขวัญแกจะเชื่อฉันไหม" พรรับฟ้าเปิดเรื่อง
"เชื่อสิ"
"จริงหรือ" พรรับฟ้าดีใจ
"เสียเมื่อไรเล่า โถ่คุณผมไม่ใช่เด็กอมมือ จะมาอำว่าคุณเป็นเจ๊ฟ้ามาสิงร่างคุณน่ะหรือ"ศรันย์ทำท่าตลกขบขันใส่เธอ
"ใช่ แบบนั้นแล่ะ"
"ประสาท"
"จริงนะรัน ฉันไม่ตลกและก็ไม่ได้ประสาทด้วย"
"ตัวร้อนป่ะเนี่ย" ศรันย์พูดแล้วแกล้งเอามือไปแตะหน้าผากของพรรับฟ้า
"ไอ้รันฉันไม่ได้บ้า" พรรับฟ้าปัดมือศรันย์ออกจากหน้าเธอ
"ถ้าคุณจะให้ผมเชื่อคนที่เพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่วันอย่างคุณก็ต้องมีบทพิสูจน์"
"ยังไง" พรรับฟ้าพร้อมรับคำท้า
"คุณต้องรู้เรื่องที่มีแค่ผมกับเจ๊ฟ้าเท่านั้นที่รู้"
"แกอยู่บ้านข้างๆฉันไปทำงานไปกลับกับฉันแทบทุกวันแล้วก็เป็นครีเอทีฟรุ่นน้องฉัน"
"โถ่นี่มันเบสิคใครก็รู้ได้ป่ะ"
"อืม" พรรับฟ้าทำท่าคิด
"แกเคยเล่าให้ฉันฟังว่าแกแอบรักผู้หญิงอยู่คนหนึ่งแต่แกไม่กล้าสารภาพรักเขา แกแอบรักเขามานานแต่เขาไม่เคยรู้ตัวเลย พอฉันถามแกก็ไม่เคยบอกว่าใคร แล้วแกก็ชอบไปแอบเล็งแหวนเวลาไปที่ห้างแต่ก็ไม่กล้าที่จะซื้อมันมาสักที"
ศรันย์ถึงกับอึ้งในสิ่งที่พรรับฟ้าพูดมา จนเขาหันไปมองหน้าเธอ
"แค่นี้ยังพิสูจน์ไม่ได้ร้อยเปอร์เซนต์ คุณอาจจะแอบไปรู้อะไรมาก็ได้" ศรันย์ยังไม่อยากเชื่อแต่ก็สตั๊นไปพอสมควรเพราะผู้หญิงที่ว่าก็คือ.....คนใกล้ตัว
..............................................................................................................
ทั้งสองคนมาถึงกรุงเทพตอนเย็น ศรันย์ขับรถมาที่บ้านของเขา
"รัน ฝากดูบิงซูดีๆนะ" พรรับฟ้าสั่งก่อนขับรถกลับไป
"คุณก็ขับรถดีๆล่ะยิ่งเพี้ยนๆอยู่" ศรันย์กวนส่งท้าย
คืนนี้คนที่ครุ่นคิดกลายมาเป็นศรันย์บ้างแล้วล่ะ
"มันจะเป็นไปได้ยังไง ยายนี่คือเจ๊ฟ้าจริงๆหรือวะ เป็นไปไม่ได้" ศรันย์สับสนกับสิ่งที่ได้ยินมาแต่เรื่องที่พรรับฟ้าพูดเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอพูดถูก
"แต่จะว่าไป... นึกออกแล้ว เราก็ว่ายายนี่ท่าทางคำพุดเหมือนใคร มันเหมือนเจ๊ฟ้าจริงๆด้วย แต่จะเชื่อง่ายๆไม่ได้เผื่อเป็นมิจฉาชีพ"
"พรรับฟ้าใช่แม่ของแกไหมบิงซู" ศรันย์พูดกับแมวน้อยขนสวย
"เหมี๊ยว" บิงซูร้องเหมือนตอบรับ
"ใช่จริงๆหรือ"
"เหมี๊ยวววว" บิงซูตอบรับอีก
"ไม่ใช่หรอก พ่อว่าแกหิว มาเดี๋ยวเอาอาหารให้กิน" อย่างว่าไม่มีใครเชื่อเรื่องประหลาดแบบนี้กันง่ายๆหรอก เวลาเท่านั้นที่จะพิสูจน์ความจริง
"ถ้าใช้เจ๊จริงๆคราวนี้ผมจะไม่ยอมปล่อยให้เจ๊เป็นอะไรไปอีก" เขาพูดพร้อมดึงลิ้นชักเอาแหวนออกมา สิ่งเดียวที่พรรับฟ้ายังรู้ไม่หมดคือเขาซื้อแหวนวงนั้นมาเก็บไว้แล้วแค่ไม่มีโอกาสให้ใครคนนั้น
"รันเชื่อฉันเถอะนอกจากแกฉันก็ไม่มีใครแล้วจริงๆ"
นี่คือข้อความไลน์สุดท้ายที่พรรับฟ้าส่งให้ศรันย์ก่อนที่จะเข้านอน
ตื่นเช้ามาศรันย์ได้เห็นข้อความไลน์จากพรรับฟ้า
"จะลองเชื่อดูสักครั้งถ้าไม่เวิร์คก็จบแยกย้าย" ศรัณย์สองจิตสองใจตัดใจลองเชื่อเรื่องเหลวไหลดูสักครั้ง
,......................................................
ทางฝั่งของเขตตะวันผู้ติดใจในความสวยและถือว่าเป็นรักแรกปิ๊งกับพรรับฟ้า เขาเลยไปบอกกับแม่
"คุณแม่ครับ ผมขอเบอร์หรือไลน์ติดต่อกับคุณฟ้าหน่อยได้ไหมครับ"
"ฮั่นแน่ ชอบเขาแล้วล่ะสิ" ปริมแซวแต่ก็ถูกใจ
"ได้เดี๋ยวแม่ขอน้านภาให้นะ จีบให้ติดนะแม่หมายมั่นอยากให้เราเป็นทองแผ่นเดียวกันกับบ้านน้านภา" แม่เชียร์ลูกชายสุดฤทธิ์
"รับรองครับคุณแม่ผมจะไม่ทำให้ผิดหวัง" เขตตะวันมั่นใจในตัวเองมาก
"ดีมากจ้ะลูก มีอะไรให้แม่ช่วยบอกได้เลยนะ"
"ขอบคุณครับคุณแม่น่ารักที่สุดในโลก" เขตตะวันอ้อน
เมื่อได้ไลน์และเบอร์ของพนรับฟ้ามาเขตตะวันก็ไม่รอช้าให้เสียเวลาเปล่า รีบทักข้อความไปหาเธอทันที
"มอนิ่งครับคุณฟ้าคนสวย เขตตะวันรายงานตัวครับ
พรรับฟ้าหยิบมือถือขึ้นมาดู
"ยังไม่ทันอ่อยเลย เหยื่อติดเบ็ดเสียแล้ว" พรรับฟ้ายิ้มเยาะ
"ฉันขอยืมใช้ความสวยของเธอหน่อยนะพรรับฟ้า" เธอพูดกับตัวเอง
"มอนิ่งค่ะ" พรรับฟ้ารับมุกตอบกลับ
เธอเอามือถือขึ้นมาเซลฟี่ตัวเอง ปลดกระดุมออกให้เห็นร่องอก ถ่ายรูปให้ติดเนินอก แล้วเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ตัวเอง
"วันนั้นเรายังไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไรเลยนะครับผมอยากรู้จักคุณฟ้าให้มากขึ้น มารื้อฟื้นมิตรภาพในวัยเด็กกันดีกว่าครับ"
"ฟ้าก็อยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้เหมือนกันค่ะ"
"งั้น พรุ่งนี้คุณฟ้าพอจะมีเวลาว่างไปหาอะไรทานกับผมหรือดูหนังด้วยกันสักเรื่องไหมครับ"
"ฟ้าขอถามคุณแม่ก่อนนะคะช่วงนี้คุณแม่ไม่ค่อยอยากให้ฟ้าออกไปข้างนอกเท่าไร" เธอแกล้งยึกยัก
"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมขออนุญาตน้านภาเอง" เขามั่นใจว่าถ้าไปกับเขาแม่ของพรรับฟ้าต้องให้ไปแน่นอน
"ดีเหมือนกันค่ะ ไว้เจอกันนะคะ" เธอทำท่าทีเหมือนจะไปกับเขาง่ายๆ
อีกวันต่อมา เขตตะวันมาหาพรรับฟ้าที่บ้าน
"สวัสดีครับน้านภา" เขตตะวันมารยาทงามเป็นที่ถูกใจนภามาก
"สวัสดีจ้ะลมอะไรหอบมาจ้ะเนี่ย มาเข้ามานั่งข้างในบ้านก่อน" นภาต้อนรับอย่างเต็มใจยิ่ง
"คือผมอยากจะขอมารับคุณฟ้าไปทานข้าวแล้วก็ดูหนังกับผมน่ะครับ"
"จริงหรือ ดีจังถ้าไปกับพ่อตะวันน้าคงไม้ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวน้าไปตามฟ้าให้นะ"
"ครับ ขอบคุณครับ" เขตตะวันคาดหวังว่าวันนี้จะได้เดินหน้ารุกจีบเธอ
"ฟ้าลูก ตะวันมาหาน่ะลูก"
"ฟ้า เปิดประตูหน่อยลูก"
นภาเตาะประตูหลายทีก็ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดประตูจึงได้ลองขยับลูกบิดดูเมื่อเห็นว่าไม่ได้ล็อคจึงเปืดเข้าไป
"อ้าวลูกทำไมยังนอนอยู่สายแล้วนะ" นภาเดินไปนั่งข้างเตียง
"คุณแม่ขา ฟ้าปวดหัวจังเลยอยากนอนพักค่ะแม่"
"เป็นอะไรมากไหมลูก"
"มึนหัวค่ะนอนพักน่าจะหาย"
"ตายจริงพ่อตะวันมารอข้างล่างเขามาขออนุญาตแม่จะพาหนูไปทานข้าวแล้วก็ดูหนัง"
"คุณแม่ไปบอกเขาให้หน่อยได้ไหมคะว่าฟ้าไปด้วยไม่ไหว" พรรับฟ้าแกล้งแสดงอาการว่าป่วยจริงไม่มีแรง
"ได้จ้ะ นอนพักไปนะ เสียดายจังพ่อตะวันอุตส่าห์มาหา"
"พ่อตะวัน ลูกฟ้าปวดหัวมากเลยจ้ะลุกไม่ขึ้นวันนี้คงต้องขอตัวขอโทษด้วยนะจ๊ะ เลยมาเสียเที่ยว"
"คุณฟ้าไม่สบายหรือครับ ไม่เป็นไรครับให้คุณฟ้านอนไปไว้ผมมาใหม่วันหลังครับ สวัสดีครับน้านภา" เขตตะวันไปลามาไหว้
"สวัสดีจ้ะ เอาไว้มาเจอกันใหม่นะจ๊ะ" นภาส่งแขกพิเศษอย่างเสียดายแต่อย่างน้อยก็รู้ว่าเขตตะวันสนใจในตัวพรรับฟ้า
พรรับฟ้ารีบลุกขึ้นไปเปิดม่านหน้าต่างดูรถที่แล่นออกไปจากบ้านทันที
นี่มันคือแผนของเธอเอง เธออยากทำให้เขารู้สึกคลั่งอยากเจอเธอมากๆอยากเล่นเกมให้เขาผิดหวัง
ยกที่หนึ่งฉันถือว่าฉันชนะ....
............................................................
- Writer
