เล่ห์ร้ายคล้ายว่ารัก

ต้องเอาคืน

ระหว่างการเดินทางพรรับฟ้าได้หยุดแวะที่ปั๊มน้ำมันเพื่อเติมน้ำมันและพักรถ

"ถึงแล้วหรือ" ศรันย์ตื่นหลังจากรถเติมน้ำมันเสร็จและกำลังเข้าจอดที่ช่องจอดรถหน้าร้านสะดวกซื้อ

"ถึงอะไรเล่านี่แทนที่จะนั่งคุยเป็นเพื่อนกัน หลับเสียได้" พรรับฟ้าบ่น

"เจ๊ฟ้า" ศรันย์ลุกขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียและขณะที่เขาตาพร่ามัวเพราะเพิ่งตื่นเขาเห็นเหมือนหน้าของฟ้าขวัญซ้อนอยู่ในหน้าของพรรับฟ้า

"รัน แกจำฉันได้หรือ" พรรับฟ้าทำท่าดีใจ

"สงสัยตะตาฝาด ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" หลังจากที่เขาเอามือขยี้ตาก็เห็นว่าหน้านั้นเป็นหน้าของพรรับฟ้าเหมือนเดิม

"หลอกให้ดีใจซะได้ไอ้รัน" พรรับฟ้าบ่นตอนที่เขาเปิดประตูรถลงไปแล้ว

"นี่เราเข้าตัวเมืองแล้วนะ ยังไงให้ผมขับให้เลยแล้วกัน" ศรันย์อาสา

"ได้ ดีเหมือนกันเมื่อยแล้ว ไม่ได้ขับรถทางไกลมานานแล้วอยู่แต่กรุงเทพไม่ได้กลับไปหาแม่บ้างเลย" พรรับฟ้าทำท่าบิดเอวแล้วก็พูดด้วยความคิดถึงแม่

ระหว่างทางจากตัวเมืองที่จะเขาหมู่บ้านรถได้ขับผ่านหน้าห้างดังประจำจังหวัด เธอก็นึกถึงว่าทุกครั้งที่เธอกกลับบ้านมา เธอมักจะแวะซื้อของที่ห้างนี้ไปฝากแม่

"รันระวังเลี้ยวผิด ต้องเข้าแยกขวา เดี๋ยวก็ได้กลับรถยาวหรอก" พรรับฟ้าตะโกนบอกก่อนที่ศรันย์จะเลี้ยวผิดแล้วจะต้องกลับรถยาว

"คุณรู้ได้ไง เคยมาหรือ" ศรันย์สงสัยในตัวเธออีกครั้ง เขาเองเคยมาเที่ยวบ้านแม่ฟ้าขวัญแต่แค่ไม่กี่ครั้งจะมาพร้อมๆกับฟ้าขวัญเวลาที่ฟ้าขวัญลาหยุดและชวนเขาไปเที่ยวบ้านด้วยกัน

"ก็เดาเอาดูจากป้ายตามทางมันน่าจะทางนี้" วันนี้พรรับฟ้าแก้ตัวเป็นร้อยครั้งได้ ทำไงได้คนมันไม่ชินกับร่างใหม่

"มาถูกน่าจะมาเองนะเนี่ย" ศรันย์แกล้งเหน็บ

ถ้าขืนเธอมาเองทุกคนต้องมีคำถามมากมายแน่ๆขนาดศรันย์ที่สนิทกันยังถามไม่หยุด

"เดี๋ยวเราแวะหาที่พักก่อนก็ได้นะเอาที่ใกล้ๆกับบ้านแม่ฟ้าขวัญได้ห้องแล้วค่อยเข้าบ้านฟ้าขวัญกัน" ศรันย์บอกเพราะกลัวจะไม่มีที่นอนอยู่ๆจะไปค้างบ้านแม่ฟ้าขวัญโดยที่ไม่มีลูกสาวเขาไปด้วยมันเกรงใจเพราะไปแบบไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า

................................................................................................................

เมื่อสอบถามหาที่พักได้พรรับฟ้าจัดการรับผิดชอบค่าที่พักต่างๆเรียบร้อยโดยใช้เงินในกระเป๋าสตางค์ที่นภาคืนมาให้

"ขอฉันยืมก่อนนะ ถ้ามีโอกาสจะคืนให้เธอ" ฟ้าขวัญในร่างของพรรับฟ้าพูดกับรูปในบัตรประชาชนที่อยู่ในกระเป๋า เธอรู้สึกผิดที่จะต้องหยิบเงินที่ไม่ใช่ของตัวเองออกมาใช้

"ไปคุณกว่าจะไปถึงบ้านกว่าจะกลับมาที่โรงแรม" ศรันย์นั่งรออยู่ที่ล็อบบี้

"ความจริงไปพรุ่งนี้ก็ได้นะไม่รู้จะรีบทำไม" ศรันย์บ่นต่อ

"น่า อย่าพูดมากเอ้ย อย่าบ่นเลย ฟ้าใจร้อน" พรรับฟ้าเธอชอบหลุดคำพูดที่ฟ้าขวัญมักชอบพูดว่าศรันย์

เมื่อทั้งคู่มาถึงบ้านของธิดาแม่ฟ้าขวัญ

ธิดาได้ยินเสียงรถเลยเดินมาดู รถคันนี้เธอไม่เคยเห็นมาก่อนไม่คุ้นว่ารู้จักแต่ทำไมมาจอดหน้าบ้าน

"สวัสดีครับแม่" ศรันย์ทักทายธิดา

"อ้าวรัน มาทำไมไม่บอก แล้วนั่นพาใครมาด้วยลูก"

"แม่จ๋า ฟ้าคิดแม่จังเลย" พรรับฟ้ารีบวิ่งไปกอดธิดา

"ใครอ่ะรัน" ธิดาหันไปมองศรันย์แบบงงๆ

"คุณฟ้าเขาเป็นเพื่อนกับเจ๊ฟ้าเขารู้เรื่องที่เจ๊ฟ้าไม่อยู่แล้วเลยอยากมาหาครับ"

"ชื่อฟ้าเหมือนกันด้วย" ธิดาเสียงสั่นเครือคิดถึงลูกสาว

"ไปๆลูกเข้ามาในบ้านก่อน" ธิดาต้อนรับคนทั้งสอง

"โฮ่งๆๆ" เสียงเจ้าตูบเห่าใส่พรรับฟ้าแต่เห่าแค่ไม่กี่ครั้งก็วิ่งมากระโดดเข้าใส่และเลียแข้งเลียขาเชิงว่าเล่นด้วย

"ปกติไอ้ตูบมันจะไม่เล่นกับคนไม่รู้จักง่ายๆนะ หนูฟ้านี่มาครั้งแรกมันก็เป็นมิตรด้วย เห็นเขาสวยล่ะสิไอ้ตูบ" ธิดาแปลกใจแต่ก็ไม่คิดอะไรเลยพูดหยอก

"ไหนเล่ามาซิเป็นเพื่อนที่ไหนแล้ววันนี้จะให้แม่พาไปที่วัดหรือ นี่ก็สี่โมงเย็นแล้วนะ" ธิดาสอบถามหนุ่มสาวทั้งคู่

"ฟ้าขอไปหน่อยได้ไหมคะคุณแม่รบกวนด้วยค่ะ" พรรับฟ้ายกมือไหว้ขอร้อง

"โอเคไปก็ไปลูก ดื่มน้ำให้หายเหนื่อยก่อนแล้วไปกัน" ธิดาไม่อยากขัดที่อุตส่าห์เดินทางมาตั้งไกล

..............................................................................................................

เมื่อมาถึงวัดที่ธิดาได้นำร่างลูกสาวมาไว้ที่นี่ สิ่งแรกที่พรรับฟ้าเห็นคือ โลงเย็นที่ภายในบรรจุร่างของฟ้าขวัญพร้อมรูปหน้าโลง

"ชาตะ...มรณะ..." พรรับฟ้าอ่านวันที่ใต้รูปหน้าโลง แล้วน้ำใสๆก็รินออกมาจากตา

พรรับฟ้าเดินเข้าไปใกล้โลงพร้อมเอามือลูบที่โลง

"คุณแม่คะถ้าฟ้าอยากจะขอดูหน้าของฟ้าขวัญเป้นครั้งสุดท้ายได้ไหมคะ"

"คุณ เกรงใจแม่" ศรันย์ห้าม

"นะคะคุณแม่" พรรับฟ้าเสียงสั่งร้องไห้ออกมา

"ได้สิลูก ไม่เป็นไรหรอกรัน แม่ดีขึ้นเยอะแล้ว" ธิดาหันไปบอกทั้งพรรับฟ้าและศรันย์

ธิดาไปตามสัปเหร่อที่ดูแลศาลาที่ไว้ศพของฟ้าขวัญให้ช่วยมาเปิดฝาโลงให้หน่อย

"ฟ้าขวัญ" พรรับฟ้าถึงกับปล่อยโฮ แต่มีสิ่งที่ทำให้เธอพยายามสะกัดกลั้นน้ำตาเอาไว้คือ ร่างของฟ้าขวัญไม่เน่าเปื่อยแค่เหมือนคนนอนหลับไปเท่านั้นเอง

"แปลกจริง ดูเหมือนนอนหลับแค่นั้น"

"คงเป็นเพราะเขาใส่โลงเย็นไว้ด้วยแล่ะคุณ ไม่น่าแปลกอะไรหรอก" ศรันย์ค้าน

"แต่สีผิวมันต้องมีเปลี่ยนแปลงไปจากคนธรรมดาบ้างสิ" พรรับฟ้าเถียง

"คิดมากน่ะคุณ"

"เพราะแบบนี้แม่ถึงยังไม่อยากเผาฟ้าขวัญไงลูก" ธิดายิ้มบางๆให้

"แม่จะเก็บฟ้าขวัญไว้นานแค่ไหนคะ" พรรับฟ้าถาม

"แม่ขอเก็บเขาไว้แบบนี้เรื่อยๆก่อนลูกอย่างน้อยแม่คิดถึงเขาแม่ก็จะมาหามาดูหน้าเขา" ถึงพูดว่าดีขึ้นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะมีน้ำตาของคนเป็นแม่

"ฟ้าพยายามจะยอมรับความจริงแต่พอได้เห็นมันก็อดที่จะร้องไม่ได้ ขอบคุณนะรัน ฟ้าอยากเห็นเท่านี้แล่ะ"

"ขอบคุณนะคะคุณแม่" พรรับฟ้าเข้าไปกอดเอวของธิดา

ธิดาหันไปโอบไหล่พรรับฟ้าซึ่งธิดาเองก็รู้สึกเหมือนได้กอดลูกตัวเองถึงจะไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อนก็ตาม

...................................................................................................................

"นายเขตตะวันนายต้องชดใช้ ฉันขอเอาคืนกับชีวิตและอนาคตที่ฉันต้องสูญเสียไป!" พรรับฟ้ากำมือแน่นความชิงชังเพิ่มขึ้นทวีคูณเมื่อได้เห็นร่างของตัวเองนอนอยู่ในโลง

"นายหลอกให้ฉันรักแล้วก็ทิ้งกันง่ายๆ ถ้าฉันจะขอหลอกนายบ้างก็คงไม่ผิด ในเมื่อเห็นความรักของฉันเป็นแค่เกมส์พนันฉันก็จะทำให้ความรักของนายเป็นแค่ความสนุกของฉันเช่นเดียวกัน !"

จากที่รู้สึกรำคาญที่เขตตะวันมาเจาะแจ๊ะแต่ตอนนี้พรรับฟ้ารู้สึกอยากจะให้เขาเข้ามาหาเสียแล้วสิ

.......................................................................................................................