เล่ห์ร้ายคล้ายว่ารัก

ยกที่สองอ่อยนิดๆเหยื่อติดใจ

พรรับฟ้าส่งข้อความไลน์ไปหาเขตตะวันเพื่อขอโทษหลังจากที่เธอเบี้ยวนัด

"ฟ้าขอโทษจริงๆนะคะแต่ดันมาปวดหัวกะทันหันไปไหม่ไหวจริงๆค่ะ" เธอมารยา

"ไม่เป็นไรครับเรายังมีเวลาให้กันอีกเยอะ" เขตตะวันยังทำใจเย็นได้

"แล้วคุณฟ้าหายดีแล้วหรือครับตอนนี้"

"ก็ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ พักอีกนิดก็น่าจะหายแล้ว"

"ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมไปหาคุณฟ้าอึกครั้งนะครับ" เขตตะวันอยากเจอเธออีก

"อย่าเพิ่งเลยค่ะ ฟ้าขอพักสักสองสามวันฟ้าจะติดต่อไปนะคะ" เธออยากแกล้งเขาต่อ

"ไม่เป็นไรครับกี่วันผมก็จะรอ"

.........................................................................................................

ฟ้าขวัญในร่างพรรับฟ้าตั้งใจแน่วแน่มุ่งมั่นในเรื่องที่จะเอาเขตตะวันคืนให้ได้อย่างน้อบเขาต้องได้รับผลกรรมอย่างสามสม คนอย่างเขาไม่เห็นคุณค่าของความรักเขาไม่ควรจะมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นอีกต่อไป

ระหว่างที่เขาแกล้งให้เขตตะวันอยากเจอเธอ เธอก็พยายามใช้คอมพิวเตอร์เซิร์ทหาข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับสิ่งลี้ลับหรือแม้กระทั่งวิทยาศาตร์ว่าทำไมคนเราถึงวิญญาณออกจากร่างและมาอยู่ในร่างของคนอื่นได้ทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อน

จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่สามารถหาคำตอบนั้นได้ว่าเพราะอะไร

"ไม่ฉันก็เธอคงเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันมาก่อนล่ะมั๊ง" พูดได้เท่านั้นเธอก็หมดพลังที่จะหาความจริงอีกต่อไปแล้ว

เสียงมือถือเตือนว่ามีข้อความไลน์ส่งเข้ามาตลอดจนเธอรำคาญ

"เขตตะวัน แกนี่มันจอมตื้อไม่ใช่เล่นนะประเดี๋ยวเถอะได้คลั่งตายแน่" เมื่อพรรับรับฟ้าหยิบมือถือขึ้นมาดูก็เห็นว่าข้อความส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่มาจากเขตตะวันทั้งสิ้น

จนเธอเลื่อนไปเจออีกข้อความหนึ่งส่งมาเพียงสั้นๆว่า

"เจ๊"

"รัน แกเรียกฉันว่าเจ๊นี่หมายความว่า" ไม่รอช้าเธอพิมพ์ข้อความกลับไปหาศรันย์ทันที

สักพักศรันย์ถึงได้ตอบกลับมา

"ใช่ ฉันคิดว่าจะลองเชื่อเจ๊ดูสักครั้ง แต่บอกไว้ก่อนว่าถ้าเจ๊ไม่ใช่เจ๊ฟ้าจริงๆล่ะก็ทางใครทางมันทันทีนะ" มันก็ยังมีบ้างที่ศรันย์ยังไม่วางใจเธอ

"มันได้อยู่แล้วรัน ต้องอย่างนี้สิ ขอบใจที่แกยอมเชื่อฉัน" พรรับฟ้ารู้สึกซาบซึ้งที่ศรันย์ยอมที่จะเชื่อใจเธอ

"เจ๊เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

"ได้ ฉันจะไปเจอแกพรุ่งนี้ที่ร้านกาแฟข้างออฟฟิศที่เดิม" เธอจงใจนัดที่ร้านกาแฟใกล้ออฟฟิศเพราะกะว่าจะมีแผนยั่วเขตตะวันด้วย อยากไปให้เขาเห็นเล่นๆ

...........................................................................................................

วันนี้เป็นอีกวันที่เขตตะวันอยากอู้ไม่ไปทำงานแต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อเบนโทรมา

"เฮ้ย รูปหล่อ แม่นางฟ้าเสือสาวของแกมาเจอกับไอ้หน้าจืดอีกแล้วว่ะ ร้านกาแฟที่เดิม" เบนรายงาน

เขตตะวันกดโทรศัพท์วางได้ก็รีบลุกขึ้นไปที่ทำงานทันที

"ตะวันไม่ทานข้าวเช้าก่อนหรือลูก" ปริมเรียกลูกชายที่กำลังวิ่งตัวปลิวออกไป

"ไม่ครับแม่ผมรีบไปทำงาน"

ปริมแปลกใจที่วันนี้ลูกชายขยัน ถ้าไม่ใช่บริษัทญาติสนิทกันน่าจะโดนไล่ออกนานแล้ว

เมื่อเขตตะวันเข้าจอดรถที่ออฟฟิศได้ก็ตรงไปที่ร้านกาแฟ เขาชะเง้อมองผ่านกระจกก็เห็นว่าพรรับฟ้านั่งอยู่กับศรันย์จริงๆ

"ไหนว่าไม่สบายอยากพักวันสองวัน" เขตตะวันพูดย้อนคำพูดที่พรรับฟ้าบอกกับเขาตอนที่ปฏิเสธไม่ไปทานข้าวกับเขา

เขาเดินตรงไปหาเบน

"ไงเพื่อนนู้นเห็นตั้งแต่เช้าละ เดินไปทักหน่อยไหม" เบนบุ้ยปากไปทางโต๊ะที่พรรับฟ้านั่งกับศรันย์

"เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่ง ดูซิมาหากันทำไมบ่อยๆ" เขตตะวันสงสัยในความสัมพันธ์ของสองคนนี้

.......................................................................................................

ทางด้านพรรับฟ้าและศรันย์ที่นั่งคุยกันอยู่

"ความจริงฉันก็ไม่รู้นะว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นกับฉันได้ยังไง เพราะวันนั้นวันที่เกิดเรื่องฉันเดินไปที่สะพานข้ามแม่น้ำแล้วจู่ๆก็เหมือนมีใครหรืออะไรมาชนฉันจนฉันตกลงไปในแม่น้ำฉันเหมือนกำลังจะหมดลมหายใจกำลังสำลักน้ำจนหมดแรงเพียงเท่านั้นฉันก็ตื่นขึ้นมาในร่างนี้เลย" พรรับฟ้าเรียบเรียงเรื่องให้ศรันย์ฟัง

"แล้วเจ๊ไปทำอะไรที่สะพานจนไปตกน้ำได้" ศรันย์ซักต่อ

"ก็...วันที่แกมีเรื่องกับกับเขตตะวัน แล้วเอากล้องที่มีคลิปฉันกับไอ้เขตตะวันกำลัง..." มาถึงคำนี้พรรับฟ้ากำมือแน่น

"ไม่ต้องพูดถึงสิ่งที่ไม่อยากพูดหรอกเจ๊" ศรันย์ปลอบใจ

"จากนั้นฉันก็เสียใจร้องไห้แล้วขึ้นรถไปเรื่อยๆจนลงที่สะพานตรงนั้นนั่นแล่ะ กะว่าจะไปปลดปล่อยอารมณ์แต่ดันไปตายเสียได้" พรรับฟ้าก้มหน้าเศร้า

"แล้วมันก็เกิดเรื่องนี่แล่ะ"

"แล้วเจ๊จะทำไงต่อ"

"ฉันอยากแก้แค้นเขตตะวัน ฉันอยากให้มันเสียใจอยากให้มันคลั่งให้มันเป็นอะไรไปก็ได้"

"แล้วแก้แค้นเสร็จยังไงต่อ เจ๊ก็ต้องอยู่ในร่างนี้เรื่อยๆหรือเปล่า"

"แกว่าถ้าฉันย้อนกลับไปที่เดิมแล้วกระโดดลงสะพานอีกครั้งฉันจะออกจากร่างนี้แล้วกลับร่างตัวเองได้ไหม วัน เวลา สถานที่เดิม"

"ได้ แต่ได้เฉพาะวิญญาณเจ๊ออกจากร่างนี้อย่างเดียวนะ ร่างเจ๊แข็งทื่ออยู่ในโลงเซลล์ชีวิตตายไปหมดแล้ว มันฟื้นไม่ได้แล้วเจ๊นี่ไม่ใช่หนังหรือละครนะ" ศรันย์ปรามให้เธอคิดถึงความเป็นจริง

"ไม่รู้ละสักวันต้องหาทางคืนชีวิตนี้ให้เจ้าของเดิมไป" พรรับฟ้ามุ่งมั่น

"แล้วเจ๊จะไปอยู่ไหน สิงร่างไอ้บิงซูเรอะ แล้วป่านนี้วิญญาณของยายพรรับฟ้านี้ไม่ไปเกิดแล้วหรือเจ๊ คิดหน่อย" ศรันย์กวน

"เอาน่าเรื่องนั้นไว้ก่อนตอนนี้ต้องแก้แค้นไอ้ตัวต้นเหตุก่อนไม่งั้นตายตาไม่หลับ" เรื่องนี้พรรับฟ้าก็มุ่งมั่นเช่นเดียวกัน

"แก้แค้นยังไง" ศรันย์สงสัย

"ฉันว่ามันกำลังคลั่งรักยายพรรับฟ้านี่"

"เจ๊อย่าบอกนะว่าจะอ่อยให้มันหลงรักน่ะ ระวังจะกลายเป็นเหยื่อเสียงเองรอบสองนะ" ศรันย์เป็นห่วงเพราะฟ้าขวัญเคยพลาดพลั้งให้เขตตะวันมาแล้วครั้งหนึ่ง

"ไม่มีทางพลาดรอบสองแน่ เพราะฉันเกลียดมัน" พรรับฟ้าพูดจริงจัง

พลันสายตาเธอเหลือไปเห็นเขตตะวันนั่งอยู่กับเบนเพื่อนของเขา เธอก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นแล้วก็เอามือสยายผมถอดเสื้อคลุมออกเห็นเนินอกเซ็กซี่เพราะเสื้อตัวในแหวกลึก แล้วก็เอามือเท้าคางหแกล้งหันหน้าไปทางประตูนอกร้าน

"เป็นไรเจ๊" ศรันย์สงสัยในท่าทีของเธอ

"เป้าหมายอยู่ที่11 นาฬิกา" เธอบอกพิกัดโต๊ะนั่งของศรันย์และเบน

ศรันย์แอบมองหันไปเล็กน้อยจึงถึงบางอ้อ

"ฉันว่ามันจับตาเจ๊อยู่เหมือนกันนะ จ้องตะครุบเหยื่อ เจ๊ระวังหน่อยแล้วกันไม่อยากให้เสียทีมันอีก" ศรันย์เริ่มเป็นห่วงว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย

"ไม่ต้องห่วงคนอย่างฉันขอโง่แค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น"

ท่าทางของพรรับฟ้าเรียกความสนใจจากสายตาของเขตตะวันไม่น้อย

เขตตะวันเดินเข้ามาเป็นฝ่ายทักทาย

"สวัสดีครับคุณฟ้า หายดีแล้วหรือครับ" เขตตะวันเองก็คิดว่าเธอแกล้งไม่อยากไปกับเขาหรือเปล่า

"ก็ดีขึ้นมานิดนึงค่ะ แต่ว่ามีเหตุต้องออกมาคุยงานกับคุณศรันย์"

"คุยงานหรือครับถ้าจะดิวงานระดับคุณฟ้าไปคุยกับคุณอาผมที่เป็นเจ้าของบริษัทจะดีกว่าจะมาดิวกับพนักงานทำไม" เขตตะวันพูดแนวดูถูกศรันย์

"ไม่รบกวนดีกว่าค่ะแล้วอีกอย่างมันไม่ใช่งานโดยตรงของฟ้า พอดีเพื่อนของฟ้ามีโปรเจคงานที่ยังคงค้างไว้กับคุณฟ้าขวัญ แต่ตอนนี้ไปเมืองนอกเสียก่อนเขาเลยฝากให้ฟ้ามาช่วยดูๆให้เพราะเพิ่งทราบว่าคุณฟ้าขวัญเจ้าของงานตัวจริงเสียชีวิตไปแล้ว คุณศรันย์เลยอาสาจะมาช่วยเพราะเป็นผู้ช่วยของคุณฟ้าขวัญน่าจะรู้สิ่งที่ยังคงค้างไว้เป็นอย่างดี"

"น่าเสียดายนะคะที่คุณฟ้าขวัญตายไปเสียก่อน!" พรรับฟ้าจงใจเน้นชื่อฟ้าขวัญและคำว่าตายทำเอาเขตตะวันสะดุ้งเฮือกเลยทีเดียวจนหันไปมองหน้ากับเบน

"คุณเขตตะวันเป็นอะไรหรือเปล่าคะทำท่าเหมือนตกใจ รู้จักฟ้าขวัญหรือคะ" พรรับฟ้าแกล้งขยี้เข้าไปอีก

"อ่อ ไม่ๆครับผมอยู่คนละแผนก ไม่น่าจะเคยเจอกัน" เขตตะวันโกหกหน้าตาย

"คุณศรันย์คะ ยังไงฝากด้วยนะคะแล้วฟ้าจะติดต่อมาใหม่ช่วงนี้รบกวนหน่อยเพื่อนฟ้าฝากมา อาจจะไปเมืองนอกนาน" พรรับฟ้าอุปโลกน์เรื่องงานขึ้นมาและลุกออกเพื่อเลี่ยงคำถามสงสัยมากมาย

"แล้วเจอกันนะคะ" พรรับฟ้าแกล้งเข้าไปกระซิบใกล้ๆหูเขตตะวันยั่วยวน

มันได้ผลเพราะเขารู้สึกสะท้านจนต้องมองตามเธอที่เดินออกจากร้านไปอีกทั้งกลิ่นหอมของน้ำหอมจากกายเธอก็โชยมาเตะจมูก

.......................................................................................................................