สิบห้าวันที่นรินทร์ธิราเข้ามาอยู่ในฐานะเด็กของลอเรนโซ่ เธอทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม เรื่องที่เธอรู้มาเป็นจริงทุกเรื่อง เขาเป็นผู้ชายที่มีพลังทางเพศสูงมาก และไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยกับกิจกรรมอันเร่าร้อน เขาทำเรื่องอย่างว่าได้ทุกวันๆ ละหลายครั้ง ทว่าก็ไม่ถึงขั้นหมกมุ่น หากวันไหนที่ลอเรนโซ่เห็นว่านรินทร์ธิราเหนื่อย เขาจะหยุดพักและนอนกอดสาวน้อยวัยละอ่อนที่ทำให้เขาติดอกติดใจ
นรินทร์ธิราจำคำคืนแรกได้ดี คืนนั้นเธอเป็นดอกไม้บนเตียงให้เขาดอมดมทั้งคืน แล้วจริงตามที่ลอเรนโซ่บอกไว้ เธอมีความสุขจนกระอัก ความสุขที่ได้รับนับครั้งไม่ถ้วน แล้วไม่รู้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขายอมผละจากร่างกายเป็นเวลากี่นาฬิกา รู้แค่ว่าเธอหลับสนิททันที มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนมีคนปลุก เป็นการปลุกที่ไม่ธรรมดา เพราะเขาปลุกด้วยปาก
“ตื่นได้แล้วแมวขี้เซา”
ลอเรนโซ่พูดชิดใบหูนรินทร์ธิรา แมวน้อยขี้เซาที่หลับสนิท เธอคงเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าก
