ฟาโรห์ & ชะเอม - 1(2)
944 Words
ฟาโรห์ & ชะเอม - 1 (2)
“อา นึกหน้าออกละ แล้วมึงได้คบกับพี่เขาแล้วเหรอ แล้วไปคบกับเขาตอนไหน?” ฉันถามพาซื่อ
“เออ คบกันตอนไหนก็ช่างเถอะ แต่มึง... พี่เขาทำกูโคตรเจ็บเลยว่ ฮืออออ”
“ยังไง ไหนเล่าดิ พี่ฟาโรห์อะไรนั่นหลอกอะไรมึง”
“ฮือ...มึงจะพูดตอกย้ำให้กูเจ็บใจทำไม ฮือ...ฮือออ” นางเป็นคนบอกว่าเจ็บเพราะเลิกกับเขาพี่เขา แต่พอฉันถามนางว่าโดนพี่เขาหลอกเหรอ นางดันว่าฉันไปตอกย้ำอีก เฮ้อ.... ให้มันได้ยังงี้สิเพื่อนรัก
“เออ เออขอโทษกูไม่ได้ตั้งใจ ว่าแต่พี่เขาทำอะไรให้มึงเจ็บ”
“พี่เขา...ฮรึก....”
“ว่า” ฉันตั้งหน้าตั้งใจฟังพร้อมกับยกมือลูบหลังมันไปด้วย
“พี่เขาแม่ง ฟันกูแล้วทิ้งวะ โคตรเหี้ยเลย” แนทพูดไปก็ร้องไห้ไป
โห...เลวจริง ฟันแล้วทิ้ง เจ็บจี๊ดไปเลยฉัน นาทีนี้ฉันรู้สึกสงสารแนทเอามาก ๆ ความจริงก็สงสารมันทุกรอบที่มันอกหักนะแหละ แต่ปกติมันไม่เคยร้องไห้หนักมากเท่าครั้งนี้ ดูท่าแล้วมันคงจะชอบพี่ฟาโรห์นั่นจริง ๆ นึกแล้วก็น่าโมโหที่ผู้ชายสมัยนี้ชอบมองผู้หญิงเป็นของเล่น
“ใจเย็นแนท ช่างมันเถอะ” คำปลอบในหัวที่ดีที่สุดที่คิดได้นาทีนี้คือคำว่าช่างมัน นอกนั้นฉันก็นึกอะไรไม่ออกแล้ว
“จะช่างมันได้ไงมึง กูจีบพี่เขากว่าจะติด อยู่ ๆ มาเทกันง่าย ๆ ได้ไงวะ”
“แล้วมึงจะให้กูทำไง” ใช่ไหม ถ้าไม่ช่างมันแล้วให้ฉันทำยังไง
“คนแบบนี้พี่ฟาร์โรห์ไม่ควรมีที่ยืน กล้าดียังไงมาหลอกฟันกู เลววะกูอุตส่าห์ตั้งใจกับความรักครั้งนี้เอามาก ๆ นึกว่าพี่เขาจะจริงใจ ที่แท้ผู้ชายก็เหี้ยเหมือนๆ กันหมด” แนทโวยวายไม่เลิกจนดูน่าสงสาร ฉันทำได้แค่เอามือลูบหลังมันอย่างเห็นใจ
แต่ใครจะรู้ว่าโลกมันจะกลมได้ขนาดนี้ ขณะที่ฉันกำลังกวาดสายตาไปรอบ ๆ ก็ถึงกับจะต้องชะงักขึ้นมาในทันทีเมื่อดันไปเห็นรุ่นพี่คณะวิศวกรรมศาสตร์ที่ชื่อ ฟาโรห์ กำลังยืนคุยอยู่กับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนของฉัน
ฮึ! ได้เลยคืนนี้เราได้เห็นดีกันแน่ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!
“มึงรอดูอะไรสนุกๆ ได้เลย กูจะแก้เค้นให้เอง” ฉันตบบ่าแนทเบา ๆ”
“ใครทำเพื่อนกู กูไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ หรอก”
ฉันพูดขึ้นก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในกลุ่มคนจำนวนมาก จากนั้นก็มุ่งหน้าเข้าไปร่วมวงสนทนากับพวกเขาทันที
“พี่ฟาโรห์ นี่ใครเหรอคะ?” ฉันส่งยิ้มหวานให้รุ่นพี่ฟาโรห์ ก่อนจะเดินเข้าไปยื่นมือเข้าไปคล้องแขนรุ่นพี่เอาไว้เพื่อพยายามแสดงออกถึงความเป็นเจ้าของให้ได้มากที่สุด แล้วใช้สายตามองไปที่หญิงสาวคนใหม่ของเขาที่กำลังยืนพูดคุยกันอย่างถูกคอ
“หล่อนเป็นใคร?” ผู้หญิงคนนั้นชักสีหน้ามองฉันอย่างไม่พอใจ แต่ฉันหน้ามึนกว่าเพราะกำลังคุกรุ่นที่ฟาโรห์ทำเพื่อนฉันเสียใจอยู่ ก่อนลอยหน้าลอยตาตอบกลับ
“พี่ฟาโรห์เป็นแฟนฉัน เธอนั่นแหละเป็นใคร หน้าตาก็ดีแต่ฉันมั่วกับแฟนคนอื่น ไม่มีปัญญาหาผู้ชายเป็นของตัวเองเหรอ” ฉันตอบหน้านิ่ง และไม่ลืมที่จะลอบมองชายเจ้าของใบหน้าคมสันที่ขมวดคิ้วมองหน้าฉันด้วยความแปลกใจ
แต่แล้วไงใครแคร์ ฉันไม่สนใจหรอก ถึงจะมองใกล้ ๆ แล้วพี่เขาจะดูหล่อมากก็ตามที แต่บอกเลยนิสัยติดลบไม่ผ่านค่ะ ในเวลานี้วิถีทางที่พอจะแก้แค้นแทนเพื่อนรักได้ ก็คงจะมีทางนี้แค่ทางเดียวเท่านั้น ฉันไม่สนหรอกว่าความสัมพันธ์ของเธอคนนี้กับตาหมอนี่จะต้องแตกแยกกันอย่างไร ใครทำเพื่อนฉันเจ็บต้องเจ็บกว่านั้นสองเท่า แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ
“อ้าว พี่ฟาโรห์ ไหนพี่บอกว่าโสดแม้แต่คนคุยก็ไม่มีไงคะ แล้วนี่อะไร แฟนมาตามถึงที่ คิดจะมาหลอกฉันเหรอ ไอ้ผู้ชายไม่รู้จักพอ!” หญิงสาวคนใหม่ตะโกนใส่พี่ฟาโรห์อย่างไม่ไว้หน้า ยิ่งไปกว่านั้นเธอหันกลับไปหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาไว้ในมือ ก่อนจะสาดเข้าที่ใบหน้าของผู้ชายไม่รู้จักพออย่างฟาโรห์
“เสียทั้งเวลา เสียทั้งความรู้สึก” ด่าเสร็จผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกไปจากจุดปะทะคารมทันที เหลือเพียงแค่ฉันและพี่ฟาโรห์ที่ยืนตัวเปียกโชก เราสองคนมองหน้ากันก่อนที่ฉันจะฉีกยิ้มหวานให้เขาอีกครั้งแล้วยักคิ้วให้
“เราเป็นแฟนกันตอนไหน?” เขาถอนหายใจออกมา ก่อนจะจ้องมองสบตาฉันแบบเอาเรื่อง
“เป็นตอนไหนไม่รู้ แต่ตอนนี้เลิกกันแล้ว โอเค้” ฉันปล่อยมือจากแขนของพี่เขา ก่อนจะหมุนตัวกลับแล้วยกมือบ้ายบายให้
ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้พี่มาหลอกเพื่อนฉันก่อนล่ะ แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ
“ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันเอ่ยพร้อมกับแสยะยิ้มทิ้งท้ายไว้ด้วยความสะใจ คนนิสัยแบบนี้ก็ต้องเจอฉันเท่านั้น แบบนี้สิ ถึงจะเรียกว่าเป็นมวยถูกคู่
- Writer
