ดึงผ้าห่มมาห่อหุ้มกายเปลือยเปล่าของตัวเองไว้ ใบหน้าสวยแดงระเรื่อด้วยความเขินอายเมื่อมองบุรุษแข็งแรงที่คืบคลานขึ้นมาบนเตียง สายตาละจากใบหน้าเลื่อนมายังใต้สะดือของเขา หล่อนก็ต้องเบือนหน้าหนี เมื่อเห็นท่อนซุงใหญ่ที่กระแทกฝังกายอยู่ในร่างเธอก่อนหน้านี้ด้วยความเขินอาย
“เขินหรือโกรธครับ” ขยับกายไปกักร่างน้อยไว้กับหัวเตียง มือใหญ่ดันหัวเตียงกักขังคนตัวเล็กแก้มแดงไว้ไม่ให้หลบหลีกตัวเองได้
“โกรธ...” บอกเสียงไม่มั่นคง พลางยกมือดันใบหน้าหล่อที่ยื่นมาใกล้หน้าตนออกห่าง
“ไม่จริงมั้ง! โกรธอะไรจะหน้าแดงน่ารักขนาดนี้” นภสินธุ์เย้าแย่
“ก็บอกว่าโกรธไง แล้วก็ไปได้แล้วฉันไม่ไหวแล้ว ฉันเจ็บ” ไล่เขาอีกครั้ง พลางดันหน้าหล่อไว้ เพราะเขาจ้องจะจูบเธออยู่เรื่อยเลย
“หืม! ฉัน? ฉันเหรอตา พูดใหม่ซิ เราเป็นผัวเมียกันแล้วนะ มาใช้คำแบบนี้ได้ยังไง แบบนี้ต้องย้ำให้จำสักสี่ห้าดอก เอาขาถ่างกันเลยเป็นไง เมียจ๋า...”
ไม่ได้พ
