Kinabukasan nga ay agad na napabalikwas sa tila magigibang pintuhan. Pagkaupo sa kama at hindi pa naididilat ang mata ay bunganga na ni Marian ang naririnig.
"Beshy, ang aga." Antok na turan saka muling natumba at sinubsob ang mukha sa unan.
"Gaga! Ang mama mo nasa labas na. Bilis na arte," wika nito.
Napabangon siya bigla at nang makita iyon ng kaibigan ay napangisi.
"Beshy, mas mainam nang aminin mo kay tita ang kalagayan mo. Hindi mo habang buhay na maitatago ang kondisyon mo." Nakapamaywang na turan ng kaibigan. Suot pa nito ang pajama nito.
Nakamata lamang siya rito ng marinig niya ang pagbukas ng pintuhan.
"Pero beshy, natatakot ko—paano kung magalit si mama. Beshy," arte na niya dahil tiyak na niyang nakikinig ang kaniyang mama.
"Beshy, alangan namang ipalaglag mo iyan—."
