แค้นรัก...ออนไลน์

ร่างไร้วิญญาณห้อยโตงเตงกับขื่อ เท้าทั้งสองข้างแข็งทื่อ ใบหน้าเขียวคล้ำลิ้นจุกปาก ดวงตาเปิดค้าง คล้ายกับการเสียชีวิตครั้งนี้เป็นเพราะการคิดสั้น ตายตาไม่หลับ “ภัส ภัส” เสียงแหลมร้องตกใจวิ่งเข้าไปกอดขา พยายามช่วยเหลือน้องสาวเพียงคนเดียวหากตอนนี้มันสายไปเสียแล้ว มีแต่ร่างไร้วิญญาณเท่านั้น “ภัส อย่าทิ้งพี่ไป ภัส ฮื่อๆๆ ภัส” คนเป็นพี่ร้องไห้แทบขาดใจที่น้องสาวจากไปกะทันหันเช่นนี้ ตั้งแต่พ่อกับแม่แยกทางกันต่างไปมีครอบครัวใหม่ เธอกับภัสสร สองพี่น้องอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง โชคดีที่พ่อกับแม่แยกทางกันตอนเธอเรียนจบ ยังพอใช้วุฒิหางานทำได้ ลำพังเงินเดือนอันน้อยนิดไม่เพียงพอส่งเสียน้องสาวเรียน มหาวิทยาลัย นภาสรดิ้นรนหางานทำทุกทางเพื่อเก็บเงินสำหรับส่งน้องเรียน ชีวิตมีกันแค่สองคนพี่น้อง แล้วทำไมน้องสาวสุดที่รักต้องมาฆ่าตัวตายทิ้งเธอไปด้วย “ขอโทษนะครับ ถอยห่างออกจากศพก่อนนะครับ” เจ้าหน้าที่ตำรวจพร้อมหน่วยกู้ภัยเข้ามาเก็บศพ หลังจากได้รับแจ้งจากชาวบ้านบริเวณใกล้เคียง “ปล่อย ปล่อย อย่าเอาน้องสาวฉันไป อย่านะ อย่า………..” นภาสรกรีดร้องสุดเสียงก่อนจะเป็นลมหมดสติลง ป้าสุ เพื่อนบ้านเพียงคนเดียวเปรียบเสมือนญาติรีบเข้ามาดูแล “ภา ภา ทำใจดีๆไว้” ป้าสุรีบมาประคองพาไปนอนบนเตียง เจ้าหน้าที่ตำรวจสอบปากคำ ชาวบ้านที่มาแจ้งเพื่อเป็นข้อมูลในการประกอบสำนวน วันต่อมา นภาสรนั่งเฝ้าหน้าโลงศพน้องสาวไม่ยอมไปไหน ข้าวปลาไม่ยอมกิน และได้ลาออกจากงานประจำเรียบร้อยแล้ว ในเมื่อไม่มีน้องสาวคอยเป็นกำลังใจ เธอจะทำงานหาเงินไปเพื่อใคร ‘พี่ภา ดูแลภัสดีอย่างนี้ ภัสจะตั้งใจเรียน แล้วทำงานช่วยพี่ภาหาเงินอีกแรงนะคะ’ เสียงใสแจ้วของภัสสรดังก้องในโสตประสาท ความทรงจำเหล่านั้นมลายหายไปหมดในเมื่อเจ้าตัวได้ลาจากโลกนี้ไปแล้ว “ภา กินข้าวกินปลาบ้างเถอะ เดี๋ยวไม่สบายไปอีกคน” ป้าสุ เดินยกจานข้าวมาวางให้ นภาสรได้แต่นั่งมอง แล้วหันมองรูปน้องสาวหน้าโลงศพ “ยื่นมือมาเดี๋ยวป้าทำแผลให้” ป้าสุเดินกลับมาพร้อมกล่องพยาบาลทำความสะอาดล้างบาดแผล จากนั้นค่อยๆเช็ดแล้วใช้ผ้าพันแผลอันใหม่มาพันแผลให้ “สวัสดีครับ” เสียงเข้มดังจากข้างหลัง นภาสรเงยหน้ามอง รีบลุกขึ้นยืนค่อยๆยกมือไหว้ เจ้าหน้าที่ตำรวจ “สวัสดีค่ะ คุณตำรวจ” “สวัสดีครับ คือว่าทางเราจะมาสรุปการตายของคุณภัสสรครับ” “เชิญนั่งก่อนค่ะ” นภาสรผายมือเชื้อเชิญเจ้าหน้าที่ตำรวจนั่งลง “อะไรนะคะ น้องสาวฉันถูกหลอกให้รักแล้วลงทุนอย่างงั้นเหรอคะ” นภาสรถามน้ำเสียงตกใจ “ครับ ในโทรศัพท์คุณภัสสร มีข้อมูลทั้งหมดเลยครับ ข้อมูลการสนทนาในไลน์ยิ่งทำให้ทางเรามั่นใจเป็นเหตุจูงใจทำให้คุณภัสสรฆ่าตัวตาย” เจ้าหน้าที่ตำรวจอธิบายสาเหตุทั้งหมด มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความในไลน์ มือสั่นเทา ดวงตากลมโตอ่านข้อความเห็นรูป สลิปการโอนเงินรวมๆแล้ว 100,000 บาท หญิงสาวกวาดสายตาอ่านข้อความทุกตัวอักษร หัวใจเต้นแรงเมื่อรู้สาเหตุที่แท้จริง ‘ภัสไม่มีให้แล้วนะ ลพ ไม่มีแล้วจริงๆ ลพช่วยคุยให้เค้าโอนเงินที่เหลือคืนให้ได้ด้วยนะ’ ‘อะไรนะ ลพ ต้องโอนเพิ่มอีกเหรอ’ ‘ใช่แล้ว ภัส เค้าบอกว่าต้องจ่ายค่าภาษี เงินที่ภัสโอนเข้ามามันมีมากเกินไป’ ‘ภัสไม่มีแล้วนะลพ’ ‘30,000 เองภัส อีกนิดเดียว ภัสก็จะได้เงินคืนทั้งหมดนะ’ ‘ภัสไม่มีแล้วจริงๆ เงินพี่ภาฝากให้ภัสไว้จ่ายค่าเทอมก็โอนให้หมดแล้วไหนจะเงินจากบัตรอีก ภัสจะเอาที่ไหนมาละลพ’ ‘อีกนิดเดียวเองนะภัส’ ‘ลพช่วยภัสหน่อยสิ’ ‘ลพก็ลงทุนไปหมดแล้ว ยังไม่ได้คืนเลย ลพเครียดมาก’ ‘ภัสไม่มีแล้วจริงๆ’ ‘อะไรภัส กับแค่เงิน 30,000 ยังไม่มีปัญญาหา เงินที่เหลือก็ไม่ต้องเอาแล้ว ภัสขี้กลัวแบบนี้เราเลิกกันเถอะ’ ‘ลพ ทำไมพูดแบบนี้ แสดงว่าที่ผ่านมาลพหลอกภัสมาตลอดเลยใช่มั๊ย’ ‘ไหน มีคำว่าหลอกมั๊ย ภัสโอนมาให้เอง ที่ผ่านมา ลพ ช่วยภัสได้เงินมาตลอดเลยนะ ภัสเต็มใจเองทั้งนั้น ลพไม่ได้หลอกสักหน่อย ภัสบอกว่าจะร่วมลงทุนในรอบโบนัสเองนี่’ ‘คนหลอกลวง เอาเงินฉันคืนมานะ’ ‘ก็โอนมาสิ จะคืนให้’ ‘ไม่มีแล้ว เงินหมดแล้ว’ ‘ไม่มีก็ไปตายซะ โลภเอง ช่วยไม่ได้ อยากทำงานหาเงินก็ช่วยหาให้แล้วไง’ หยดน้ำตาล่วงหล่นบนหน้าจอโทรศัพท์ นภาสรไม่อาจอ่านข้อความต่อได้อีก ทำไมผู้ชายชื่อ วัลลพ ถึงใจร้ายได้ขนาดนี้ เพราะเขาคนเดียวทำให้น้องสาวต้องมาฆ่าตัวตาย เขาหลอกล่อน้องสาวลงทุนโอนเงินให้ ปลายนิ้วจิ้มไปยังรูปโปรไฟล์ มองดูรูปเขาหน้าตาดีนี่เอง น้องสาวถึงหลงรักและเชื่อสนิทใจยอมคบเป็นแฟนกับคนในโลกออนไลน์ ทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้ากันด้วยซ้ำ ‘เอาไว้ภัสจะพาเค้ามาแนะนำนะคะ’ ความทรงจำครั้งนั้นย้อนเข้ามา เมื่อครั้งเห็นน้องสาวเล่นโทรศัพท์ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พอถาม ภัสสรได้แต่พูดคำนี้เท่านั้น ‘ภัสกำลังคุยกับลพอยู่ค่ะ แล้วก็กำลังทำงานออนไลน์ด้วย ลพเค้าหางานให้ภัสด้วยนะคะ เค้าอยากให้ภัสมีเงินเยอะ อีกอย่างพี่ภาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไง’ ตอนนั้นถ้าเธอใส่ใจและดูแลน้องสาวมากกว่านี้ เรื่องพวกนั้นคงไม่เกิดขึ้นอีก “คุณตำรวจจับมันเลยค่ะ ตามจับมันมาให้ได้” “ทางเราก็สืบหาประวัติแล้วนะครับ ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้เลย” “อะไรนะคะ พูดแบบนี้ได้ไง เป็นตำรวจได้ยังไงกัน” ร่างบางลุกขึ้นยืนตะคอกใส่เจ้าหน้าที่ตำรวจ “ภา ใจเย็นๆ” ป้าสุรีบห้าม แล้วหันมาขอโทษเจ้าหน้าที่ตำรวจ พานภาสรไปสงบสติ สักพักเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ขอตัวกลับไป “ไอ้คนหลอกลวง ถ้าฉันเจอแกเมื่อไหร่ แกต้องชดใช้” นภาสรนั่งมองรูปในโทรศัพท์ ดวงตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น หายใจแรง มือบางบีบโทรศัพท์แน่นจนเลือดไหลมาจากผ้าพันแผลสีขาวกลายเป็นสีแดงสดในชั่วพริบตา สนามบิน “อยู่ที่โน่นดูแลตัวเองดีๆนะ ตาลพ” ภาวัณสวมกอดลูกชายเพียงคนเดียว พลรัตน์ยืนมองคนเป็นแม่กับลูกชายยืนกอดอยู่ด้านข้าง “พอเถอะ ลูกไปเรียนต่อ ป.โท เอง อีก 2 ปี ก็กลับแล้ว” “ค่ะ” ภาวัณคลายอ้อมกอดออก มองลูกชายด้วยความคิดถึง ตลอดเวลาเธอมีลูกชายเพียงคนเดียวที่เข้าใจและออกความคิดเห็นต่างๆ มีปากมีเสียงได้ ยกเว้นคนเป็นสามีที่ค่อนข้างเผด็จการ เธอแทบไม่มีสิทธิ์พูดหรือเสนอความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้น “2 ปีผมก็กลับมาแล้วนะครับแม่ คิดถึงก็บินมาหาได้นะครับ” ใบหน้าใสของเขาฉีกยิ้มกว้าง ร่างสูงโอบแม่อีกครั้ง “กลับมาแล้ว แกต้องมาสานต่อธุรกิจสักทีนะ แต่ถ้าแกจะต่อ ป.เอกอีกละก็ เราได้เห็นดีกัน” พลรัตน์ขู่ฟ่อ เขารู้ดีว่าลูกชายไม่อยากสานต่อธุรกิจสีเทาของเขา บ่อนกาสิโนขนาดใหญ่ที่เขาสร้างมันขึ้นมากับมือ แต่ลูกชายเลือกไม่ทำ จึงขอไปเรียนต่อ ลึกๆคนเป็นพ่อก็รู้สึกดีเหมือนกันสองปีเรื่องคงเงียบไปแล้ว “ครับ” วัลลพเอ่ยไม่เต็มเสียงนัก การไปเรียนต่อปริญญาโทครั้งนี้เพื่อต้องการหลบการเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องในธุรกิจสีเทาของผู้เป็นพ่อ และครั้งนี้พ่อก็ยอมให้ไปไม่ค้านหัวชนฝาเหมือนครั้งก่อนๆ พอถึงเวลาร่างสูงเดินหายเข้าไปในเกท ทิ้งให้พ่อกับแม่ยืนมองอยู่ข้างหลังจนลับสายตา พลรัตน์เดินนำหน้าภรรยา ภาวัณเดินตามหลังอยู่ห่างๆ