ประธานจ้างรัก

Hire Love 4

“ดีขึ้นรึยัง” หลังจากที่กินยาคุมเรียบร้อย ริต้าก็เข้าไปนอนพักจนกระทั่งตื่นมาในช่วงค่ำของวันโดยมีเพื่อนรักทั้งสองเฝ้าไม่ห่าง

“ดีแล้ว”

“สรุปแกรู้จักไอ้ผู้ชายคนนั้นไหม” ริต้าส่ายหัวเป็นคำตอบ เพราะเธอก็ไม่รู้เช่นกันว่าผู้ชายที่ลากเธอเข้าไปในห้องพักเป็นใคร ไม่เคยเห็นหน้าเลยสักครั้งแต่ก็คงเป็นเพื่อนหรือไม่ก็หุ้นส่วนเจ้าของสนาม ถึงได้มีห้องพักอยู่ที่นั่น

“ลืม ๆ ไปเถอะ”

“สบายมาก ฉันมีอะไรต้องทำเยอะแยะ” รอยยิ้มบางของริต้ายิ้มให้เพื่อนรักทั้งสอง อันที่จริงเธอก็ไม่ได้ยึดติดกับเรื่องความบริสุทธิ์เท่าไหร่แต่เธอนั้นแค่รู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบที่โดนกระทำแบบนี้

“แล้วมีงานต่อไหม”

“ช่วงนี้ ฉันทำผลิตภัณฑ์ตัวใหม่อยู่” ช่วงนี้เธอพัฒนาสูตรครีมบำรุงผิวอยู่และคิดว่าช่วงสองสามวันนี้คงไม่เข้าบริษัท เพราะรอยที่ไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั้นทำเอาไว้บนร่างกายยังไม่จางหาย

“โอเค งั้นพวกฉันกลับก่อนนะ มีอะไรโทรมาหาพวกฉันได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง” เมื่อพลอยเห็นว่าเพื่อนรักอาการดีขึ้นเธอและเดมี่จึงขอตัวกลับก่อน เพราะอยากให้เพื่อนได้มีเวลาอยู่กับตัวเองและเธอเชื่อว่าคนอย่างริต้าสามารถจัดการความรู้สึกของตัวเองได้เป็นอย่างดี

“ขอบใจ พวกแกมาก”

“กลับมาแล้วเหรอพ่อตัวดี”

“คุณแม่มีอะไรครับ”

“เมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่สักที รู้ไหมว่าเพื่อนแม่เขามีหลานกันหมดแล้ว” ใบหน้างอนของผู้เป็นแม่เอ่ยพูดกับลูกชายที่มัวแต่ทำงานจนไม่มีเวลาหาแฟน ทำให้คนเป็นแม่ได้แต่น้อยใจที่ไม่มีหลานเหมือนเพื่อนสักที

“โถ่!!คุณแม่ครับ”

“เลือกสักคนเถอะ ถ้าไม่เลือกแม่จะเลือกให้” กองทัพเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่อย่างออดอ้อน

“เฮ้ย!! ไอ้เสือมากอดเมียพ่อได้ไงวะ” ร่างสูงของผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาภายในบ้าน เห็นลูกชายกำลังอ้อนผู้เป็นแม่อยู่

“เมียพ่อ ก็แม่ผมไหม” กองทัพหันไปยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผู้เป็นพ่อ นิสัยที่แท้จริงของกองทัพเป็นคนกวนประสาทและภาพลักษณ์ที่ทุกคนภายนอกจะแตกต่างกันเมื่อเขาอยู่กับครอบครัว

“ไอ้นี่!!”

“กลับมาแล้วเหรอคะคุณ” ผู้เป็นแม่ผลักออกจากลูกชายและเดินเข้าไปหาสามีของตัวเอง ทำให้กองทัพถึงกับมองบนใส่ทั้งคู่

“อิจฉาละสิไอ้เสือ งั้นก็รีบ ๆ หาเมียสิวะ?”

“มันไม่ได้หากันง่าย ๆ สักหน่อยพ่อ” ใบหน้าหล่อเซ็งกับคำพูดของพ่อตัวเอง ก่อนที่เขาจะเดินขึ้นไปบนห้องเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย เพราะไม่อยากเห็นพ่อกับแม่สวีทกันให้หมั่นไส้ไปมากกว่านี้

“......” พ่อและแม่ของเขาคือต้นแบบครอบครัวที่เขาใฝ่ฝัน เพราะไม่มีวันไหนที่ความรักของพวกเขาจะลดน้อยลงเลยสักนิด

@ บริษัทยักษ์ใหญ่ใจกลางกรุง

“เข้าพบไม่ได้นะครับ ตอนนี้ท่านประธานกำลังทำงานอยู่” เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นหน้าห้องทำงาน เสียงของพิธาเลขาหน้าห้องกำลังเอ่ยห้ามปรามใครสักคนอยู่

“ฉันมาพบพี่กองทัพ หลีกไปค่า ถ้าไม่อยากตกงาน” เสียงแหลมของผู้หญิงคนหนึ่งเล็ดลอดเข้ามาภายในห้องทำงานของกองทัพ

ทำให้เขาถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะความรำคาญ เพราะผู้หญิงที่อยู่หน้าห้องของนามิเธอเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ของเขา ที่ตามตื๊อเขาไม่เลิก

“พี่กองทัพคะ เลขาพี่ไม่ให้นามิเข้าพบ” ประตูห้องทำงานถูกเปิดเข้ามาโดยฝีมือของนามิและมีพิธาเลขาของเขายืนอยู่ด้านหลังด้วยใบหน้าสำนึกผิด

“ท่านประธานคือผมห้ามแล้ว” พิธายืนก้มหน้าสารภาพกับเจ้านายไม่เต็มเสียง

“พี่กองทัพคะ นามิซื้อขนมมาฝากคะ”

“ขอบคุณครับ” กองทัพตอบเป็นมารยาทก่อนที่เขาจะก้มอ่านเอกสารต่อโดยไม่สนใจผู้หญิงตรงหน้าเลยสักนิด

“พี่กองทัพยุ่งอยู่เหรอคะ”

“ครับ” คำตอบที่ได้จากกองทัพทำให้นามิหน้าจ๋อยลงไปทันที เพราะเธอนั้นตามจีบกองทัพมานานมากแล้วแต่ก็มีท่าทีว่าเขานั้นจะสนใจเธอเลยสักนิด

ถึงแม้จะให้แม่ของตัวเองคุยกับแม่ของกองทัพก็ไม่เป็นผล เพราะแม่ของกองทัพตามใจลูกยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น

“งั้นนามิไม่กวนพี่กองทัพดีกว่า ว่าง ๆ เราไปทานอาหารด้วยกันนะคะ”

“ไม่ว่างครับ”