บทที่ 1 น้องเอ็นดูลูกใคร (2)
1183 Words
วันต่อมาเด็กหญิงเทวิกา วรกิจทานันท์ ชื่อเล่น น้องเอ็นดู ในชุดเจ้าหญิงเอลซาสีชมพูฟูฟ่อง บนหัวมีมงกุฎเล็กๆ ประดับ ข้างหลังสะพายกระเป๋าลายเดียวกับเสื้อและรองเท้ากวาดตามองรอบตัวด้วยความตื่นเต้นดีใจ น้อยครั้งนักที่เด็กน้อยจะได้พบเจอสถานที่ใหม่ๆ
ผู้คนในโรงพยาบาลพากันหันมามองด้วยความเอ็นดูสมชื่อ เด็กอยู่เป็นฉีกยิ้มหวานให้กับผู้คนที่มองตน ประหนึ่งนางงามมิตรภาพ มือข้างหนึ่งจูงมือคุณป้าหมอส่วนอีกข้างโบกมือทักทาย ใครเห็นเป็นต้องอมยิ้มชอบใจ
“สวัสดีค่ะคุณหมอพาย วันนี้พาใครมาด้วยเอ่ย น่ารักเชียว”
คุณพยาบาลเอ่ยทักคุณหมอคนสวยก่อนจะก้มมองแม่หนูน้อยตัวเล็กในชุดเจ้าหญิงด้วยความสงสัย รู้สึกมันเขี้ยวแก้มเนียนใสกลมๆ ป่องๆ นั่นเหลือเกิน
“หลานสาวค่ะ แม่เขามีธุระ ช่วงนี้โรงเรียนปิดเลยพามาด้วย”
คุณหมอยิ้มกว้างชื่นใจที่ใครๆ ก็เอ็นดูหลานรัก
“หนูชื่ออะไรคะ แนะนำให้คุณน้าพยาบาลรู้จักได้ไหมเอ่ย”
คุณพยาบาลนั่งยองๆ บนส้นเท้าเพื่อพูดคุยกับเด็กน้อย เจ้าเด็กไม่กลัวใครพยักหน้าด้วยความเต็มใจ รีบแนะนำตัวเองเสียงหวาน
“ได้ค่ะ หนูชื่อน้องเอ็นดู ชื่อจริงเด็กหญิงเทวิกา วรกิจทานันท์ เรียนอยู่ชั้นอนุบาลสามค่า คุณน้าพยาบาลคนสวย” เด็กอยู่เป็นยิ้มแป้นให้คุณน้าพยาบาลที่เข้ามาหยอกล้อ
จากนั้นคุณหมอพายก็จูงมือหลานสาวเข้าไปในห้องทำงานของตนเองพร้อมกำชับว่า อย่าออกจากห้องนี้ไปไหนเด็ดขาด ป้าจะออกไปคุยงานแป๊บเดียว
เด็กฉลาดขานรับเสียงใสก่อนจะเอาอุปกรณ์ระบายสีออกมาเล่น คุณหมอคนงามเห็นว่าหลานสาวกำลังเพลินจึงออกจากห้องเพื่อไปคุยกับพยาบาลตรงหน้าเคาน์เตอร์ซึ่งอยู่ไม่ไกลกันมาก
เด็กหญิงเทวิกาเงยหน้าขึ้นมาไม่เห็นป้าหมอเลยตัดสินใจจะออกไปตามหาลืมคำสัญญาที่ให้ไว้ก่อนหน้านี้เสียสนิท
เหมือนจังหวะนรกในขณะที่เด็กแสนซนเดินออกจากห้อง คุณหมอพิมพ์พายกำลังหันหลังคุยกับนายแพทย์ท่านหนึ่งอยู่พอดี
เด็กน้อยเดินไปเรื่อยๆ จนไปเจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งไถหน้าจอโทรศัพท์อยู่บนเก้าอี้ตรงทางเดิน
ด้วยความบังเอิญผู้ชายคนนี้มีใบหน้าละม้ายบิดา เด็กหญิงที่อยากเจอพ่อเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว รีบวิ่งเข้าไปหาอย่างไม่เกรงกลัวเลยสักนิด
“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้กลับมาแล้ว” เด็กหญิงยิ้มกว้างจนเห็นฟันสวย จำได้ว่าผู้ชายหน้าตาแบบนี้คือบิดาของตนเอง แม่หมูเอารูปมาให้ดูบ่อยๆ พ่อของเธอชื่อกวิน หน้าตาหล่อมากด้วย
“หนูเรียกใครแด๊ดดี้ครับ ลุงเหรอ”
ปกติแล้วกวินไม่ค่อยชอบเด็กแต่ไม่รู้ทำไมกับหนูน้อยคนนี้ถึงมีความรู้สึกแตกต่างออกไป นอกจากเขาไม่ทำหน้ายักษ์ใส่แล้วยังลูบหัวเธออีกต่างหาก
“ใช่ค่า แด๊ดดี้ของหนู” เด็กหญิงเทวิกาพยักหน้าหงึกๆ เธอจำได้แม่น ผู้ชายคนนี้คือพ่อถึงจะไม่เคยเจอหน้ากันก็จริงแต่เธอจำได้ขึ้นใจ พ่อมีหน้าตาแบบนี้แหละ
“ไม่ใช่ครับ ลุงยังไม่มีลูก แล้วหนูมาจากไหน ทำไมเดินคนเดียวแบบนี้” คนไม่รู้ว่านี่คือลูกของตัวเองปฏิเสธเสียงนุ่มก่อนจะอุ้มเด็กน้อยมาวางบนเก้าอี้ข้างกันจะได้คุยสะดวก
เด็กน้อยใบหน้าสลดลงเล็กน้อยเมื่อถูกปฏิเสธ ดวงตาจ้องมองคุณลุงตรงหน้าด้วยความเศร้าใจ
ตอนนี้เธอคิดถึงป้าหมอกับแม่หมูแล้วสิ ใบหน้ากลมหันมองซ้ายขวาก่อนจะหันกลับมาตอบคำถามกวิน
“หนูมาตามหาป้าหมอค่า ไม่รู้ป้าหมออยู่ไหน”
“แล้วหนูชื่ออะไร จำเบอร์พ่อแม่ได้ไหมครับ”
“หนูชื่อน้องเอ็นดู เด็กหญิงเทวิกา วรกิจทานันท์”
“วรกิจทานันท์? หนูเป็นลูกใครครับ”
“เป็นลูกแด๊ดดี้ไงคะ” แม่หนูน้อยยังไม่ยอมแพ้หรอก จ้องมองคุณลุงสุดหล่อพลางกะพริบตาปริบๆ ปักใจเชื่อไปแล้วว่าผู้ชายตรงหน้าคือพ่อที่ตัวเองอยากเจอมานาน
“ลุงยังไม่มี...” / “มีอะไรเหรอกวิน แล้วเด็กคนนี้มาจากไหน”
กวินกำลังจะปฏิเสธอีกครั้งแต่เพื่อนสนิทซึ่งเป็นเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้เดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน ธีรยุทธมองใบหน้าเด็กน้อยกับกวินด้วยความสงสัยแต่ยังไม่ได้พูดอะไร
“ไม่รู้เหมือนกัน น่าจะหลงกับพ่อแม่” คนไม่รู้ว่ามีลูกหันไปตอบเพื่อนก่อนจะหันกลับมาลูบหัวเด็กน้อยที่กำลังจ้องเขาตาแป๋ว ดวงตาแบบนี้เหมือนเขาเคยเห็นจากใครบางคน
“แด๊ดดี้ขา แด๊ดดี้ของหนู” ลูกสาวเกาะแขนพ่อไม่ยอมปล่อย ในขณะที่พ่อแสดงสีหน้ากระอักกระอ่วนกลัวบิดาตัวจริงของหนูน้อยมาได้ยินแล้วจะโกรธเอา
“เอ่อหนู ลุงไม่ใช่พ่อของหนูนะครับ เข้าใจผิดแล้ว”
“ไม่เข้าใจผิดค่า หนูจำแด๊ดดี้ได้”
“ไอ้กวิน มึงไปมีลูกตั้งแต่ตอนไหน”
“ไม่ใช่โว้ย เด็กคนนี้เข้าใจผิด”
“แต่หน้ามึงกับน้องคนนี้เหมือนกันยังกับแกะ”
“จริงเหรอไอ้ธี”
“จริงล้านเปอร์เซ็นต์”
“หนูจ๋า ลุงถามหน่อยนะคะ แม่ของหนูชื่ออะไร”
“ชื่อเส้นด้ายค่าแด๊ดดี้” เหมือนมีสายฟ้าผ่าลงกลางตัวกวิน หลังจากได้ยินชื่ออดีตภรรยาที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี
ชายหนุ่มกะพริบตาจ้องมองเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความสับสนปนสงสัย แต่ยังไม่ทันจะอ้าปากถามข้อมูลเพิ่มเติมหูกลับได้ยินเสียงใครบางคน ที่ไม่ได้ยินมาเนิ่นนานตะโกนแทรกเข้ามาด้วยความร้อนใจ
“เอ็นดูหนูมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ลูก แม่กับป้าหมอตกใจหมด”
เส้นด้ายมารับลูกสาวแต่กลับต้องพบกับความตกใจเมื่อเพื่อนบอกว่ายัยหนูหายออกไปจากห้อง เธอแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้วดีที่เจอตัวเสียก่อน
คุณแม่สำรวจเนื้อตัวลูกรัก ไม่ได้สนใจมองผู้ชายที่นั่งข้างน้องเอ็นดู กวินอึ้งแล้วอึ้งอีกไม่อยากจะเชื่อว่าแม่ของเด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มคือเส้นด้าย ภรรยาที่ไม่ได้เจอมานานหลายปี
“แม่หมูขา หนูเจอแด๊ดดี้แล้วค่า” เทวิกายิ้มแป้นบอกมารดา
“แด๊ดดี้? ไหนคะลูก” คุณแม่ถามด้วยความสงสัย ก่อนจะหันไปมองหน้าอดีตสามีด้วยอาการตกตะลึงไม่ต่างจากชายหนุ่ม
กวินแทบไม่อยากเชื่อผู้หญิงที่หายออกไปจากชีวิตเขาหลายปีตอนนี้กลับมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า มาพร้อมกับเด็กน้อยที่เรียกเขาว่าแด๊ดดี้
“เส้นด้าย!”
“พี่กวิน!”
- Writer
