บทที่ 13
ตกหน้าผา
ร่างกลมป้อมของเยว่เอ๋อร์ลอยลิ่วสู่ก้นเหว ความอุ่นวาบบางอย่างแล่นเข้าทรวงอก เสียงขององค์ชายหยวนหรงหย่งหมิงดังก้องสะท้อนในหัว
“ข้าปกป้องนางไม่ได้ เลือดนี้ข้าขอเซ่นแก่ดวงวิญญาณของนาง สาบานผูกจิตสัมพันธ์มิรางเลือน”
ดวงตาหวานเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตา นางกำลังจะตายอีกแล้วหรือ เหตุใดชีวิตของนางถึงสั้นนัก จะกี่ภพกี่ชาติก็ล้วนมิได้อยู่จนแก่เฒ่า นึกแล้วภาพชายชราผมขาวหนวดขาวก็ปรากฏในห้วงความคิด
“ตาเฒ่า! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
ผู้นำดวงวิญญาณในชุดขาวปรากฏตัวขึ้น ในมือถือสมุดข้างหนึ่งพู่กันข้างหนึ่งเอาไว้
“ไอ๊หยา… เจ้ามาเล่นอะไรที่นี่กันเยว่เอ๋อร์”
เล่นอย่างนั้นเหรอ อีตาผู้นำดวงวิญญาณนี่คิดว่านางมากระโดดหน้าผาเล่นอย่างนั้นหรือ ช่างไร้สาระสิ้นดี
“อย่าพึ่งถามให้มากความรีบช่วยข้าเร็ว หากชักช้าข้าตกถึงก้นเหวตายไป ความจริงเรื่องของท่านจะถูกเปิดเผยได้”
ดวงตาของชายตรงหน้าเบิกกว้างขึ้นมาในทัน
