บทที่ 49
สหายที่ดี
หยวนหรงหย่งหมิงกลับตำหนักพยัคฆ์ขาวด้วยความหงุดหงิดใจ มู่ฮองเฮาต้องมีแผนการบางอย่างเป็นแน่จึงสนับสนุนให้องค์หญิงเหมยปี้เหยาอภิเษกกับเขา ความจริงนางควรสนับสนุนองค์รัชทายาทมิใช่หรือ
“เยว่เอ๋อร์”
เยว่เอ๋อร์ที่นั่งรอในห้องโถงใหญ่ของเรือนอัคคี หันมองใบหน้าคมที่กำลังขมวดคิ้วเข้ม
“ท่านอ๋อง…”
รอยยิ้มหวานที่ส่งมาทำให้ความหงุดหงิดในใจหายเป็นปลิดทิ้ง เขาเข้ามาโอบร่างบอบบางของนางนั่งลงด้านข้างเช่นเดิม ดวงตาคมจดจ้องใบหน้าหวานด้วยความรักใคร่
“ทรงมีเรื่องมิสบายพระทัยหรือเพคะ”
หยวนหรงหย่งหมิงเล่าเรื่องราวในวังให้เยว่เอ๋อร์ฟัง ใบหน้างามเผยรอยยิ้ม พลางยื่นมือไปกุมมือหนา
“ทรงไว้ใจหม่อมฉันไหมเพคะ”
“แน่นอน ข้าไว้ใจเจ้าที่สุด”
หรือต่อให้มีอะไรผิดพลาดเขานี่แหละที่จะทำให้นางชนะเอง
หลังจากแยกตัวมาที่ห้องนอนของตัวเอง เยว่เอ๋อร์นั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่างมือเรียวเคาะที่โต๊ะอย่างใช้ความคิด
