บทที่ 18
ตระกูลต้วน
เยว่เอ๋อร์ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนกว้าง อา... ในที่สุดนางก็ได้นอนสบายๆ กับเขาเสียที หลังจากที่ชีวิตเกือบหกปีของนางต้องร่อนเร่พเนจรมาตลอด ใช้เพียงห้องเล็กๆ หลังศาลเจ้าซุกหัวนอน
“อ่า... เจ้าดูสบายดีมิน้อย”
“ตาเฒ่า!”
เสียงแหบแห้งคุ้นหูที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใครทำให้ร่างกลมป้อมบนที่นอนลุกขึ้นทันที เขาคือเทพผู้นำดวงวิญญาณไป๋หย่งเฮ่านั่นเอง
“ไหนเจ้าว่าจะไม่เรียกข้าเช่นนี้แล้วอย่างไร”
“หึ! ท่านทิ้งข้าซึ่งเป็นเด็กวัยเพียงห้าขวบไว้ในป่าซานซิ่งซานที่มีสัตว์แห่งเทพมากมายอาศัยอยู่เพียงลำพัง แล้วยังกล้ามาให้ข้าเรียกท่านว่า เทพไป๋หย่งเฮ่าอีกอย่างนั้นหรือ”
น้ำเสียงแม้ไม่ดังมากหากแต่กดต่ำเสียทุกคำ บ่งบอกอารมณ์คนเอ่ยได้เป็นอย่างดี เทพผู้นำดวงวิญญาณไป๋หย่งเพียงยิ้มแห้งๆ ตอบรับคำว่ากล่าวของนาง ใบหน้าชราส่งสายตาสำนึกผิดเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยนแผ่วเบา
“โธ่... เยว่เอ๋อร์ ตอนนั้นข้ามีเหตุจำ
