บทที่ 59
ป่ามายา
ทั้งห้าคนเดินต่อไปได้ไม่นานรอบกายก็ปรากฏหมอกหนาทึบสีขาว กลิ่นไอหมอกแฝงบางสิ่งจางๆ เจือปน เยว่เอ๋อร์กระชับผ้าคลุมหน้าของตนทันที
“ทุกคนระวังหมอกมีพิษ”
หากแต่ดูเหมือนคำเตือนของเยว่เอ๋อร์จะช้าไปเสียแล้ว เสียงของหนักล้มลงติดต่อกันสี่ครั้ง นางได้แต่ก่นด่าในใจ พยายามเดินปราณต้านพิษ หากแต่หมอกกลับหนาขึ้นเรื่อยๆ จนนางมองไม่เห็นสิ่งใด ร่างบางเริ่มมีอาการอ่อนล้า สายตาเริ่มพร่ามัว
บ้าจริง!
นางสบถได้เพียงเท่านั้นรอบตัวก็คล้ายมีสีดำเข้ามาแทนที่ สติที่แจ่มแจ้งดับวูบลงอย่างมิอาจฝืนได้อีก
กลิ่นหอมอ่อนๆ กระตุ้นให้เยว่เอ๋อร์ตื่นขึ้น รอบกายมิได้เป็นป่าทึบที่ปกคลุมด้วยหมอกหนาอีกแล้ว เบื้องหน้าเป็นเพียงทุ่งหญ้าสีเขียวอ่อน ยอดต้นประดับด้วยดอกเล็กสีชมพูสดช่างดูงดงามสบายตายิ่งนัก กลิ่นหอมจางๆ เมื่อครู่ก็คงมาจากเจ้าดอกเล็กๆ เหล่านี้ เยว่เอ๋อร์หรี่ตามองภาพตรงหน้าชายรูปร่างสูงโปร่งสง่างาม แผ่น
