บทที่ 37
บุรุษปริศนา
ยามบ่ายวันนี้เยว่เอ๋อร์นั่งในห้องพัก มือเล็กพลิกปิดตำราแพทย์สายตาทอดมองไปด้านนอก นางยังคงชอบจัดโต๊ะหนังสือไว้ริมหน้าต่างเพื่อรับลม สายลมบางเบาพัดผ่านเข้ามาในห้อง ม่านสีฟ้าอ่อนปลิวไสวตามแรงลม นิ้วเรียวเคาะบนโต๊ะเป็นจังหวะอย่างใช้ความคิด นางอยู่ที่นี่มาหนึ่งเดือนแล้ว การฝึกฝนตามที่อาจารย์โจเขียนในตำรานั้นมิสามารถกระทำได้จริงดังเช่นที่หม่าซูซินเอ่ย หากนางยังคงมิกระทำอะไร แน่นอนนางก็จะเหมือนกับหม่า ซูซินและคนอื่นๆ ที่อยู่ที่นี่ไปอย่างไร้ความหวัง
“หากที่นี่มีตำราเยอะๆ แบบสำนักศึกษาขั้นสูงก็คงดี”
คำกล่าวของหม่าซูซินเมื่อวันก่อนผุดขึ้นมาในความคิด สำนักศึกษาขั้นสูงอย่างนั้นหรือ ภาพตึกสีดำด้านหลังสำนักศึกษาขั้นกลางฉายชัดขึ้นมา นางจะทำเช่นไรถึงจะเข้าไปที่นั่นได้ ร่างเล็กเดินไปที่ตู้เสื้อผ้ายื่นมือเล็กเข้าไปด้านใน ดวงตาหวานหลับลงปิดสนิทตั้งจิตเข้าไปในมิติแห่งเวลาของตนหยิบชุดส
