วุ่นรักมนตรา คำสาปบุปผา NC20

ข้าไม่ได้ตั้งใจ

เวลาผ่านไปอย่างสงบเพียงชั่วครู่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

"เฟยเอ๋อเร็วไปเที่ยวกัน" เสียงหวานของเจ้าเว่ยดังขึ้นหน้าประตู

"เร็วเข้าข้าให้ผิงอวี๋หลอกล่อทหารไปทางนั้นอีกประเดี๋ยวพวกเขากลับมาเราจะไม่ได้ไปไหนกัน" เจ้าเว่ยเร่งเร้าเมื่อเจ้าอี้เฟยอิดออด

"คุณหนูท่านอ๋องยังกริ้วอยู่นะคะ"เสวี่ยหงส่งเสียงเบาเตือนสติเจ้าอี้เฟย

"เดี๋ยวข้าจะบอกพี่หญิงว่าไม่ไป"

เจ้าอี้เฟยขยับกายไปเปิดประตูแล้วโดนเจ้าเว่ยลากออกมาพาตัวกระโดดขึ้นบนหลังคาทันใด

"ท่านพี่หลุนห้ามออกจากห้องแม้แต่ก้าวเดียวนะเจ้าคะ" เจ้าอี้เฟยมองใบหน้าพี่สาวอย่างกล้าๆกลัวๆ

"เราไม่ได้ออกมาก้าวเดียวเราออกมาหลายก้าวเลยตอนนี้เจ้าออกมาและมีความผิดแล้วจะกลับไปแบบนี้หรือจะไปชมเมืองกับข้า"

เจ้าอี้เฟยตัดสินใจก่อนส่งยิ้มแหยๆออกไป เจ้าเว่ยเป็นคนที่เข้าใจจิตใจนางที่สุด

"พี่หญิงพูดไม่ผิด ข้ามีความผิดที่ออกจากห้องแล้ว ยังไงก็ผิดอยู่ดีไปชมเมืองกับท่านจะดีกว่า"

"ดีเรารีบไปรีบกลับก่อนเจี๋ยหลุนจะรู้"

ทั้งคู่จูงมือกันกระโดดข้ามหลังคาตรงไปยังที่มีแสงสว่างจากโคมไฟและเสียงดนตรีที่ดังสนั่น

สตรีผู้งดงามสองนางจูงมือเที่ยวกันอย่างสนุกสนานและตื่นตาตื่นใจท่ามกลางสายตาจ้องมองของบุรุษหลายคน

ที่นี่มีสิ่งของแปลกๆมากมายเจ้าเว่ยจึงซื้อไปฝากนางกำนัลรับใช้ที่แคว้นเหลียงหลายชิ้น

เจ้าเว่ยซื้อเหล้ากั่วผิงผสมดอกเหมยมาหนึ่งไหเมื่อลองชิมรสชาติแล้วพึงพอใจเป็นอันมาก นางคิดจะดื่มเพียงเล็กน้อยให้เข้าบรรยากาศการชมเมือง

หญิงสาวทั้งสองผลัดกันดื่มเหล้าในไหเดียวกันเจ้าเว่ยให้เจ้าอี้เฟยดื่มไม่กี่อึกนางก็เริ่มเมาเพราะเป็นครั้งแรกและยังเด็กอยู่มาก

ผู้คนมากมายในเมืองทำให้เจ้าเว่ยเริ่มตาลายหญิงสาวทิ้งไหเหล้าเมื่อดื่มหมดคว้ามือของเจ้าอี้เฟยแล้วกระโดดขึ้นบนหลังคา

ทั้งสองโดนพิษสุราเล่นงานจึงเดินไม่ตรงนัก แล้วเจ้าเว่ยก็หยุดอยู่บนหอนางโลมแห่งหนึ่งที่ช่องหลังคาเห็นเป็นรููโหว่เล็กๆพอมองเห็นได้

เจ้าเว่ยผู้ซุกซนพาเจ้าอี้เฟยหยุดยืนแล้วดึงมือนางให้นั่งลง

"ดูสิเฟยเอ๋อมีรูด้วยด้านล่างมีชายหญิงกำลังพรอดรักกัน เจ้ามาดูเร็ว" เจ้าเว่ยก้มมองแล้วหัวเราะคิกคัก

"พี่หญิงข้าไม่กล้าดูเจ้าค่ะ ข้าอาย" เจ้าอี้เฟยทำท่าเขินอายพลางบิดกายอย่างน่ารัก

เจ้าเว่ยหัวเราะชอบใจ พลางกดใบหน้าของเจ้าอี้เฟยให้ก้มลงดูเช่นที่นางทำ

เจ้าอี้เฟยจึงแนบใบหน้าลงกับรูเล็กๆนั่น นางต้องอ้าปากค้างเมื่อแสงเทียนด้านในทำให้มองเห็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังถอดอาภรณ์ของตนเองออก

"พี่หญิงเจ้าคะ ข้าเห็นชายกำลังถอดเสื้อเจ้าค่ะ โอ้โหเขามีร่างกายที่กำยำน่าดูนัก" เจ้าอี้เฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น กระตุ้นให้เจ้าเว่ยอยากรู้อยากเห็นนัก

"ไหน ไหน ให้ข้าดู เจ้าเป็นเด็กอย่าดูเลย" เจ้าเว่ยดึงศรีษะเจ้าอี้เฟยขึ้นเบาเบา แล้วผลักนางให้ขยับไปนั่งอีกฟากหนึ่ง เจ้าเว่ยแนบดวงตาลงบนรูพร้อมกับโน้มร่างเล็กของตัวเองลงไปให้ติดกับหลังคาเพื่อดูสะดวกขึ้นอย่างซุกซน

ทันใดนั้นเจ้าเว่ยก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติเมื่อมีเสียงดังกร๊อบเกิดขึ้น แผ่นหลังคาหลายแผ่นเริ่มร่วงลงด้านล่าง หลังคาที่เปราะบางเกิดรับน้ำหนักไม่ไหวพังทลายลงอย่างรวดเร็ว ร่างบางของเจ้าเว่ยจึงหล่นโครมลงไปในรูรั่วอย่างตั้งตัวไม่ทัน

เจ้าอี้เฟยที่โชคดีไม่หล่นลงไปแต่เพราะแผ่นหลังคาชำรุดจึงลื่นล่นลงไปด้านข้างหอแห่งนี้ เจ้าอี้เฟยเสียหลักกลิ้งตกลงมาจากหลังคาเพราะไม่ทันระวัังเช่นกัน

หญิงสาวสาวหวีดร้องออกมาทันทีด้วยความตกใจแต่แล้วก็มีร่างหนาของใครบางคนกระโดดมารับตัวนางไว้ในอ้อมกอดแล้วกระโดดลงพื้นอย่างปลอดภัย

"เอ้อขอบคุณท่าน" เจ้าอี้เฟยเบิกตากลมโตด้วยความตกใจอีกครั้งเมื่อพบว่าบุคคลที่กระโดดมาช่วยนางคือใคร

ตอนนี้เจี๋ยหลุนโกรธจนใบหน้าแดงก่ำ เขาอยากจะจับนางตีก้นนักเมื่อเห็นสภาพย่ำแย่พร้อมกลิ่นสุราคละคลุ้งของนาง

ด้านเจ้าเว่ยผู้ตกลงไปในปล่องหลังคาลุกขึ้นยืนกล่าวขอโทษชายหนุ่มและหญิงสาวที่กำลังเข้าได้เข้าเข็มในสายตาเธอ หญิงสาวเซเล็กน้อยเมื่อยืนขึ้นสายตาเพ่งไปในความมืดพยายามมองหน้าชายผู้นั้น

"ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ" เจ้าเว่ยกล่าวตะกุกตะกัก

ฝูจื่อหรงจ้องมองไปยังสตรีที่เพิ่งตกลงมาจากหลังคาอย่างตกตะลึง แสงตะเกียงน้อยนิดในห้องเผยให้เห็นใบหน้างดงามที่เขาจดจำได้จนขึ้นใจ

นางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรหรือนางจะเป็นสายลับที่คอยเฝ้าติดตามเขาจริงๆ