ไซบี 2
1341 Words
"อันนี้ละ" ผมหยิบผลไม้ดูบ้างผมเอากล้วยให้มัน มัน ก็ดมๆครับสถดท้ายก็สบัดหน้าหนีเหมื่อนเดิม
"โฮ่งๆ!" มันเห่าครับเเละกระโดดขึ้นมาบนโต้ะเเล้วเดินดมของทีละชิ้นที่ผมเอาออกมาวาง
"โอ้โห้กระโดดขึ้นมาเลือกเองเลยหรอ ฉลาดจังนะเเกเนี่ย" เจ้าไซมันดมไปเรื่อยๆเเละมาหยุดที่เเฮมไก่
มะนใช้เท้าเขี่ยๆเหมื่อนจะบอกสื่อสารวาามันจะเอาอันนี้
"เอาอันนี้หรอ เลือกของดีของอร่อยสะด้วย" ผมหยิบเเฮมไก่ขึ้นมาเเละเเกะถุง หยิบเเฮมไก่ออกมาป้อนเจ้าไซทีละชิ้น
"อร่อยไหม"
"โฮ่ง!"
"เห่าตอบนี้คุยกันรู้เรื่องหรอหื้ม" ผมยยื่นมือไปลูบหัวมันอย่างเอ็นดูในความฉลาด มันฉลาดมากจริงๆครับเหมื่อนคุยกันรู้เรื่องทุกอย่างเลย ผมนั้งเล่นกับมันทั้งวันจนตอนนี้เวลาก็เลยมาถึงตอนเย็นผมหิวข้าวมากว่าจะออกไปซื้อของกินของนอก ผมหยิบกุญเเจรถเครื่องเพื่อจะออกไปหาไรกัน
"โฮ่ง!"
"เดียวมานะไปซื้อของกินก่อนเดียวซื้อมาฝาก อย่าดื้อละเฝ้าห้องให้ด้วย" ผมบอกกับมันมันเห่าตอบกลับมาคุยรู้เรื่องโอเคร ผมเดินออกมาจากห้องเเล้วลงลิฟเพื่อไปลานจอดรถ พอมาถึงผมก็ขับรถออกไปร้านอาหารไทยร้านเดิมครับ เพราะว่าราคาถูกเเละอร่อยมากผมเดินเขามาในร้านเเละสั่งเหมื่อนเดิม ผมติดใจ55 ผมนั่งกินทั้งโซยทั้งยกซดเพลินๆ จนหมดเกี้ยงผมก็ขับรถกลับคอนโดทันทีเเละเเวะซื้อเเฮมไก่ให้เจ้าไซด้วย
.
.
.
.
อีกด้านนึงในห้องคอนโดของร่างบางกลับมีร่างผู้ชายสูงใหญ่หุ้นดีผิวขาวอยู่ในห้อง นั่งรออยู่หน้าประตูว่าร่างบางนั้นจะกลับมาเมื่อไหร่เพราะเขาหิวเเละคิดถึงร่างบางอีกเเล้วเขานั้นนั่งรอมาชั่วโมงกว่าๆได้ เขาเป็นสัตว์ชั้นสูงที่สามารถเเปลงร่างเป็นสัตว์ต้นกำเนิดของตัวเองหรือเปลี่ยนเป็นมนุษย์ได้ เขาเดินทางตามหาคู่เเห่งโลคชะตาของเขา เเละได้มาเจอกับร่างบาง หน้าตาจิ้มลิ้ม ปากเรียวบางน่าดึงดูดเขาเห็นเเวบเเรกก็มั่นใจได้ทันทีว่าคนนี้คือคู่เเห่งโชคชะตาของเขาเขาจึงยอมโดนอุ้มมาด้วยง่ายๆเเบบนี้
ส่วนออนนี่ที่ขับรถกลับมาเเล้วก็เดินขึ้นลิฟมาที่ห้องเข้าเปิดประตูเขามาก็ตกใจกลับภาพที่เห็นตรงหน้า เพราะตอนนี้มีผช. ตัวใหญ่หน้าตาหล่อเหลาเเก้ผ้านั่งอยู่ในห้องเขา
"เห้ย...คุณ!!คุณคือใครเนียเเล้วเข้ามาได้ยังไง"
"เอ๋!" เจ้าตัวที่โดนถามทำหน้าเอียงคองงๆ ว่าทำไมร่างบางจึงจำเข้าไม่ได้กันทั้งทีอุ้มมาเเท้ๆเลย
ตอนนี้ผมตกใจมากครับใครก็ไม่รู้อยู่ดีๆก็มานั่งเเก้ผ้าในห้องผม เป็นโรคจิตเเน่ๆเเต่โรคจิตอะไรหล่อขนาดนี้ว่ะ เขาเดินเข้ามาใกล้ผมเเล้วก็ดึงผมเข้าไปในห้องปิดประตูเสร็จศัพ
"เห้ย!!! หยุดนะ ปล่อยเเขนผม"
"เธอ เราเอง"
"ใครผมไม่รู้จัก คุณเขามาได้ไงผมจะเรียก รปภ."
"งื้อ~" ผมหูฟาดป่าวว่ะทำไมได้ยินเสียงหงอยๆเหมื่อนหมาดังออกมาจากคนตรงหน้า เออจิงสิเเล้วเจ้าไซละผมมองหามันรอบๆเเต่กลับหาไม่เจอ
"นี่คุณคุณเอาหมาผมไปไว้ ไหน! เจ้าไซ!!" ผมสะบัดเเขนออกจากผู้ชายตรงหน้าเเล้วเดินตะโกนหา เเต่ไม่มีครับ
"นี่เธอ หาเจ้าไซหรอ นี่ไงเราไง" ผมหันไปมองก็ต้องหันกลับทันทีเพราะเขานั้นไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
"คุณอย่ามาเพ้อเจ้อนะ เเล้วทำไมคุณถึงเเก้ผ้าเเบบนี้ไปหาอะไรมาปิดเลย" ผมตะโกนบอกเขาอย่างจิงจังเรื่องนี้ต้องเคลียร์ทำไมเขาเข้ามาได้กัน
ผมรีบไปหยิบผ้าขนหนูตัวใหม่ออกมาจากตู้เพื่อที่จะให้เขาใส่คุมส่วนล่างเอาไว้
"เสร็จยังคุณผมจะหันไปเเล้วนะ" ผมพูดเสร็จก็หันกลับไป ผมจูงมือเขาให้มานั่งที่โซฟาผมไม่กลัวหรอกนะครับ เพราะเขาดูเหมื่อนคนเอ๋อๆ ไม่ทันคน
"ผมจะถามคุณอีกครั้งว่าคุณมาได้ยังไง"
"ก็เธออุ้มเรามาไง"
"นี่คุณจะบ้าหรอผมจะอุ้มคุณมาได้ไงกันดูตัวด้วย"
"จิงๆนะเธออุ้มจิงๆ"
ผมมองคนที่นั่งทำหน้าตาใสสื่อตาเเป๋วอย่างเซ็งๆบอกว่าผมอุ้มมางั้นหรอผมจะอุ้มเขามาได้ไงกันตัวใหญ่ขนาดนี้ มีที่ผมอุ้มมาก็เเค่เจ้าไซนั้นเเหละ
"เเล้วคุณมีเสื้อผ้าใส่รึป่าวเนีย "
"เราหรอไม่มีนะ เเก้ผ้าตลอดเลย" ห้ะเอาจิงดิคนหน้าตาดีดูมีฐานะขนาดนี้
"งั้นผมจะให้เสื้อผ้าคุณไปเเต่ตัวก็จะเล็กหน่อยเเล้วคุณก็กละบไปสะผมจะไม่เอาเรื่องคุณ"
"เเต่เธอคือคู่เรานะจะทิ้งกันหรอ"
"คู่อะไรกัน"
"ก็คู่เเห่งโชคชะตาไง ไม่รู้จักหรอ "
"บ้ารึไง!"
"จริงๆนะจริงๆ ถึงเธอจะไล่เราเราก็ไม่ไปหรอกเราเดินทางมาตั้งไกลเพื่อมาหาเธอเลยนะ เราไม่มีที่พักหรอกเงินเเบบมนุษย์เราก็ไม่มีนะ"
เขาดูเเปลกๆเเหะพูดอน่างกับตัวเองไม่ใช่มนุษย์ทั้งที่มีเเขนขามือเท้าปาก ก็มีเหมื่อนมนุษย์หมดนี่
"งั้นผมจะให้คุณนอนที่นี่วันนึงพรุ้งนี้คุณก็ต้องกลับไปที่ที่คุณมาโอเคร?"
"มะเอา เราจะอยู่กับเธอ"
"เห้ย!" เขากระโดดเข้ามากอดตัวผมไว้ด้วยร้ำหนักตัวของเขาที่หนักทำให้ผมหงายหลังลงไปกับโซฟาตัวใหญ่ คนตัวโตก็กอดผมเเละใช้หน้าถูไถไปมาอยู่ที่พุงผมจนจั๊กจี้
"โอ้ว ฮ่าๆ ฮ่าๆหยุดนะ"
"นี่เเนะๆ เธอไล่เราหรอ "
ฟุดฟิดๆ เข้าเริ่มเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆดมตามตัวผมเหมื่อนน้องหมาเลย ผมจั๊กจี้มาก5555
"นี่เธอ เราอยากกินเเฮมที่เธอให้เรากินเมื่อกลางวันง่ะ"
"เอ๋ ! เดียวนะ! เเฮมที่ให้กินตอนกลางวัน มันหมายความว่ายังไงฟวะ "
"ก็เเฮมไงที่อร่อยๆเราเห็นเธอพูดชื่อนี้ตอนป้อนเราอะ"
"ผมไปป้อนคุณตอนไหนนั้นมันหมาผม คุณเเอบดูผมหรอ"
"ป่าวน้า เราไงเราเเปลงร่างจิงๆ" ผมจ้องตากลับเขาอย่างจับผิด คนที่เเปลงร่างเป็นหมา หมาที่เเปลงร่างเป็นคนงี้หรอมันเป็นไปได้ด้วยหรอ ผมมองไล่สำรวจเขาตั้งเเต่หัวจรดเท้า เเล้วหันมาสบตาอีกครั้ง สายตาเเบบนี้คุ้นๆเหมื่อนเจ้าไซเหมื่อนกันครับ เเต่มันจะเป็นอย่างงั้นจริงๆหรอ สีตา! สีตาเหมื่อนเหมื่อนเลยถึงจะออกสีจางๆเเต่มันเหมื่อน?!!!
"เจ้าไซ!! เรื่องจริงหรอ"
"เอ๋...เชื่อเเล้วหรอ -3-"
"มันคืออะไรเเล้วมันเป็นเเบบนี้ได้ไง?"
"เราเป็นสัตว์ชั้นสูงหนะเาสสมารถเป็นมนุษย์ได้อย่างที่เห็นเราเดินทางออกมาเพื่อหาคู่ชะตาเพราะท่านพ่ออยากให้เรามีภรรยาเร็วๆ เราจอเเนะนำตัวใหม่นะเราชื่อ พิล เป็นเจ้าชายเเห่งเมืองวูฟ เเละเธอก็คือภรรยาของเรานะ" เจ้าตัวพูดจบก็กระโดดกอดผมอีกรอบตัวก็ไม่ใข่เล็กๆเลยนะ
"ภรรยาอะไรกันไม่เป็น "
"ต้องเป็น"
"ไม่เป็น"
"เป็น"
"ไม่"
- Writer
