11
1156 Words
“ใครว่าฉันกลัว ฉันว่าฉันไม่กล้า ฉันไม่ได้กลัวนายซะหน่อย”
“ถ้าไม่กลัว ถ้ากล้าจริงๆ ก็ต้องให้ฉันไปด้วย ถ้าเธอไม่ให้ฉันไปด้วยฉันถือว่าเธอแพ้ แต่ถ้าเธอให้ฉันไปด้วยฉันถือว่าเธอชนะ” สิงหาหาคำพูดที่จะทำให้ธัญชนกยอมให้เขาไปด้วยแบบไม่ต้องเหนื่อยแรง แค่เอานิสัยอยากเอาชนะไม่ยอมแพ้ของธัญชนกเป็นที่ตั้ง นำคำพูดท้าทายบวกเสริมเข้าไป มีหรือที่สาวก๋ากั่นตรงหน้าจะไม่ตอบตกลง
“นายแพ้แล้ว นายไปเที่ยวกับฉันได้ คนอย่างธัญชนกไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว เชอะ”
พูดจบก็กระแทกกระเป๋าเดินทางไปที่ขาของเขาอย่างแรง คนตัวโตกระโดดหลบแทบไม่ทัน ก่อนจะสะบัดหน้าเดินเชิดขึ้นไปบนรถตู้ทันที
“ฝากไว้ก่อนเถอะแม่ลำยอง”
สิงหากล่าวอาฆาตไม่จริงจังนัก อยากจะหัวเราะกับสีหน้าของเธอด้วยซ้ำไป เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาไปมากกว่านี้ สิงหารีบนำกระเป๋าของหญิงสาวไปเก็บที่ท้ายรถตู้ ก่อนจะเดินกลับมานั่งใกล้ๆ ร่างของสาวจอมดื้อ
พอมาถึงโรงแรมแห่งหนึ่งในเกาะลันตาธัญชนกได้ทำการเช็กอินกับทางโรงแรม ดีที่ว่าเธอสั่งจองห้องพักไว้ล่วงหน้าแล้ว ไม่เช่นนั้นอาจจะไม่ได้ห้องพักที่โรงแรมแห่งนี้ เนื่องจากตอนนี้เป็นฤดูการท่องเที่ยว ห้องพักตามโรงแรงและรีสอร์ตเต็มหมดทุกที่ พอได้กุญแจห้องพักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ธัญชนกจึงเดินตรงไปที่ลิฟต์ทันที โดยมีร่างของสิงหาเดินเคียงคู่ไปด้วย ส่วนกระเป๋าเดินทางของทั้งสองเป็นหน้าที่ของพนักงานในโรงแรม
“นายไม่ติดต่อห้องพักเหรอ?” ธัญชนกหันมาถามสิงหา ตอนที่เธอเช็กอินอยู่นั้น หญิงสาวไม่เห็นว่าสิงหาจะทำการเช็กอินเหมือนกับเธอเลย
“อ๋อ ฉันมีที่พักแล้ว”
หญิงสาวพยักหน้ารับคำตอบเพราะคิดว่าเขาคงหาที่พักได้อย่างที่พูดจริงๆ เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกทั้งสามจึงเดินเข้าไปในลิฟต์ มือเรียวเล็กกดไปยังชั้นที่ต้องการ พอกดเสร็จจึงหันมาถามชายหนุ่มสุดกวน
“นายพักชั้นไหน?”
“ชั้นเดียวกับเธอนั่นแหละ”
ธัญชนกคิดว่าไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะบังเอิญพักอยู่ชั้นเดียวกับเธอ หากอยู่ห้องเดียวกันนี่สิถึงจะน่าแปลกใจ หญิงสาวจึงไม่พูดอะไรต่อจนกระทั่งลิฟต์เคลื่อนตัวมาหยุดที่ชั้น 25 ทั้งสามจึงเดินออกจากลิฟต์ตรงไปที่ห้อง 2510 ธัญชนกทำหน้าที่เปิดประตูห้อง พนักงานยกกระเป๋านำกระเป๋าเข้ามาเก็บไว้ในห้อง ก่อนที่พนักงานจะออกไปจากห้องหลังจากหมดหน้าที่ ธัญชนกแสดงความมีน้ำใจด้วยการให้เงินพนักงานคนนั้นไปจำนวนหนึ่ง
“นายมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่ไปห้องพักของนายล่ะ” สาวจอมดื้อหันมาถามหนุ่มจอมกวนที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเล็ก
“ฉันก็พักห้องนี้ไง?” คำตอบด้วยท่าทางที่สบายๆ ไม่เดือดเนื้อร้อนใจ อะไร แต่คนที่ไม่สบายใจและเต้นเร่าๆ ก็คือคนที่ถาม
“นายจะมานอนพักห้องเดียวกับฉันได้ยังไง ไม่ได้ ไป ไปพักที่อื่นเลยไป”
“ไม่ละ จะพักห้องนี้ อีกอย่างห้องพักที่นี่ก็เต็มหมดทุกห้องแล้วด้วย” เขาพูดหน้าตาย ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“นายก็ไปหาที่พักที่อื่นสิ โรงแรม รีสอร์ต บังกะโลที่นี่มีออกถมไป ไปสิ ไปหาที่พักที่อื่น”
เธอไม่มีวันยอมให้เขามาพักร่วมห้องด้วย แค่เจอหน้ากันเป็น ครั้งคราวยังทำให้เธอประสาทเสียขนาดนี้ ถ้าอยู่ร่วมห้องเดียวกันมีหวังไมเกรนขึ้นแน่นอน
“ก็มันเต็มหมดเหมือนกัน ฉันพยายามหาแล้วนะแต่มันหาไม่ได้ ทุกที่ที่มีห้องพักมันเต็มหมดเลย ก็ช่วงนี้เป็นฤดูการท่องเที่ยวนี่ คนมันก็เยอะห้องพักมันก็เลยเต็ม นี่แหละคือสาเหตุที่ฉันต้องมาพักร่วมห้องกับเธอ” เท่านั้นเองเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความขัดใจของธัญชนกก็ดังลั่นห้องทันที
“กรี๊ดๆๆๆๆๆ ไม่ยอม ฉันไม่นอนห้องเดียวกับนาย ไม่ยอม กรี๊ดๆๆๆๆ”
สิงหาเอามือทั้งสองข้างปิดที่หู กลัวว่าแก้วหูของเขาจะแตกเสียก่อน เพราะทานเสียงกรีดร้องที่ดังหลายร้อยเดซิเบลของเธอไม่ได้
“นี่แม่คุณ จะกรี๊ดอะไรนักหนา อย่างกับฉันอยากจะนอนห้องเดียวกับเธอซะเมื่อไหร่ ก็ห้องมันเต็มหมดทุกห้องนี่นา ฉันก็เลยต้องนอนห้องเดียวกับเธอ ฉันมาพักกับเธอ ฉันก็กลัวเหมือนกันนะ กลัวว่าเธอจะกระโดดมาปล้ำฉัน”
คำพูดของสิงหาทำให้เสียงกรีดร้องของเธอดังมากขึ้นกว่าเก่า อย่างเธอนี่นะหรือจะกระโดดปล้ำผู้ชายปากสุนัขคนนี้ ไม่มีทาง
“นายสิงหาคม นายจะมากเกินไปแล้วนะ อย่างฉันนะเหรอจะกระโดดปล้ำนาย เอาตัวไปถูกำแพงยังจะดีซะกว่า อีกอย่างถ้าเกาะนี้ไม่มีห้องพัก นายก็ไปพักในตัวเมืองสิ ไปสิ” ธัญชนกสวนกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ ยังพยายามไล่ตะเพิดอีกฝ่ายไม่หยุด
“แหมๆๆๆ ไม่กระโดดปล้ำพูดออกมาได้ เธอลืมไปแล้วเหรอว่าเธอยังชวนฉันนอนด้วยอยู่เลย ถ้าเธอเกิดเปลี่ยวขึ้นมาแล้วฉันจะทำยังไงล่ะ ฉันไม่อยากเสียความบริสุทธิ์เพราะเธอหรอกนะ”
“ใช่ ฉันเคยพูดกับนาย แต่นายไม่ทำเองต่างหาก ดีแต่พูดเพราะฉะนั้นนายหมดสิทธิ์นั้นแล้ว ที่นายบอกฉันว่านายบริสุทธิ์ ฉันเชื่อนะว่านายบริสุทธิ์สำหรับผู้หญิง แต่ผู้ชายไม่แน่ นายอาจจะถูกอัดถั่วดำแล้วก็ได้ นายถึงไม่นอนกับฉัน ที่แท้ก็เป็นเกย์นี่เอง” ธัญชนกโต้กลับจนสิงหาอึ้งไปชั่วครู่ ผู้หญิงคนนี้ปากเก่งเหลือเกิน อย่างนี้ต้องสั่งสอนให้เข็ด
“แล้วถ้าฉันเป็นเกย์จริงๆ อย่างที่เธอพูด แล้วเธอจะกลัวฉันทำไม?”
“ไม่ได้กลัว แต่ฉันไม่ชอบพักกับคนแปลกหน้าก็เท่านั้นเอง”
“พูดออกมาได้ว่าไม่ชอบพักกับคนแปลกหน้า ฉันเห็นเธอชอบมั่วกับผู้ชายแปลกหน้าจะตายไป ทีอย่างนี้ทำเป็นไม่คุ้น อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าด้วย ฉันเป็นญาติของว่าที่เจ้าบ่าวของเธอ” สิงหาตอกกลับชนิดที่ ธัญชนกหาทางเดินไม่ได้ แต่มันเพียงชั่วครู่เท่านั้น
- Writer
