When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
เมื่อออกจากบ้านมาแล้ว ธีรนัยก็มุ่งตรงไปที่รถยนต์ส่วนตัวของตนเอง เพื่อที่จะไปหาเพื่อน เพราะตั้งแต่วันงานเลี้ยงเธอก็ยังไม่ได้ถามสารทุกข์สุกดิบเพื่อนเลย แล้วจบงานก็หายไปตอนไหนไม่รู้ พอเธอโทรไปถามก็กลับรีสอร์ทไปแล้ว ก็เลยต้องเยี่ยมเยือนซะหน่อย ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า “นี่แกเป็นอะไร อาการแปลกๆ นะเนี่ย ไม่สบายหรือเปล่า” ธีรนัยเอ่ยออกมา หลังจากที่เธอเดินมาหาเพื่อนตามที่มารดาของเพื่อนบอก แล้วพบว่าเพื่อนนั่งเหม่อรอยอยู่ที่ศาลาไม้ข้างๆ เรือนใหญ่นั่นเอง “เปล่าไม่ได้เป็นอะไร” ทอไหมเอ่ยอย่างซังกะตาย “ไม่มีทางเป็นเหอะ อย่ามาบอกว่าไม่เป็นอะไร” ธีรนัยเอ่ยอย่างรู้ใจเป็นสนิท เป็นและเป็นมากๆ ด้วย ยังมาบอกว่าไม่เป็นอะไร เธอเชื่อเพื่อนเธอก็บ้าแล้ว “ไม่เป็นจริงๆ” ทอไหมฉีกยิ้ม เพื่อพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด เพื่อนจะได้ไม่ซักต่อ แต่ทว่ามันดูเห็นความพิรุธได้อย่างชัดเจนมากกว่าเดิมเสีย “เล่ามา” ธีรนัยเอ่ยเสียงเย