When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“เข้ามากันได้ซะทีนะคะ ทะเลาะกันเป็นเด็กๆ ไปได้ เมื่อเช้ายังอยู่ในสภาพไก่เหงาทั้งคู่อยู่เลย” ธีรนัยตำหนิทั้งสองคนด้วยความหมั่นไส้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ทั้งสองคนก็ทะเลาะกันโดยไม่คิดว่าตัวเองต่างก็อายุมากแล้ว ไม่ใช่เด็กๆแล้ว “ไม่ได้ทะเลาะอะไรเลย คุยกันปกติมากกก” ทอไหมลากเสียงยาวอย่างประชดประชัน “นี่ไง ฝ่ายหญิงเริ่มแล้ว ฝ่ายชายต่อเลยมั้ย” ธีรนัยหันไปประชดพี่ชายของตนเอง เพราะไม่ต้องการให้เขาต่อความยาวสาวความยืด “ไม่ล่ะ พี่ไม่อยากทะเลาะกับยัยไหมแล้ว ในหัวมีเรื่องอื่นให้คิด มากกว่าทะเลาะกับคนไร้สาระแบบยัยไหม” ปากก็บอกว่าจะไม่อะไร แต่ก็แอบแขวะทอไหมกลับจนได้ เล่นเอาธีรนัยส่ายหน้า เธอเคยแอบคิดนะว่าอยากได้ทอไหมเป็นพี่สะใภ้ แต่พอทั้งสองคนอยู่ด้วยกันทีไร ความหวังของธีรนัยก็จบสิ้นลงทุกครั้ง หรือจะบอกว่าสิ้นหวังก็คงจะได้เลยแหล่ะ “ปากก็บอกว่าไม่อยากทะเลาะ แต่เปิดวอล์มาเต็มๆ เลยแหล่ะ” ทอไหมเอ่ยพร้อมกับค้อ