สุดท้ายนางมารร้ายก็ทำมันจริงๆ
เธอทำกับผมได้ลงคอ เด็ดขาดและเลือดเย็น...
ผมนั่งพิงหัวหลับอยู่ข้างประตูทั้งคืน ทั้งที่จ่ายค่าหอเทียบเท่ากับเธอ โชคยังดีที่อย่างน้อย เธอก็คงจะหวั่นเกรงผมอยู่บ้าง ถึงได้กลัวจนต้องโยนหมอนกับผ้าห่มออกมาให้
นี่น่ะ แค่ส่วนน้อยบอกเลย ผมยังทำให้เธอกลัวได้มากกว่านี้...
กึก!
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงปลดกลอนประตูห้องดังในเช้าวันต่อมา ก่อนตามมาด้วยร่างสูงเพรียวในชุดนักศึกษาที่นอนหลับสบายอยู่ในห้องตลอดทั้งคืน
สวยมองผมด้วยหางตา เธอทำเป็นไม่สนใจหันไปไขกุญแจห้อง มันชักจะมากเกินไปแล้ว เธอทำเหมือนไม่เห็นผมอยู่ในสายตา เพราะงั้นผมจึงต้องถามเธอออกไปด้วยเสียงหนักแน่น
“เมื่อคืน สวยนอนหลับสบายไหมจ๊ะ?” อีกครั้งที่คนถูกถามเหลือบมองด้วยหางตา ผมเลยยิ้มกว้างทำตาปริบๆ เพื่อรอคำตอบ เธอไม่พูดและเลือกเดินหันหลังออกไป
ดูท่าแล้วสวยคงไม่ยอมคุยกับผมจริงๆ วินาทีนี้จะหมอนหรือผ้าห่มก็ไม่ใช่เร
