PLEASE REMEMBER ME โปรดอย่าลืมฉัน 18+

PLEASE REMEMBER ME -1-

PLEASE REMEMBER ME -1-

"ค่อย ๆ หลับตาก่อนนะครับคนดี แล้วเฌอไม่จะไม่รู้สึกเจ็บ หรือทรมานอะไรอีกแล้ว" เสียงของพี่หมอเลโอที่คุ้นเคยพูดกับฉันอย่างอบอุ่น...แต่แววตาเขากลับดูเศร้าเกินบรรยาย...

ขอบตาที่ร้อนผ่าว น้ำที่ค่อย ๆ ซึมออกมาจากดวงตา...อีกไม่นานความเจ็บปวดนี้ ก็หายไปแล้วนะเฌอ... มันคงจะหายไปพร้อมกับ...

"...ถ้าเรื่องราวของเรากลายเป็นอดีต...ฉันขอแค่นายจะจดจำฉันเอาไว้...ดีเลย์..."

เพราะบางทีจุดมุ่งหมายสุดท้ายของชีวิตคน คือความว่างเปล่า...

>>>>>>>THROW BACK <<<<<<

"เย้ ๆ ๆ คุณพ่อใจดีที่สุดเลย"

ฉันพูดพลางกอดคุณพ่อสุดที่รักที่ลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู

"เรื่องเรียน พ่อจะขัดได้ยังไงละลูก"

"ทำไมคุณแม่ไม่ดีใจเลยละคะ"

ฉันหันไปถามคุณแม่ที่นั่งนิ่ง ๆ หลังจากที่ฉันเปิดจดหมายตอบรับจากทางมหาวิทยาลัยชื่อดังจากอเมริกา

"เปล่าหรอกจ๊ะ แม่แค่กำลังคิดว่า เฌอรอไปเรียนตอนปริญญาโทดีมั้ย ช่วงนี้ ธุรกิจบ้านเรามัน..." แม่ทำหน้าลำบากใจ

"คุณนา!!" พ่อขึ้นเสียงใส่แม่ทันที

"ทำไมหรอคะคุณพ่อ คุณแม่?" ฉันเริ่มหน้าเสีย

"อย่าไปฟังแม่เขาลูก แม่เขาไม่รู้เรื่องก็พูดไปเรื่อยแหละ" พ่อหันมายิ้ม ทำให้ฉันสบายใจขึ้น

"อ่อจ๊ะ ๆ แม่ก็แค่กลัวทนคิดถึงลูกสาวคนเดียวไม่ไหวนะสิ" แม่พยายามยิ้มเปลี่ยนเรื่อง

ไม่นานก็มีแขกคนสำคัญมาเยี่ยมบ้าน

"ไหน ๆ ๆ หลานสาวคนเก่งของลุง" แขกขาประจำของบ้านร้องทัก ก่อนจะอ้าแขนรอฉัน

"คุณลุงอนึ่ง!!!" ฉันวิ่งเข้าไปกอดคุณลุงสุดที่รักทันที

"หวัดดีค่ะ พี่อนึ่ง" คุณแม่ยกมือไหว้คุณลุงอย่างยิ้ม ๆ

"หวัดดี ๆ สบายดีกันนะ" เขาพูดก่อนจะตบไหล่คุณพ่อเบา ๆ

"ก็สบายดีแหละน่า" คุณพ่อตอบพี่ชายตัวเองแบบเฉย ๆ

"ลุงหนึ่งค่ะ เฌอได้รับจดหมายตอบกลับมาแล้วนะ เฌอกำลังจะเป็นนักศึกษาเต็มตัวแล้วนะ" ฉันพูดโอ้อวดอย่างภาคภูมิใจ

"เก่งมาก หลานรัก ทั้งสวยทั้งฉลาดแบบนี้ ใครได้เป็นแฟนนะ..."

ยังไม่ทันที่ลุงจะพูดจบ เสียงพี่ทีสอง ลูกพี่ลูกน้องของฉันดังขึ้น

"พ่อก็อวยยัยเฌอเกินไปละ"

"พี่สอง!!!" ฉันหันไปเหวี่ยงทันที

"อ่ะ แม่ฝากมาให้" พี่ทีสองยื่นถุงกระเป๋าชาแนลมาให้

"กรี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆ" ฉันเดินกระโดดกอดขาพี่ทีสองทันที

"ยัยเฌอ!!" พี่ทีสองได้แต่ตอบเอือม ๆ

"ม่ายนะ ชาแนลใบใหม่ของขวัญเรียนจบมอปลายจากคุณป้า เฌอรักคุณป้า"

"ปล่อยขาพี่ก่อน ยัยเด็กบ้า" พี่ทีสองยังคงพูดอย่างเบื่อหน่าย

หลังจากนั้นเราก็กลับมาที่โต๊ะอาหาร เพื่อร่วมรับประทานอาหาร

"เออ แล้วธุรกิจเป็นไงบ้างละ อธิ" คุณลงเอ่ยถามคุณพ่อขณะที่กำลังหั่นสเต็กเข้าปาก

"ก็พอไปได้นะครับ พี่" คุณพ่อตอบอย่างหลบสายตา

"ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็..." ยังไม่ทันที่คุณลุงจะพูดจบ

"ไม่เกินปีหน้า หุ้นคงเริ่มขึ้นแล้วละครับ"

พ่อตอบรับแบบยิ้ม ๆ เหมือนพยายามบอกปัด ๆ คุณลุงไป คุณปู่เคยบอกว่า พ่อเป็นเด็กหัวรั้นและไม่ค่อยฟังคำแนะนำจากใคร เอาตัวเองถูกเสมอ และฉันก็ได้พ่อมาเต็ม ๆ

"ก็ดีแล้ว ลูกเมียจะได้ไม่ลำบาก" คุณลุงก็ยิ้มให้พ่อเชิงให้กำลังใจ

"โอ๊ย ๆ เครียด ๆ เฌอไม่ชอบธุรกิจ เปลี่ยนเรื่องค่ะ ๆ" ฉันบ่นทันที

"ก็เธอมันหัวบื้อนิ ยัยเฌอ" พี่ทีสองพูดอย่างเหน็บแนม

"ทีสอง! อย่าว่าน้อง!"

คุณลุงดุพี่ทีสองทันที แต่เขาก็นั่งยิ้ม ๆ ไม่สะทกสะท้าน

"เออ แล้วเราไปเมื่อไรละ คุณหลาน" คุณลุงหันมาถาม ดีใจจัง มีคนหันมาสนใจฉันแล้ว

"ซัมเมอร์นี้เลยคะ คุณลุง"

"งั้นดีเลย ไปพร้อมพี่ทีสองเลยสิ ลุงจะได้จองตั๋วให้เลย" คุณลุงใจดีเสมอ

"เฌอต้องนั่งเฟิร์สคลาสนะคะ บินนาน เฌอต้องปวดหลังแน่ ๆ" ฉันส่งสายตาวิ้ง ๆ ให้คุณลุง

"แน่นอนสิ ระดับหลานสาวคนเดียวของลุงอนึ่ง" คุณลุงพูดไปหัวเราะไป

"ยัยเฌอ ชักจะฟุ่มเฟือยไปแล้วนะ!" คุณแม่ทักท้วงขึ้นมา

"ยังไงพี่อนึ่งจองตั๋วให้ยัยเฌอไปเลยนะครับ แล้วผมจะทยอยคืนให้ทีหลัง" คุณพ่อพูดอย่างเกรงใจ

"เราสองคนก็คิดมากเกินไป พี่ก็เป็นพี่ชายแท้ ๆ ไอ้อธิ ยัยเฌอรีนก็หลานแท้ ๆ เลี้ยงแค่นี้จะเป็นไรไป" คุณลุงพูดก่อนจะตักกับข้าวให้ฉัน

"ใช่ ๆ ๆ" ฉันรีบพยักหน้าทันที

——————USA——————

1 ปีผ่านไป...กับชีวิตในอเมริกา ประเทศแห่งเสรีภาพ

LA night club

"Can I get your number girl?"

หนุ่มโอปป้าเกาหลีคนหนึ่งเดินมาขอเบอร์จากฉัน ที่กำลังยืนเต้นท่ามกลางแสงสวยยามราตรีในผับชื่อดังที่สุดในย่านนี้

"Hey Hey... Walk away" ก่อนที่ฉันจะไล่ตะเพิดไปอย่างสวย ๆ

"f**k!!!" ไอ้เกาหลีนั่นหน้าเสีย ก่อนจะสบถและเดินไป

"อีเฌอ มึงจะหยิ่งไปไหนเนี่ย อีดอก?" ยัยเฟย์เพื่อนสนิทของฉันบ่น ๆ

"ฮ่า ๆ ก็กูสวย จบนะ"

ฉันพูดก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากอย่างชินชา ถ้าไม่เจอคนที่ดีจริง ๆ ฉันไม่มีทางมอบใจมอบกายให้เด็ดขาด!!! เพราะฉันสวย รวย เก่ง คติประจำใจ...

"Cheerrrrrrr" ก่อนจะยกแก้วขึ้นชนกับเพื่อน ๆ ในโต๊ะ ที่มีทั้งไทยและฝรั่ง

"เมาปะเนี่ยอีเฌอ" เสียงยัยเฟย์พูด

"ไม่เมา ๆ..."

อีกด้านหนึ่งของไนต์คลับ

Delay part

"โต๊ะนั้นแม่ง สเปกเลยว่ะ" ผมเอ่ยกับไอ้แวร์ซายด์เพื่อนเลิฟ

"เด็ดอยู่ ๆ" มันพูดเหมือนเห็นด้วย แต่สายตามันมองยัยแหม่มฝรั่งต่างหาก

พอผมกำลังจะเดินไปจีบ ก็มีหนุ่มเกาหลีคนหนึ่งเดินเข้าไปคุยกับสาวคนนั้นก่อนแล้ว

"ไอ้เชี้ย!!! เกาหลีแม่งตัดหน้ากู" ผมพูดอย่างเสียดาย ยอมรับว่าไอ้เกาหลีนั้นก็ดูดีไม่น้อย

"หน้าหยิ่ง ๆ แบบนั้นอ่ะหรอวะ ที่มึงชอบ" ไอ้วินเทอร์พูดไปชงเหล้าไป

"เออ กูชอบ... อยากรู้ว่าหน้าหยิ่ง ๆ แบบนั้น ตอนโดนเอา จะทำหน้ายังไง" ผมพูดก่อนจะแสยะยิ้ม

"มั่นหน้า กูเห็นเขาปฏิเสธผู้ชายมาแทบจะทั้งผับแล้ว เขาไม่เอามึงหรอก ไอ้ดีเลย์" ไอ้แวร์ซายด์พูดดูถูกความสามารถของผม

"เท่าไร?" ผมหันไปถามพวกมันอย่างลูกผู้ชาย

"5 หมื่น ถ้ามึงได้เอา" ไอ้วินเทอร์ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม

"มึงละไอ้แวร์" ผมหันไปถามแวร์ซายด์

"3 เดือน ถ้ามึงจีบไม่ติด มึงจ่ายมาแสนนึง" มันท้าทายผม

"ดีลลล"

ผมรับคำท้าด้วยการยกเหล้าดื่มหมดแก้ว แล้วผมก็ใช้จังหวะที่เธอลุกไปเข้าห้องน้ำ รีบไปยืนดักรออยู่แถวห้องน้ำทันที พร้อมกับจ้างพี่มืดคนหนึ่งมาร่วมแผนร้าย ๆ ของผม

"Hey, sexy girl" พี่นิโกรเริ่มแผนหื่นกามใส่เหยื่อทันที

"Go to the hell" ยัยนี่ไม่ใช่หยิ่งแค่หน้า แต่คำพูดก็แสบใช่เล่น

"I will go with you baby" ไอ้พี่ดำยังเล่นได้แนบเนียน มันค่อย ๆ เดินไปจับแขนของยัยนั่น

"You make me horny!" นิโกรก็ยังคงส่งต่อความหื่นได้แบบจิต ๆ

"ปล่อยนะ help help!!!" เธอเป็นคนไทยซะด้วย!! เด็ดดดด!!!

"You are son of bitch"

เธอดิ้น ๆ แต่แรงผู้หญิงไทยร่างบางหรอจะสู้นิโกรสูงดำล่ำบึก ได้เวลาของ Hero แล้วสินะ หัวเราะแบบตัวโกงๆ

5-4-3-2-1...แอ็คชั่นนนนน

"Hey, what are you doing" ผมออกเสียงอย่างเท่ ๆ และเดินด้วยท่าทางสง่างาม

ยัยนั่นยังคงทำหน้าหยิ่ง ๆ แต่สายตาดูหวาดกลัว โอ้ยาหยี อยากเห็นตอนเธอครางใต้ร่างฉันจริง ๆ

เธอพยายามดิ้น ๆ

"Let her go now!!!!!" ผมออกคำสั่งกับไอ้มืด

"Not your business man" นิโกรขยิบตาเชิงให้สัญญาณ

"ปากเก่งหรอ ไอ้ดำ!!"

ผมแกล้งชูหมัดขึ้นและวิ่งไปต่อยไอ้มือคนนั้น ตุ๊บ!!! โอ๊ยเจ็บมือชะมัด นี่ขนาดตอนอยู่ไทย มีเรื่องบ่อยนะ แต่เจอค**ำร่างยักษ์แบบนี้ก็ไม่ไหว

ยัยนั่นมองหน้าผม ก่อนจะส่ายหน้า เสียฟอร์มชะมัด ผมจึงเปลี่ยนแผนกะทันหัน ด้วยการขยิบตา ๆ กลับไป เป็นเชิงบอกให้มันปล่อยผู้หญิง และผมจะพาเธอวิ่งหนีไป แต่...

"ตุ๊บ!!" ไอ้ดำสวนหมัดมาต่อยผมทันที แม้จะต่อยแบบเฉี่ยว ๆ แต่มันก็มีโดนจริงบ้างละ

"โอ๊ย ๆ Stop Stop"

ผมพยายามเอามือกันเอาไว้ เอาวะ บทพระเอกต้องมาแล้วล่ะ

"เธอ หนีไปสิ หนีไป" ผมตะโกนบอกยัยหน้าหยิ่งนั่น

"แต่ว่า นาย นี่นาย" ยัยนั่นหันหน้าหันหลัง

"หนีไปเถอะ มันอันตราย" ผมทำเสียงหล่อ ๆ

"ฉัน ฉันจะไปตามคนมาช่วย นายอย่าเพิ่งเป็นไรนะ" เสียงยัยนั่นดูตกใจไม่ใช่น้อย

หลังจากที่ยัยหน้าหยิ่งนั่นวิ่งหนีไป ผมก็รีบจ่ายเงินค่าจ้างให้มันและรีบไล่มันไปทันที

หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนกลุ่มหนึ่งวิ่งมา คงเป็นตำรวจและคนอื่น ๆ พวกตำรวจออกไปวิ่งหาคนที่ทำร้ายผม แต่ยังไงก็คงหาไม่เจอ

"นาย ๆ เป็นไงบ้าง" ยัยหน้าหยิ่งวิ่งมาดูฉันที่แกล้งนอนกับพื้นทันที

"เธอปลอดภัยนะ..." ผมถามทั้งที่ปากแตก (ไอ้ดำนะไอ้ดำ บอกว่าชกหลอก ๆ กูหมดหล่อพอดี)

"อื้ม ๆ" เธอพยักหน้า ก่อนจะละสายตาเลื่อนดูแผลต่าง ๆ บนใบหน้าของผม

"เธอชื่ออะไร?" ผมถามเธอด้วยเสียงเรียบเฉย

"เฌอรีน ฉันชื่อเฌอรีน" เธอตอบกลับมา ในขณะที่ผมยังนอนอยู่บนตักของเธอ