“น้องอยากลงน้ำค่ะ”
“ไม่ได้ลูก น้ำตรงนี้น้ำลึกมาก”
เบญจมินทร์บอกพร้อมกับอุ้มลูกไว้แนบอกก่อนจะพยักหน้าให้คนขับเรือพาไปยังเกาะที่อยู่ใกล้ที่สุดตรงที่จุดจอดเรือเมื่อครู่นี้ ทันทีที่เรือจอดดีบเครื่องครู่เดียว ปลาทะเลหายากก็ทยอยว่ายมาตรงที่คนขับเรือโปรยเศษขนมลงไป
“น้องปลาน่ารักจังเลยค่ะ ขอน้องลงไปจับได้ไหมคะ”
เบญจมินทร์ไม่รอช้าทันทีที่ได้ยินอย่างนั้นเขากระโดดลงไปก่อนแล้วยื่นมือรับลูกที่ใส่ชูชีพเป็นที่เรียบร้อยพาลงไปยังเกาะเล็กๆที่เป็นเขตอุทยานหวงห้าม
ไม่นานจากนั้นก็พากันเล่นน้ำที่เกาะเล็ก ๆ นั่น
“กลับกันได้หรือยัง” วสุกัญญาถามลูก ตามองไปยังบนฟ้าไกล ๆ ที่เห็นว่าเมฆครึ้มกำลังลอยมาทางนี้แล้ว
“ขอเล่นอีกนิดค่ะ” เสียงคนไม่กลัวเรือ ไม่กลัวปลา ไม่กลัวอะไรเลยตอบกลับพร้อมยิ้มอ้อนส่งมาให้ด้วย แต่เธอไม่ตกหลุมพรางนั้นแน่ บุ้ยปากให้ดูที่ท้องฟ้าแล้วเอ่ยไปว่า
“ฝนจะมาแล้วลูก เรากลับกันก่อนเถอะ”
เ
