11
1204 Words
... เบญจมินทร์มองแล้วก็ถอนลมหายใจออกมายาว ๆ อีกครั้ง
เรื่องที่พิชญ์สิณีท้องเป็นปัญหาที่น่าหนักใจมากสำหรับเขา หากเรื่องนี้วสุกัญญารู้เข้า จะต้องห่างเหินจากเขามากขึ้นกว่าเดิมอย่างแน่นอน คิดแล้วก็เครียดจนเส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบ ๆ
หลังจากนั้น เขานั่งทำงานโดยที่สมาธิโบยบินจากไปไหนแล้วก็ไม่รู้ จนเลิกงานพิชญ์สิณีก็ตรงรี่เข้ามาปิดแฟ้มตรงหน้าของเขา แล้วควงแขนพาเดินออกจากห้องทำงานไป
เบญจมินทร์เบื่อหน่ายพร้อมกับที่รู้สึกโหยหาไปพร้อม ๆ กัน เขาอยากกลับไปที่บ้านเล็กหลังที่มีวสุกัญญาและเด็กหญิงสวรินทร์รอคอยเขาอยู่ มากกว่าจะไปสังสรรค์กับใครอื่น ที่ไม่ได้ให้ความสุขทางใจกับเขาได้เลย
“สนุกไหมครับ”
นายแพทย์ปกรณ์ถามด้วยเสียงเย้าแหย่ วันนี้เขาทำคะแนนได้ค่อนข้างดี แม่หนูไม่เอาแต่ปั้นหน้าบึ้งกอดอกใส่เขาอีกแล้ว คงเพราะเขาเอ่ยชวนไปงานออกร้านที่คล้ายกับงานวัดอยู่ไม่น้อย
งานออกร้านที่จัดขึ้นนั้น มีลูกโป่งประดับงานหลากหลายสีรวมถึงไฟตกแต่งทั่วทั้งงาน ยังไม่รวมของกินเล่น อาหารคาว ขนมและของหวานมากมาย ล้วนแล้วแต่ถูกปากเจ้าของร่างกลมที่ตั้งป้อมเป็นปฏิปักษ์กับปกรณ์แทบทั้งสิ้น
“สนุกสิคะคุณลุง แล้วขนมก็อร่อยมาก ๆ ด้วยค่ะ”
“เขาจัดบ่อย เอาไว้คราวหน้าลุงพามาอีก ดีไหมครับ”
เด็กหญิงนิ่งคิดเป็นนานก่อนจะหันไปมองหน้านายแพทย์ปกรณ์แล้วตอบออกไปว่า “คุณลุงทำดีกับน้องแบบนี้ ก็ไม่ใช่ว่าน้องจะยอมยกคุณแม่ให้ง่าย ๆ หรอกนะคะ”
ปกรณ์ถึงกับหน้าชาในทันทีที่เสียงใสเอ่ยจบประโยค
วสุกัญญาได้ยินก็รีบปรามลูกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ใครสอนให้ลูกพูดแบบนี้คะ คุณลุงไม่ใช่คนทำอะไรหวังผลเสียหน่อย ขอโทษคุณลุงหมอก่อนเลยค่ะ”
เธอเอ่ยกับลูกด้วยเสียงจริงจัง ตาก็มองนิ่ง ๆ ไปยังลูกสาว แต่แม่ตัวดีก็หาได้เปิดปากขอโทษไม่ ส่วนนายแพทย์ปกรณ์นั้นถึงกับพูดอะไรไม่ออกไปเหมือนกัน ใครว่าเขาไม่หวังผล เขารู้ว่าเด็กหญิงสวรินทร์ไม่ค่อยชอบเขา จึงพยายามทำดีเอาใจ แต่ไม่คิดว่าเด็กอายุขนาดนี้จะรู้ทันกลอุบายของเขา
ต้องเป็นยุ้ย พี่ที่ทำงานแน่ ๆ ที่เอาโทรศัพท์ให้ยายตัวแสบของเธอดู แล้วแม่ตัวดีนี่ก็ชอบดูละครเอามาก ๆ เสียด้วยสิ วสุกัญญาคิดแล้วหนักใจไม่น้อยกับคำพูดและพฤติกรรมของลูก จึงบอกปกรณ์อย่างเกรงใจไปว่า
“พี่หมออย่าถือสาแม่คนนี้เลยนะคะ”
“ไม่หรอกครับ” ปกรณ์รีบตอบกลับเสียงอ่อย แล้วพารถออกจากลานจอดของงานเลี้ยงหน้าโรงพยาบาลตรงไปส่งสองแม่ลูกที่บ้านในทันที
“คุณลุงมาค่ะ คุณลุงมา เย้ ๆ”
แม่ตัวดีตะโกนจากในรถของปกรณ์เมื่อเห็นเพียงเงาสูง ๆ ตรงหน้าบ้านเพียงเท่านั้น นายแพทย์หนุ่มรุ่นพี่สมัยเรียนหันมายิ้มกับเธอแล้วพารถจอดก่อนจะตามลงมาด้วย
“สวัสดีครับ”
ปกรณ์ทักทายขึ้นก่อนตามประสาคนที่มีมิตรไมตรีดีกว่าคนที่ยืนเอามือไพล่หลังคอยที่หน้าบ้าน
เบญจมินทร์ทักทายกลับด้วยแล้วยื่นมือออกที่ตรงหน้าของเธอเพื่อขอกุญแจบ้าน วสุกัญญาไม่ได้แสดงท่าทีตอบรับเขา เธอยื่นมือจับลูกจะพาเข้าบ้าน แต่แม่ตัวดีกับทรยศเธอ ถลาไปหาเขาเสียแล้ว
แล้วสถานการณ์เงียบ ๆ ไม่มีคนพูดตรงนั้นก็กลายเป็นอึดอัดอึมครึมไปในทันที
“ให้พี่กลับเลยไหม” นายแพทย์ปกรณ์ถามแทรกขึ้น มองเธอด้วยความห่วงใยแบบที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยสักครั้ง
เบญจมินทร์ได้ยินคำถามจากคุณหมอรุ่นพี่ของเธอ ทั้งยังแววตาอาลัยอาวรณ์ พลันรู้สึกได้ถึงเลือดลมในตัวที่ร้อนขึ้นอย่างไวราวกับลาวารอปะทุออกจากปล่องของภูเขาอย่างไรอย่างนั้นเลยทีเดียว
ชายผู้สุภาพมาตลอดเอ่ยถามด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์แทรกกลับไป “กลับเลยก็ดีนะ คุณจะอยู่ทำอะไรอีกล่ะ”
วสุกัญญามองเบญจมินทร์แล้วเลื่อนสายตาไปยังชายรุ่นพี่ของเธอ บอกด้วยเสียงเกรงใจกับทางนั้น “พี่หมอกลับเลยก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่แวะมาส่งกัญกับลูก”
นายแพทย์ปกรณ์ยิ้มรับ เลือกที่จะไม่พูดอะไรให้มากไปกว่านั้น เพราะคนที่ร่างกายสูงใหญ่กว่าตนมองตาขวาง อีกทั้งยังกำมือคลายมือออกอยู่นั่น คล้ายกับพร้อมจะบวกได้ทุกเมื่ออีกด้วย คุณหมอหนุ่มรีบบอกลาพร้อมกับเดินไปขึ้นรถของตน ก่อนจะขับผ่านหน้าไป ยังไม่ทันพ้นหน้าเธอดีเลยด้วยซ้ำ เบญจมินทร์เอ่ยถามขึ้น
“ให้คนอื่นมาส่งแบบนี้บ่อยหรือ”
“บ่อยมากเลยค่ะคุณลุงโดยเฉพาะคุณลุงหมอนะคะมาส่งประจำ” เสียงใสแจ๋วชิงตอบอย่างกับต้องการจะฟ้อง เบญจมินทร์พยักหน้ารับคำตอบของลูก ก่อนมองเลยมาที่เธอแล้วบอกขึ้นจากนั้น
“คราวหลังให้ลุงไปรับไปส่งคนเดียวก็พอนะลูก”
แม่ตัวดีตอบรับเสียงใส “ค่ะ”
“แล้วไปไหนกันมา กลับเสียดึกเลย ลุงเป็นห่วงรู้ไหมเนี่ย”
“คุณลุงหมอชวนไปงานวัดมาค่ะ คุณลุงหมอไปรอที่โรงเรียนของน้อง แล้วก็ไปเดินที่งานตั้งนานเลยนะคะ ค่อยพาพวกเรากลับมาส่งที่บ้านค่ะ”
เบญจมินทร์แกล้งทำหน้าบึ้ง บ่นออกไปว่า “ลุงก็อยากไปเที่ยวพร้อมน้องแล้วก็…” เขาไม่ได้พูดชื่อของเธอออกมา แต่ทำท่าบุ้ยปากมายังเธอ ทำนองว่าอีกคนที่เขาอยากไปด้วยคือเธอ
“น้องก็อยากไปเที่ยวที่ไหน ๆ พร้อมคุณลุงแล้วก็คุณแม่เหมือนกันค่ะ แต่ไม่เคยได้ไปเลย”
เบญจมินทร์ชวนด้วยรอยยิ้ม “อย่างงั้นเราไปกันพรุ่งนี้เลยดีไหม”
“ดีค่ะ ไปค่ะ น้องอยากไป”
วสุกัญญาส่ายหน้าอย่างเอือมระอาแล้วแย้งออกไปว่า “วันพรุ่งนี้ลูกต้องไปเรียน แล้วครูแอนก็ฝากใบงานมาให้ลูกทำปึกใหญ่เลย วันหยุดนี้แม่ว่าจะดูหนูทำใบงานที่คุณครูให้มาด้วย จะเอาเวลาไหนไปเที่ยวคะ แล้วนี่นะคุณครูแอนบอกแม่มาอีกว่าหนูไม่ค่อยมีสมาธิเลยตอนอยู่ในห้อง”
“ครูแอนสอนแต่เรื่องยาก ๆ ค่ะ น้องไม่ชอบ”
“น้องไปเรียนหนังสือนะลูก ไม่ได้ไปเล่น”
“ลูกเพิ่งห้าขวบ จะเคร่งอะไรกันขนาดนั้น” เบญจมินทร์ขัดเธอเสียงขรึมเข้มไม่ให้ดุลูกสาวของเขา วสุกัญญาได้ยินเช่นนั้นพลันไม่พอใจขึ้นมาเช่นกัน
- Writer
