“เอ่อ คุณชายหลง” เห็นกายแกร่งแข็งค้างราวกับถูกสะกด โจวถิงถิงจึงเอ่ยเรียก ไม่รู้ว่าคุณชายเล็กจากตระกูลอันกล่าวสิ่งใด เขาถึงได้เหม่อลอยเช่นนี้
“ข้าบอกว่าอย่างไร” เสียงทุ้มตอบกลับมาด้วยท่าทางเหมือนปกติ
“ข้าจะเรียกชื่อท่านห้วนๆ ได้อย่างไรกัน…” ตามมารยาทแล้วนางต้องพูดสุภาพกว่านี้เสียด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไร ข้ารอได้” ยามนี้ยังเร็วไปที่จะเร่งรัดนาง รอจนกว่าทุกอย่างคลี่คลายแล้วคงดีกว่า
“ขอบคุณท่านมากที่อยู่เฝ้าข้าทั้งวัน แต่ถ้าท่านทำเช่นนี้จะถูกนินทาเอาได้” สตรีมีคู่หมายอยู่กับชายอื่นเพียงลำพังในห้องหับ ถ้ามีคนเอาไปพูดมิแคล้วคงต้องถูกถอนหมั้นรึไม่ก็จับถ่วงน้ำกระมัง
“ข้าไม่มีทางทำให้เจ้าเสื่อมเสีย” ร่างสมส่วนกล่าวจริงจังเสียจนคนบนที่นอนถึงกับหน้าร้อนผ่าว
“ข้าไม่ได้สนใจชื่อเสียงตนเอง แต่เป็นชื่อเสียงของท่านต่างหาก” นางยังมีสิ่งใดให้เสีย สักวันตระกูลเฉินก็จะถอนหมั้น สุดท้ายก็ได้ชื่อว่าสตรีที่ผ่านการ
