Chapter 7 หลับให้สบาย

1352 Words

Chapter 7 หลับให้สบาย “เสียเวลากูนอนฉิบหายเลยพวกมึง” ฮักส่ายหน้าเบื่อหน่ายรุ่นน้อง เรียวขายาวสาวเท้าไปยังโซฟาแล้ววางเลสข้อมือที่ยึดมาไว้บนโต๊ะแล้วคว้าแก้วเบียร์ที่ ‘ดาร์ค’ เจ้าของเรือนผมสีดำขลับรินไว้ให้กระดกหมดในรวดเดียว “มึงไม่มีกางเกงในใส่เหรอ ตุงมาเชียว” ‘อคิณ’ ที่มองเหตุการณ์มาตลอดส่งสายตาไปยังส่วนกลางของฮักก็ได้แต่เอือมระอา ช่วยอายชาวบ้านเขาสักนิดเถอะ! “...” ในตอนนั้นเองฮักพึ่งได้โอกาสก้มมองเป้าตัวเองก็พบว่าลืมใส่กางเกงในมาจริง ๆ ฉิบหายแล้ว ไปตุงโชว์ใครมาบ้างวะเนี้ย? “ถ้าขาดแคลนก็บอก เดี๋ยวบริจาคให้” เห็นสีหน้าเขียวสลับแดงของเพื่อนอคิณก็พอเดาออกว่าฮักคงลืมตัว “เก็บไว้ใส่เองเถอะ ใส่ของมึงคงคับไข่” “สภาพเหมือนมึงใหญ่เกินกูเนอะ” แก๊งพวกเขาความสูงและขนาดตัวก็ไล่เลี่ยกันราวกับแฝดหก จะเอาอะไรมาเกินกัน? อคิณไหวไหล่ไม่ยี่หระ หยิบไฟแช็กมาจุดบุหรี่ “มึงไปสูบไกล ๆ หน่อย อย่ามาทำลายสุขภาพกูทางอ้อม ขอร้อง” ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้ว โบกมือพัดควันสีขาวเทาออกไปให้ไกลตัว ตั้งแต่ยัยลูกไก่ขมวดคิ้วใส่ตอนเขาสูบบุหรี่หลังจากนั้นฮักก็พยายามเลิกบุหรี่มาตลอด เขาไม่ชอบสีหน้าพะอืดพะอมภายใต้กรอบแว่นเฉิ่ม ๆ นั่นที่สุด ดาร์คที่นั่งมองเพื่อนต่อปากต่อคำอยู่นานก็ยังแอบแปลกใจ ช่วงนี้เพื่อนของเขาดูเหมือนจะอาการไม่ปกติ “เกิดอะไรขึ้นครับ โลกหมุนทวนเข็มเหรอ?” “กูเป็นคนรักสุขภาพพวกมึงจะเข้าใจอะไร?” “สภาพครับ!” ดาร์คกระตุกมุมปากประชดอย่างรับไม่ได้ ถ้าคุณฮักรักสุขภาพบนโลกนี้ก็ไม่มีใครสุขภาพดีแล้วแหละ “มาพังร้านกูบ่พอ เซ็นค่าเสียหายกูไว้อีก ซุมหมา!” (มาพังร้านกูไม่พอ ติดค่าเสียหายกูไว้อีก พวกหมา!) ฮันเตอร์ที่พึ่งเคลียร์กับรุ่นน้องของฮักเสร็จเดินมาด้วยความหัวเสียก่อนจะนั่งลงบนโซฟาแล้วรินเหล้าขาวดื่ม “เอ้า เสียซื่อวิท’ลัยกูเบิ่ด” (เอ้า เสียชื่อวิท’ลัยกูหมด) ฮักมองตามแผ่นหลังรุ่นน้องทั้งหกที่กำลังจากไปก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “ต่อไปต้องให้พวกกูตั้งผ้าป่าไปมอบทุนการศึกษาให้ฝั่งมึงแล้วมั้ง” อคิณเหยียดยิ้ม ตอนนี้มีเพียงฮักคนเดียวที่เรียนดับเบิ้ลเอสได้โอกาสก็ขอแขวะเสียหน่อย “ได้ทีมึงจะรุมกูเหรอไอ้คิณ?” “ผมว่าคุณอย่าเฉไฉพยายามเปลี่ยนเรื่องดีกว่า คุณควรจ่ายค่าเสียหายแทนรุ่นน้องของคุณนะครับ” ดาร์คที่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ ก็เอากับเขาบ้าง จากนั้นก็รินเบียร์ใส่แก้วให้เพื่อนทั้งอคิณและฮัก “แม้แต่มึงก็ไม่เว้นเหรอไอ้ดาร์ค” ขนาดคนนิ่งเฉยแบบดาร์คยังคิดจะรุมเขาด้วยเหรอ? “กูก็เห็นด้วยกับมึงนะไอ้คุณดาร์ค เดือนนี้ถ้ารุ่นน้องมึงยังไม่จ่ายมึงไม่ต้องรับเงินปันผล” ฮันเตอร์ยิ้มกรุ้มกริ่มทันที ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น กำไรของร้านต้องมาก่อนเสมอ “ญาติกะบ่เว้นติบักห่าหนิ” (ญาติก็ไม่เว้นเหรอไอ้เวรนี่) “มึงบ่สั่งสอนรุ่นน้องมึงดี ๆ เอง” (มึงไม่สั่งสอนรุ่นน้องมึงให้ดีเอง) “ตามใจมึงแล้วกัน กูไปนอนก่อน” ฮักพูดจบก็ขอตัวลุกขึ้นทันทีพร้อมกับหยิบเลสข้อมือของรุ่นน้องที่พึ่งยึดมาใส่กระเป๋าเสื้อ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ฮันเตอร์รินเหล้าขาวใส่จอก เมื่อเดินผ่านฮักก็คว้าแก้วยกขึ้นมาดื่มรวดเดียว “จ๊วดคั้ก” (แรงมาก) “เดี๋ยวนี้หัดเป็นเด็กอนามัยบ่มาซ่อยกูเฝ้าร้าน สารภาพมามึงกกไผ?” (เดี๋ยวนี้หัดเป็นเด็กอนามัยไม่มาช่วยกูเฝ้าร้าน สารภาพมามึงกกใคร?) “กูรักสุขภาพบ่ได้ติ?” (กูรักสุขภาพไม่ได้เหรอ?) “สำมะแจะ” (ตอแหล) “บักนี่” (ไอ้นี่) “วันศุกร์ตอนแลงมึงสิกลับบ้านพร้อมกูบ่?” (วันศุกร์ตอนเย็นมึงจะกลับบ้านพร้อมกูไหม?) “…” ฮักยืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง พรุ่งนี้ก็วันศุกร์แล้ว ชานมยังจะไข้ขึ้นอีก จะว่าไปยัยนั่นคงไม่เป็นอะไรมากหรอก ปากดีแบบนั้น… “บ่” (ไม่) “นั่น! ถึงขนาดบ้านซ่องบ่กลับยังสิบอกบ่ได้กกอยู่?” (นั่น! ถึงขนาดบ้านช่องไม่กลับยังจะบอกไม่ได้กกอีก?) ฮันเตอร์ปรายตามองจับผิด จะว่าไปตั้งแต่เกิดมาแม้ไอ้ฮักญาติของเขาจะหล่อจนติดท็อปแต่มันก็ไม่เคยมีความรักเลยสักครั้ง เขาล่ะอดสงสัยไม่ได้จริง ๆ ว่าผู้หญิงแบบไหนที่ฮักจะตกหลุมรักได้ ใช่คนที่เขาคิดไหมนะ? “กูมีธุระบ่ได้เลยติบักนี่แหมะ?” (กูมีธุระไม่ได้เลยเหรอไอ้นี่หนิ?) ฮักถอนหายใจพยายามหลบสายตาเลิ่กลั่ก คนอย่างฮันเตอร์ที่คลานตามกันมาและถูกเลี้ยงมาด้วยกัน มีหรือที่มันจะดูเขาไม่ออก หลบหน้ามันดีกว่า เถียงไปก็สู้ไม่ได้อยู่ดี... “เหอะ บักนักธุรกิจใหญ่!” (เหอะ ไอ้นักธุรกิจใหญ่) “...” ฮักไหวไหล่ โบกมือลาเพื่อนแล้วรีบเดินจากไป พ่อของฮันเตอร์เป็นพี่ชายของพ่อฮัก ทั้งคู่เติบโตมาด้วยกันและถูกส่งมาเรียนที่นี่ตั้งแต่มัธยมปลายเพราะพ่อสปอยจนเกินไปจนแม่ของพวกเขากังวลว่าลูกจะเสียคน ซึ่งทั้งสองจะพูดภาษาอีสานด้วยกันเสมอปล่อยให้เพื่อนงงกันทั้งกลุ่มเหมือนตอนนี้... “ช่วยพูดให้พวกผมเข้าใจด้วยทีเถอะ” ดาร์คขมวดคิ้วมุ่นรู้สึกเหมือนเพื่อนกำลังร่ายคาถาบางอย่างใส่กันแต่เขาฟังไม่รู้เรื่อง “บักอันนี้กะอยากสอดอีกล่ะ” (ไอ้นี่ก็อยากเสือกอีกแหละ) ฮันเตอร์พึมพำก่อนจะรินเหล้าแล้วยกรวดเดียว ทั้งกลุ่มของเขาค่อนข้างแปลกประหลาดอยู่หน่อย ๆ ดาร์คนี่เรียกได้ว่านักเลง ใจถึง นิ่ง แต่เสือกพูดจากสุภาพ เรียกทุกคนคุณ ๆ หมดเพราะถูกเลี้ยงมาโดยแม่นมผู้รากมากดีท่านหนึ่ง ส่วนเขาและฮักจะพูดอีสานกัน และอีกสองคนที่ถูกจับท่อดังมีคนประหลาดคนหนึ่งชื่อโรมันหรือเรียกสั้น ๆ ว่าโรม รายนั้นแม่ส่งไปบวชปิดวาจาครึ่งปี กลับมาอีกทีใบ้แดก ไม่พูดอีกเลย... ฮักกลับถึงคอนโดเห็นว่าชานมปิดไฟทุกดวง บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท เขาค่อย ๆ ย่องเข้าไปในห้องโดยใช้ไฟจากมือถือส่องนำทาง เมื่อไปถึงห้องนอนเห็นชานมนอนตะแคงข้าง หายใจเข้าออกสม่ำเสมอเขาก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างเตียงก่อนจะยกหลังมือแตะบนหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิ “ตัวอุ่น ๆ อยู่แฮะ” ฮักกะจะทิ้งตัวนอนลงข้าง ๆ ชานม ทว่าส่องไฟไปทั่วเตียงก็เห็นว่าเตียงที่เคยว่างเปล่าเต็มไปด้วยตุ๊กตาหมีจนแน่นขนัด ดูท่ายัยลูกไก่คงเอามากั้นไว้เพราะไม่อยากให้เขานอนด้วย นิ้วเรียวยาวเกลี่ยไรผมที่บดบังอยู่บนแก้มใสออกแผ่วเบา สายตาคมกริบเผอิญเจอเข้ากับรอยสีแดงบนลำคอขาวที่เขาฝากไว้เมื่อวาน รอยยิ้มน้อย ๆ พลันปรากฏที่มุมปากก่อนจะละสายตาแล้วยันตัวลุกขึ้นด้วยความครึ้มใจ “หลับให้สบายนะยัยเฉิ่ม” สิ้นเสียงฮักก็ออกไปทิ้งตัวนอนที่โซฟาหน้าทีวี ชานมที่แสร้งหลับกัดฟันกรอดด้วยความโมโห บอกให้เธอหลับสบาย? กะจะแช่งกันให้ตายเลยสินะ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more