มาเฟียร้ายขังรัก
บทที่ 15. รู้ใจตัวเอง
นักรบหันกลับมาให้ความสนใจแก้วเหล้าตรงหน้าอีกครั้ง โดยมีลูกน้องยืนคุมเชิงอยู่ข้างกายไม่ห่างมากนัก หากความคิดของนักรบก็เป็นอันต้องหยุดชะงัก เมื่อมีหญิงสาวคนหนึ่งทรุดตัวลงนั่งข้างกาย
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะรบ"
เสียงหวานเอ่ยทักทาย หากไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากเรียวปากสีเข้ม นักรบกำลังอึ้ง เพราะไม่คิดว่าอยู่ ๆ จะได้เจอเธอที่นี่
"ตกใจมากเหรอคะ ที่ได้เจอรดา"
รินรดาเอ่ยถามอีกครั้ง พูดคุยปรกติ ราวกับว่าก่อนหน้านั้น ระหว่างเขาและเธอไม่มีเรื่องขุ่นเคืองใจใด ๆ เกิดขึ้น
และเป็นอีกครั้งที่นักรบไม่คิดจะตอบโต้ ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืน และทำท่าจะเดินหนี หากแต่รินรดายื่นมือมาคว้ามือของเขาไว้
"รบสบายดีไหม"
นักรบขบกรามเข้าหากัน สะบัดมือของรินรดาออกอย่างไม่ใยดี ราวกับเป็นตัวอะไรสักอย่างที่น่าขยะแขยงจนไม่อาจทนฝืนให้ถูกเนื้อต้องตัวเขาได้
"สบายดี ขอตัวก่อน"
เสียงทุ้ม
