เมื่อเจอน้ำเสียงดุดันของท่านนายพลหยาง ทำให้เพ่ยจีรู้สึกกลัว น้ำเสียงจึงดูตะกุกตะกักไม่น้อย “ฉัน…ฉันแค่ถามว่าทำไมหว่านซูฉีไม่ไว้หน้าคุณลุงคุณป้าเลยสักนิด แต่งงานเข้ามาแทนที่จะรีบลุกขึ้นมาพบหน้าพ่อแม่สามี กลับทำตัวให้พี่ซีห่าวลำบากต้องนำอาหารขึ้นไปให้กินถึงเตียงแบบนี้อีก”
“ข้อแรก คุณหนูเพ่ยจี หว่านซูฉีที่คุณเรียกตอนนี้เป็นภรรยาของผู้พันแล้ว และหากเธอถือว่าตัวเองเป็นคนของบ้านนี้ต่อไปก็ต้องเรียกลูกสะใภ้ของฉันว่า ‘นายหญิงน้อย’ เหมือนที่ป้าของเธอเรียก และที่สำคัญในบ้านหลังนี้คนที่จะตัดสินว่าลูกสะใภ้ทำผิดหรือถูกนั้น มีแค่ฉันและลูกชายเท่านั้น ส่วนพวกเธอสกุลเพ่ยไม่มีสิทธิ์ เข้าใจไหมเพ่ยจี”
ท่าทางของนายพลหยางที่เข้าข้างลูกสะใภ้อย่างเต็มที่ ทำให้สองป้าหลานสกุลเพ่ยถึงกับหน้าซีดและรีบตอบรับออกมาพร้อมกัน
“เข้าใจค่ะ” ทั้งสองลอบมองหน้ากัน โดยที่ใต้โต๊ะยังกำมือแน่นด้วยความอัดอั้นตันใจแบบเดียวกันไม่มีผ
