“ไปเถอะพี่จื่อหาน เดี๋ยวจะไม่ทันมื้อเย็น”
หว่านซูฉีรีบพูด ก่อนจะคว้าแขนของจื่อหานเดินเข้ามาในครัว ทำให้อีกสองคนได้แต่ส่ายหน้าในท่าทางของหว่านซูฉี ทั้งสองคนคิดว่าเธอกำลังหิวนั่นเอง
“ว่าอย่างไรบ้างพี่จื่อหาน” ทันทีที่เข้ามาในครัว เมื่อมองซ้ายมองขวาแล้วไม่เห็นพี่ชายและพี่สะใภ้ตามมา หว่านซูฉีจึงเข้าเรื่องทันที
“เรียบร้อยแล้วครับ คนของเรากำลังปล่อยข่าวไปทางท่านผู้พัน ผมคิดว่าไม่เกินสองวันฝ่ายท่านผู้พันคงเคลื่อนไหวครับนายหญิง” เมื่ออยู่ตามลำพัง จื่อหานจึงปฏิบัติต่อหญิงสาวเหมือนเดิมด้วยความเคารพ แม้ว่าจะมีศักดิ์เป็นพี่ชายของซวงซวงก็ตาม
“แบบนั้นฉันก็เบาใจ อยู่ในบ้านทำตัวตามสบายเถอะ ไม่ต้องยืนหลังตรงขนาดนั้น แล้วก็เลิกเรียกฉันว่านายหญิงได้แล้ว พี่เป็นพี่ชายของพี่สะใภ้ก็ไม่ต่างจากพี่ชายฉันเหมือนกัน พวกเราครอบครัวเดียวกันพี่อย่าลืมสิ พี่ตู้หมิงนั่นก็อีกคน ให้เรียกซูฉีเฉย ๆ ก็ไม่ยอม”
เมื่อได
