ไร่รัก เรือนสวาท

บทที่ 2 งานเลี้ยงในไร่

​

“กลับไปคราวนี้ คงคิดถึงคุณแย่”

รันรตี นางเอกสาวสุดฮ็อตนอนลูบไล้ตามแผงอกล่ำไปมาอย่างหลงใหลในรสสวาทของเขาที่ผงาดศึกกับเธอทั้งคืนจนเกือบรุ่งสาง เธอต้องขอบคุณไร่นี้นักที่ทำให้เธอและเขาได้มาพบกัน

เหตุเกิดจากนางเอกสาวมาถ่ายทำละครที่นี่ได้หนึ่งอาทิตย์ เมื่อได้มาพบกับเจ้าของไร่สุดหล่อ หุ่นเซ็กซี่บาดใจ ทั้งสองจึงสานสัมพันธ์กันอย่างรวดเร็วและตอนนี้เธอกำลังนอนกอดก่ายกับเขาในห้องพักสุดหรูของที่นี่

“ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกันครับ จุ๊บ” เขาจุมพิตบนหน้าผากนวล แล้วรีบลุกขึ้นไปแต่งตัว

ในใจเขาไม่ได้รู้สึกจริงจังกับหล่อนนักหรอก แม้จะรู้สึกพิเศษกว่าใครๆอยู่บ้าง เพราะเธอเป็นถึงระดับนางเอกแนวหน้า แต่เขามาที่นี่เพื่อหาความสุขใส่ตัว ไม่อยากจะมาหาภาระเพิ่มโดยการถูกผูกมัด และรันรตีก็เป็นหนึ่งในบรรดาสาวๆในสต็อกของเขาเท่านั้น เพราะความเจ้าเล่ห์ ปากหวาน ทำให้หล่อนคิดไปไกลเผลอหลุดปากบอกนักข่าวอย่างจงใจว่ากำลังแอบคบกับเขาอยู่โดยการถ่ายรูปคู่บ้าง ถ่ายวิวสวยๆที่นี่โดยแอบเปรยเป็นนัยๆให้คนเข้าใจไปว่าหล่อนกำลังคบหาดูใจกันกับหนุ่มลูกครึ่งสุดหล่อเจ้าของไร่องุ่นที่ใหญ่ที่สุดในไทยดีกรีการศึกษาที่ไม่ธรรมดา แถมยังมีธุรกิจโรงแรมอีกหลายแห่งในฝรั่งเศสอีก มีหรือ เธอจะยอมปล่อย

“คุณจะรีบไปไหนคะ ภูผา?” เธอถามเสียงอ่อย

“ผมต้องรีบไปทำงานแล้ว และคืนนี้มีงานเลี้ยงที่ไร่ ขอโทษทีนะรัน ผมคงไปส่งคุณที่สนามบินไม่ได้”

“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวถ้าถึงคอนโดแล้วรันจะโทรหานะคะ” เธอพยายามตีบทนางเอกแสนดี และใจเย็นเข้าอกเข้าใจให้เขาตายใจ

แต่ยังไม่วายแอบทำหน้าบึ้งด้วยความเสียดายที่ไม่ได้ถูกเขาชักชวนเข้าร่วมงาน

ตะวันคล้อยลงต่ำในช่วงเย็นย่ำ งานเลี้ยงภายในไร่กำลังเริ่มขึ้น ผู้คนต่างเริ่มทยอยกันเข้ามา ทั้งคนงานในไร่ แม่บ้านในเรือนใหญ่ ลูกเล็กเด็กแดงของคนงานต่างวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน มีอาหารมากหมายหลากหลายให้คนงานได้เลือกรับประทาน เพราะวันนี้เป็นวันสิ้นปี มีหรือคุณทัศนาเธอจะจัดเล็กๆ เพราะทุกปี เธอจัดเลี้ยงลูกน้องคนงานอย่างอบอุ่น แถมมีของขวัญให้กับเด็กๆในไร่ซึ่งลูกน้องคนงานต่างรักใคร่นายหญิงเจ้าของไร่ที่นี่มาก และงานวันนี้ถือเป็นการถือโอกาสแนะนำตัวลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอ คือภูผาที่รับปากกับผู้เป็นแม่แล้วว่าจะอาสารับหน้าที่ดูแลงานที่นี่ให้เธอได้รู้สึกตายตาหลับเสียที เพราะลูกสาวคนเดียวก็ไม่ค่อยถนัดด้านนี้นัก เธอรับหน้าที่เป็นผู้ดูแลเกี่ยวกับเอกสารต่างๆแทน ส่วนภูผา จะบริหารงานทุกอย่างที่นี่ ทั้งรีสอร์ทไร่รัก ไร่องุ่น หรือแม้แต่ การผลิตไวน์ส่งออก

งานเลี้ยงดำเนินไปเรื่อยๆ คุณทัศนาขึ้นไปกล่าวบนเวทีไม่นานจึงขอตัวกลับขึ้นเรือนใหญ่ เพราะด้วยสุขภาพในช่วงนี้ไม่ค่อยเอื้ออำนวยนักจึงปล่อยให้สายธารดูแลภายในงานแทน เมื่อเริ่มดึกเด็กๆต่างทยอยกลับ เหลือก็แต่ผู้ใหญ่ที่นั่งดื่มกัน ส่วนสายป่านยังคงทำหน้าที่เสิร์ฟน้ำเสิร์ฟอาหารตามโต๊ะต่างๆ ร่างบางในชุดกระโปรงสีขาวที่แม่เธอเป็นคนเลือกให้ใส่แกมบังคับ เธอเดินไปบริการตามโต๊ะต่างๆอย่างขมักเขม้นไม่ให้ขาดตกบกพร่อง

“นี่ นังป่าน” ฉวีที่นั่งครุ่นคิดอยู่นานจึงรีบผลุดลุกขึ้นเดินไปหาสายป่านทันที หลังจากนึกแผนการชั่วร้ายในหัวได้

“ว่าไงจ๊ะแม่”

“มานี่ๆ เอ็งเดินไปเสิร์ฟโต๊ะของคุณภูผาเค้าหน่อยนะ”ฉวีบอกพลางดึงแขนเธอจนถาดแก้วเครื่องดื่มแทบจะหล่น

“หูย ฉันไม่ไปได้มั้ยจ๊ะแม่”

“นี่ ฉันเป็นแม่แกนะ อย่าให้โมโหสิ สั่งให้ยิ้มต้องยิ้มหวานๆเข้าใจมั้ย” แม่เลี้ยงกระซิบข้างใบหูหล่อน

ภูผาที่กำลังนั่งส่งสายตาหวานหยดใส่กันกับแพรวพราว ลูกสาวร้านขายของขำในเมืองที่ทำหน้าที่ส่งเครื่องดื่มมายังงานเลี้ยง เธอเลยถือโอกาสมาขอดูบรรยากาศในงาน และที่สำคัญขอดูหน้าลูกเจ้าของไร่ให้เต็มๆตาสักทีเถอะ เห็นคนเขาลือกันให้แซดว่าหล่อน่ากินนัก เธอจึงเลือกใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นจนแทบจะเป็นกางเกงในกับเสื้อเปิดไหล่โชว์หน้าอกหน้าใจ เรียกสายตาหนุ่มๆในงานได้ดียิ่งนัก แถมคืนนี้เธอแกล้งทำเป็นเดินชนคุณภูผาจนเขาเองก็สนใจ มองแทบจะกลืนกินเธอแล้วในตอนนี้

‘คืนนี้แหละ จะได้ชิมลิ้มรสคุณภูผาเสียที’ ยิ่งคิดเธอยิ่งขนลุกซู่ ภายในสั่นระริก อยากจะโผเข้าโรมรันฝรั่งหุ่นล่ำใบหน้าหล่อยิ่งนัก

“อะแฮ่ม สวัสดีจ้านาย ฉันชื่อหวีนะจ๊ะ คืนนี้อยากจะแนะนำลูกสาวของฉันให้นายรู้จักจ๊ะ มันชื่อสายป่าน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ๊ะนาย” ฉวีจีบปากจีบคอแนะนำลูกสาวที่กำลังบรรจงวางแก้วเครื่องดื่มลงช้าๆ

ภูผาเพ่งพิศมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างนึกรำคาญ

หึ อุตส่าห์พามาประเคนถึงที่เลยหรือ ดูท่าแม่สาวคนนี้คงร่านไม่เบา จริตจะก้านก็ดูเสแสร้งจนน่าหงุดหงิดชะมัด เมื่อสังเกตมองดวงหน้าหวานสักพัก เขาเริ่มนึกออกแล้ว ที่แท้ก็เป็นแม่สาวที่นั่งอาบน้ำให้ท่าผู้ชายเมื่อวันก่อนนี่เอง

“อืม” ภูผา เพียงตอบรับพึมพำเบาๆแล้วหันหน้าไปทางอื่นแทน จนฉวีหัวเสียไม่น้อย ส่วนสายป่านเดินคอตกกลับไปยังห้องครัวทันที หลังจากที่หล่อนถูกแม่เลี้ยงพาเธอไปอับอายขายหน้าแบบนั้น

“แหมๆ เนื้อหอมจังนะคะพี่ชายเรา ดูสิสาวๆมองกันเป็นแถบ” สายธารมองดูสาวๆในงานที่ต่างสะกิดกันมองเจ้าของไร่หมาดๆกันใหญ่ โดยเฉพาะแม่แพรวพราวสาวดังประจำตลาดที่ตอนนี้ยืนอ่อยจนเธอรู้สึกว่ามันน่าเกลียดจนเกินงาม

“นี่คงไม่คิดจะเอาผู้หญิงก๋ากั๋นแบบนั้นมาเป็นพี่สะใภ้ธารหรอกนะคะ หรือแม้แต่แม่นางเอกนั่นก็อย่าเชียว ธารไม่ถูกชะตา ชิ”

“ไม่เอาสิน้องสาวพี่ คิดไปถึงเรื่องพี่สะใภ้เลยรึ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เรื่องแต่งงานไม่เคยอยู่ในหัวพี่หรอก”

“ก็ดีค่ะ ธารคิดถึงพี่เอ็มม่าเหมือนกัน เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักทีคะ” น้องสาวเขย่าตัวพี่ชายที่กำลังดื่มเหล้าหนักเพราะอยากรู้ความเคลื่อนไหวระหว่างเขากับแฟนสาว

หากแต่ผู้เป็นพี่ปิดปากเงียบไม่ยอมพูดอะไรต่อ มีเพียงดื่มเหล้าหมดแก้วรวดเดียว

“ยัยป่าน ป่าน อยู่นี่มั้ย” เสียงใสๆของกำไรเพื่อนสาวของเธอร้องเรียกขณะที่สายป่านกำลังยืนซึมในห้องครัว

“อือ ฉันอยู่นี่”

“แกยืนทำอะไรอยู่เล่า ป่ะมานี่ ไปกินของอร่อยๆกัน เดินเสิร์ฟมาจนเหนื่อยแล้ว” กำไรดึงแขนเพื่อนแล้วทั้งสองต่างวิ่งเข้าไปในงานเพื่อเลือกกินของอร่อยๆที่นานๆทีจะได้ลิ้มรสมันสักครั้งสำหรับชีวิตลูกจ้างจนๆอย่างพวกหล่อนวันนี้จึงถือเป็นวันที่มีความสุขที่สุด

“แกดูสิป่าน นังแพรวพราวยืนให้ท่าคุณภูผาซะจนน่าเกลียดเชียว” กำไรเคี้ยวตุ้ยๆยังคงพูดไม่หยุด

“อือ เรื่องของเจ้านายเค้า” สายป่านแอบมองเจ้านายเป็นระยะๆ ในใจแทบเต้นรัวปานกลองเวลาที่สายตาเธอดันไปสบตากับเขาในขณะที่มองมายังเธอพอดี เธอจึงรีบก้มหน้างุดลงเพราะความกลัว เธอกลัวสายตาแบบนี้จริงๆ และรู้สึกละอายที่แม่เธอดันทำให้เขารู้สึกว่าเธอเหมือนผู้หญิงกร้านโลก ทั้งที่จริงเธอไม่อยากจะข้องแวะเจ้านายอย่างเขาด้วยซ้ำ เวลาเขามองเธอแบบเหยียดมันทำให้เธอรู้สึกใจเสียจริงๆ

ภูผาที่กำลังนั่งกระดกแก้วแล้วแก้วเล่าจนเริ่มทรงตัวไม่อยู่คืนนี้เขาจะดื่มมันให้หนักๆหลังจากที่โทรไปหาเอ็มม่าแล้วก็ทะเลาะกันอีก เขาอยากดื่มมันเพื่อให้ลืมความทุกข์ในใจให้มันหลับๆไปจะได้ไม่โทรไปโวยวายรบกวนเธออีก

เมื่อเริ่มดึกแล้วสายธารจึงขอตัวกลับไปนอน ส่วนสมคิดที่นั่งข้างๆนั้นกำลังร้องเพลงเคาะขวดอย่างสนุกสนานเพราะเริ่มเมามากเช่นกัน ส่วนฉวีวรรณก็แอบนั่งดูสถานการณ์ห่างๆอย่างไม่ยอมลดละแผนการ เธอมองดูแพรวพราวเดินนวยนาดช้าๆพร้อมส่งสายตาเชื้อเชิญอ่อยเจ้าของไร่ เดินไปเรื่อยๆไปในมุมมืดๆ สักพักภูผาก็กำลังเดินตามหล่อนไปเช่นกัน

“หึ อย่าหวังว่าคนอย่างอิหวีจะยอมถอดใจเอาง่ายๆเลยนะนาย” เธอยืนขึ้นกอดอกค่อยๆเดินตามทั้งสองไปห่างๆไม่ให้คนในงานสงสัย