“เอ่อ ธารว่าเรากลับกันเถอะค่ะพี่เอ็มม่า” สายธารกลัวทั้งสองจะมีเรื่องทะเลาะกันอีก เธอไม่น่าพาเอ็มม่ามาที่นี่เลย ในใจเธอยังไม่อยากจะเชื่อว่าพี่ชายตัวดีจะมานอนกกอยู่กับนังสาวใช้คนนี้ แต่พอมาเห็นรถที่จอดอยู่เธอแทบอยากเขกหัวตัวเองแรงๆสักสองสามทีเลยจริงๆ
“ไม่กลับ พาพี่ขึ้นไปที” มาถึงขนาดนี้แล้วยังไงเธอต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าจอห์นที่บอกกับเธอมาตลอดว่าแม่สาวใช้คนนั้นสร้างเรื่องจับเขา
แล้วตอนนี้มันคืออะไร?
สายธารจูงมือเอ็มม่าขึ้นบันไดช้าๆ เพราะขนาดเธอยังรู้สึกรังเกียจเลยแล้วเอ็มม่าก็คงจะรู้สึกยิ่งกว่าเป็นหลายๆเท่า เอ็มม่าค่อยๆเดินขึ้นไปช้าๆมองรอบๆบ้านอย่างสมเพศ ไม่รู้อยู่ได้ยังไงกัน น่ากลัวยิ่งกว่าบ้านร้าง แผ่นไม้เก่าๆผุพัง สกปรกโสโครกสิ้นดี
ทั้งสองเลือกเดินไปเปิดห้องซึ่งอยู่ตรงทางเข้าพอดี เอ็มม่าจีบไม้จีบมือค่อยๆเปิดประตูออกช้าๆ เธอแทบผงะ
เมื่อภาพที่เธอเห็นคือภูผากำลังนอนกอดแม่นั่นฝ่ามือยังคง
