“อะไรนะ!”
“ชู่ว์ อย่าตะโกนสิวะ เดี๋ยวเธอตื่น”
ดารีย์สะดุ้งตื่นเพราะเสียงอุทานที่ดังลอดเข้ามาในห้องนอน ทีแรกเธอจำไม่ได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แต่เมื่อนอนนิ่งๆ อยู่เพียงชั่วครู่ ความทรงจำทั้งหมดของวันก็หวนกลับมา
สาวน้อยขยับตัวจะลุกด้วยความสงสัยว่าเมื่อกี้นี้เสียงอะไร แต่เสียงบิดลูกบิดประตูก็ทำให้เธอเลือกจะทิ้งศีรษะลงกับหมอนแล้วปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง
พยัคฆ์ย่องเข้ามาในห้อง เห็นว่าสาวน้อยยังหลับตาพริ้มก็ถอนหายใจโล่ง ก่อนจะดึงผ้าห่มที่เลื่อนลงมาถึงเอวขึ้นคลุมให้ถึงทรวงอก แล้วลูบเส้นผมอ่อนนุ่มเบาๆ
สัมผัสนั้นอ่อนโยนราวกับรสสัมผัสของคนรัก
ดารีย์ต้องพยายามอย่างมากที่จะไม่แสดงสีหน้าอะไรออกไป รอจนเขาออกจากห้องแล้ว สาวน้อยจึงลืมตา น้ำตาไหลเป็นสายอาบสองแก้ม
อา... เขาอบอุ่นจังเลย
ทีแรกเธอคิดว่าเขาเป็นปีศาจร้ายเพราะการกระโจนเข้ามาขย้ำเธอและพยายามจะขืนใจ แต่ถ้าดารีย์ไม่อคติต่อเขาจนเกินไป เธอก็รู้อยู่
