เธอเม้มริมฝีปาก สั่นศีรษะปฏิเสธ แม้จะยังเจ็บอยู่ก็ตาม
“หนะ หนู... ไม่ได้จะหนีนะคะ” เธอพยายามอธิบายเพราะกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด “หนูจะไปทะ ทิ้งขยะ หนู...”
“ชู่ว์” เขารั้งร่างสั่นเทามากอดไว้แนบอกอุ่น “ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วนะ”
เธอกอดตอบเขาด้วยสองมือสั่นๆ
ด้วยหัวใจที่ไม่รู้ว่าจะรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยในอ้อมแขนเขา หรือหวาดกลัววันหนึ่ง... ที่อ้อมแขนนี้จะปล่อยมือจากเธอไปตลอดกาล
ไม่รู้เลยว่ารู้สึกอย่างไหน....มากกว่ากัน
ดารีย์ลืมตาตื่นด้วยความเจ็บระบมไปทั่วเรือนร่าง เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนโดยที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้าตัวเดิมแล้ว
สาวน้อยแก้มแดงเมื่อเพิ่งจำได้ว่าเมื่อคืนนี้เธอไข้ขึ้นและงอแงใส่พยัคฆ์เหมือนเด็กๆ เขาต้องเช็ดตัวให้ เอาข้าวเอายาให้กิน และก่อนหลับไปเธอเหงื่อออกซ่กเต็มไปหมด เขาก็เปลื้องผ้าเธอออกแล้วสวมชุดนอนให้
ตอนนั้นเธอเบลอๆ สลึมสลือ และไม่ได้อายเลยสักนิดเพราะใจจดว
