มือนุ่มที่เขย่าต้นขาเขาทำให้พยัคฆ์อยากจะตอบไปว่าอะไรก็ได้ เดือนดาวยังเด็ดให้ได้! แต่ชายหนุ่มก็เก็บมันไว้ในใจเพราะกลัวไม่เท่ เขายิ้มแบบที่คิดว่าโคตรคูล แล้วเอื้อมมือไปลูบเส้นผมเธอเบาๆ
“ได้สิ”
รอยยิ้มกว้างไร้เดียงสาที่ได้รับกลับมาทำให้พยัคฆ์ยิ้มตามด้วยความรู้สึกอบอุ่นใจอย่างไรบอกไม่ถูก... แต่เขาก็ปัดอารมณ์นั้นทิ้ง อดคิดไม่ได้ว่าคนเราเพิ่งเจอกันเมื่อวาน ทำไมถึงถูกใจเธอไปหมดขนาดนี้ได้ แถมยังรู้สึกอ่อนไหวกับรอยยิ้มของเธอมากๆ ด้วย
สงสัยคงเพราะเซ็กส์ล่ะมั้ง
ถึงจะยังไม่ถึงขั้นนั้นก็เถอะ...
คงเพราะภาษากายที่ทำให้เขากับเธอสนิทกันเร็วสุดๆ พยัคฆ์ก็ไม่ได้อยากไม่สนิท แต่เขาอดคิดถึงวันที่ต้องส่งเธอกลับไม่ได้ เขาไม่ควรเอาใจไปจดจ่อกับเธอจนเผลอกุมมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย ในเมื่อเธอเองก็มาที่นี่แค่เพื่อ ‘ขายตัว’ ให้เขา
ขายตัว...
มันต่างกับยินยอมมอบหัวใจ
ชายหนุ่มจูงมือเธอออกมาที่โรงจอดรถซึ่งมีประตูเข้า
